Als ik dwang voel, voel ik niet echt iets

Als ik dwang voel, voel ik niet echt iets. Alleen de dwang. Het gevoel van dwang. Mijn ratio is dan super sterk en wil alles overnemen. Van eten tot toegang in gesprekken. Het is niet niks. Het komt binnen zonder pardon, maakt een zooi van mijn spontane ik en zorgt voor een regiede ik die alles mooi en perfect moet doen. De regels van deze dwingende stem zijn niet klein. Het zijn veeleisende regels die mij een dag kunnen overnemen.
Daar bovenop komt de neurotische stem die me in gedachten steeds vertelt dat het nog niet goed is wat ik doe. Dat ik beter moet zijn in alles want anders...komt het niet goed met me...en dan komt de angst. Op dat moment heeft de dwang me volledig onder controle en is de cirkel rond.

Het voelt alsof iemand me afperst en me zegt dat als ik iets niet doe, er gevolgen zijn die groter zijn dan ik aan kan, elke keer weer. Alleen ik ben de afperser. Dat is het erge. Ik doe dit allemaal zelf en voel me heel ongelukkig hierbij en ongemakkelijk.

Hoe verlaat ik dit gebied zodat ik weer de vrolijke en vrije ik kan zijn zonder mezelf in hokjes te duwen,maar wel met normale grenzen zonder afdwingend te zijn maar mezelf?

Heeft iemand misschien nog tips?

Liselotte