“zie je wel, toén had ik ook gelijk”

Mijn verhaal begon nadat onze hond bultjes kreeg. Meerdere keren dierenarts en herhaaldelijk werd gezegd dat het niks ergs was. Toch bleef ik denken aan dat het wèl wat ernstigs was. Gevoel & Google.
Uiteindelijk toch een biopt gedaan en wat bleek... ik had gelijk. Kanker. Daarna kreeg hij het nog 2 keer. Deze keren werd het wel serieus genomen en dankzij mij leeft hij dus nog....

Dit gevoel van: “zie je wel, toén had ik ook gelijk”, heeft zich doorgezet in mijn hele zijn.
Elk pijntje, bultje , vlekje, noem maar op is.. je raad het al.. kanker.
Inmiddels verschillende (bloed) onderzoeken/echo’s gehad en niks aan het handje.
Geruststelling! ..... Even..... totdat, er weer wat anders komt.

3 jaar loop ik nu met deze ellende en ben uiteraard in therapie, meerdere soorten AD gehad en niks helpt. Nu oxazepam als ondersteuning bij paniek aanvallen. Maar inmiddels zit ik thuis en ben compleet gesloopt. Moe , depressief, bang.

De emmer is overgelopen omdat ik een klein bultje voelde op mijn heup bot. Dokter al gebeld(uiteraard) en die is helemaal niet bang dat het wat ernstigs is.
Ik Google me suf, en zit er elke keer aan te voelen.
Heel slecht. Wantja, exposure.... niet voelen!
Nu heel de tijd gedachte formulieren invullen en hopen dat ik rustig word.

Wat is dit een ellendige angststoornis!

X