Ik heb zoveel uren rondgelopen in mijn leven met in mijn gedachte: ik moet het perfect doen want anders...zelfs mijn houding moest perfect zijn, mijn praten, de wooorden die ik koos, de emotie, de gedachten, het proefwerk, de presentatie, zoveel dingen.
En nog nooit zei iemand na een van deze dingen, je doet het perfect. Iedereen was op dat moment misschien afgeleid en een enkele kritisch. Ik had gewild dat op dat moment iemand had gezegd: je doet het imperfect, prima toch....
Een bevestiging zoeken in je perfectie, hoe graag ik die ook wilde ik kreeg het niet of nooit. Het bleef uit. Het had ook kunnen zijn goed gedaan...maar misschien had ik dan dan gezegd, het kon nog beter, zo streng was mijn perfectionisme.
En nog nooit zei iemand na een van deze dingen, je doet het perfect. Iedereen was op dat moment misschien afgeleid en een enkele kritisch. Ik had gewild dat op dat moment iemand had gezegd: je doet het imperfect, prima toch....
Een bevestiging zoeken in je perfectie, hoe graag ik die ook wilde ik kreeg het niet of nooit. Het bleef uit. Het had ook kunnen zijn goed gedaan...maar misschien had ik dan dan gezegd, het kon nog beter, zo streng was mijn perfectionisme.
Anoniem