Dwangstoornis / OCS - forum lotgenoten

Dit heb ik ook!!!!Dit is zo verschrikkelijk angstig. Ik heb altijd gedacht dar ik de enige was die zoiets had maar sinds kort ben ik er achter dat het hocd is. Ik ben op middelbare leeftijd maar heb hier met tijden heel veel last van en met tijden ook niet. Het is zo moeilijk om er met andere over te praten omdat er zo n taboe opzit en ik me erg voor schaam. Mijn leven zou zoveel beter zijn geweest als ik hier geen last van had.

Hey gasten ik heb dit ook ik zit momenteel in het 3de middelbaar
en ik val zeker op vrouwen maar al twee weken lang moet ik de hele tijd piekeren of ik wel of niet op de mannen val. Deze gedachte stopt ook niet. Op een gegeven moment keek ik nr mn handen en dacht bij mezelf mss heb ik er altijd vrouwerig bijgelopen.

Hee Michel, Simon hier.
Ik ben hier bekend mee. Het niet aan durven kijken van mannen (ik wilde ook niet meer douchen in de sportschool) en het vermoeden dat anderen er eventueel achter zouden komen had ik ook. Ik ben uiteindelijk zelfs nog een stapje verder gegaan en heb gayporn aangeslingerd om te kijken of dat het kon bevestigen (er zijn ook mannen die uiteindelijk besluiten om met een vent het bed in te duiken als laatste hoop op een antwoord). Het is een eindeloze zoektocht die zelfs met het laatstgenoemde radicale plan niet tot een antwoord leidt.

Er is maar op één manier om de angst te laten stoppen, en dat is de dag waarop jij besluit dat het antwoord je geen zak meer kan schelen. Bij mij veranderde alles na een jaar aan ellende toen ik de handoek in de ring gooide. Ik zei als het ware, Ik weet het ook niet meer, misschien ben ik gay, misschien niet, en als ik het ben, So be it, prima, don't care. It is like it is.

Wanneer het idee van Homo zijn niet meer eng is voor jou, dan gaat de angst liggen. Zolang jij het eng blijft vinden, zal jij je blijven verzetten tegen HOCD gedachten en dus angst ervaren.

Long story short:
ACCEPTEER DATGENE WAAR JE BANG VOOR BENT.

Dit wil niet zeggen dat je accepteerd dat je vanaf nu Homo bent, dat is niet wat ik bedoel. Het gaat er puur om dat de angst buiten spel is. Wanneer die gaat liggen, zal je brein je niet meer hoeven bezighouden met het zoeken naar het antwoord.

Ik weet niet hoever je bent in het proces, maar ik hoop dat je hier nog wat aan hebt. Het is een naar iets (een van de duistere periodes ook uit mijn eigen leven) en ik hoop dat je mijn antwoord ter harte neemt.

Veel succes Michel!

Hee Simon, Michel, en iedereen die dit leest,

Wat goed dat dit hier besproken wordt. Het kan echt een eenzaam proces zijn als je worstelt met deze specifieke vorm van OCD, en ik herken veel in wat hier gedeeld wordt.

Ik wil graag mijn ervaring delen, omdat ik weet hoe verwarrend en uitputtend het kan zijn om in die eindeloze cyclus van angst en twijfel te zitten. Bij mij duurde het meer dan tien jaar voordat ik doorhad dat dit niet iets is dat vanzelf overgaat. De strategie om gedachten te accepteren met de hoop dat ze uiteindelijk wegblijven, kan tijdelijk werken, maar vaak komt de angst in een andere vorm gewoon weer terug.

Wat mij echt hielp, was eindelijk begrijpen dat het een vorm van OCD is. Alleen al een diagnose krijgen voelde als een enorme opluchting, omdat het me liet inzien dat ik niet "gek" was en dat er een naam en behandeling voor is. Het gaf me de houvast dat ik dit niet alleen hoef te doen.

Professionele hulp is cruciaal. Een goede therapeut kan je leren hoe je met deze gedachten omgaat, hoe je de drang tot checken en analyseren kunt loslaten, en hoe je uiteindelijk niet meer bang hoeft te zijn voor je eigen hoofd. Het heeft mij zoveel rust gebracht om te weten dat er een weg uit is en dat ik er niet alleen in sta.

Wat Simon zegt over acceptatie klopt helemaal: het gaat niet om accepteren dat je ergens van overtuigd bent, maar om accepteren dat de angst er mag zijn zonder je erdoor te laten leiden. Dat proces kun je leren, en het is vaak een stuk makkelijker met de juiste begeleiding.

Voor iedereen die dit leest en twijfelt: het is echt belangrijk om hulp te zoeken. Je hoeft dit niet alleen te doen, en hoe eerder je begint, hoe eerder je die rust in je hoofd kunt terugvinden.

Je verhaal delen zoals jullie hier doen, helpt ook anderen om zich minder alleen te voelen. Dank jullie wel daarvoor, en ik hoop dat iedereen die dit leest de moed vindt om stappen te zetten richting hulp.

Sterkte allemaal!

Mijn Naam is Es,

Heel herkenbaar dit, heb een vriendin en 2 kinderen en de eindeloze gedachten dat ik op mannen zou vallen maakt me onzeker en angstig. Ik herken het ook dat je mannen niet meer aan durft te kijken uit angst.... ik val echt op vrouwen. Merk dat ik na e en flinke periode met stress echt veel meer last heb van deze dwanggedachten. iemand nog meer tips?

Hoi,

Dit is ook voor mij heel herkenbaar. Ik ben toevallig wel homoseksueel: ik heb mijn hele leven lang de angst gehad dat ik daarbovenop ook nog eens transgender ben + zo'n extreme hypocriete schijtbak dat ik daar niet voor uit wil komen en mezelf niet durf te zijn.

Is het herkenbaar dat je naast die obsessieve angst ook een enorm schuldgevoel hebt? Herken je bij jezelf ook andere vormen van OCS zoals bijvoorbeeld neiging tot hypochondrie? En ook daarbij hetzelfde schuldgevoel? Als ik last heb van hypochondrische angsten, heb ik altijd de verwijtende gedachten "Eigen schuld dat ik nu in paniek ben! Had ik vroeger maar moeten leren dat gezondheid niet vanzelfsprekend is. Ik kan niet omgaan hiermee omdat ik niet volwassen genoeg ben!"

~~~~~~

Sinds de laatste jaren is er wat veranderd.

Ik denk dat veel minder mensen last zouden hebben van deze specifieke OCD als je je zou kunnen aansluiten bij een soort praatgroep voor homo's waarbij mensen ook ruimte krijgen om hun frustraties en onvrede kunnen delen. Bijvoorbeeld "Als ik homo zou zijn, voel ik mij als man mislukt! Ik wil mij comfortabel voelen met mijn man-zijn en mij masculien voelen. Ik wil mij geen mietje voelen!"

In de praktijk zal je vaak van veel homoseksuele mensen (of in ieder geval degenen die graag in het middelpunt van de belangstelling staan) agressieve reacties krijgen dat Je een homofoob bent en de hele LHBT-gemeenschap verraadt. Als je twijfelt over jouw geaardheid, zou het mij niks verbazen dat je reacties krijgt zoals "Alleen al het feit dat je twijfelt, bewijst al dat je zeker homoseksuele gevoelens hebt. Als je puur hetero zou zijn, had je die twijfels niet!"

Ik kan je vertellen dat narcisme nogal vaak voorkomt binnen de LHBT-gemeenschap.

Ik had ergens vernomen dat een narcistische persoonlijkheidsstoornis raakvlakken heeft met OCS, echter daarbovenop kunnen narcisten niet toegeven dat zij zelf degenen zijn die onzeker zijn, dus projecteren ze het op anderen. En ze verschuilen zich achter een woke-mentaliteit.

Als je meer wilt leren over OCD, en ook HOCD, dan kan ik je Het duiveltje van de geest van L. Baer van harte aanraden – daarin wordt op een heldere, toegankelijke manier uitgelegd wat OCD precies is, hoe het ontstaat en hoe je er het beste mee om kunt gaan.

Mijn zoon van toen 12 jaar had enorme last van smetvrees. Hij heeft Risperdal gekregen en bij de eerste dosering geen resultaat. Toen de dosering iets werd verhoogd werkte het snel en goed. Direkt had hij geen last meer van smetvrees, een enorme bevrijding. Hij heeft uiteindelijk 7 jaar de Risperdal geslikt. Toen langzaam afgebouwd. Inmiddels is mijn zoon 28 jaar en nog steeds smetvreesvrij.

Hoi Amanda, ik herken dit enorm alleen dan bij een vriend van mij. Ik heb zelf ook een relatie van nu bijna zes jaar. Ik heb het ook goed maar ineens sloeg die twijfel bij mij ook enorm om. Ik heb ook veel gezocht en ik kom veel tegen over rocd en angst dat je liefde niet genoeg is maar inderdaad ook niet over angst dat je verliefd bent op iemand anders. Heel jammer is dat. Maar ik herken het.

Bedankt voor je reactie, fijn om iemand te hebben die Ich herkent.

Hoi,

ik heb precies dezelfde angst nu al bijna 3 jaar, het gaat stukken beter en heb veel vertrouwen moeten opbouwen.
Ik slik ook anti depressiva maar mijn tip is meer, praat er over dat je angsten hebt je hoeft niet gelijk je angst te vertellen maar zeg gewoon dat je het eng vindt en denk bij jezelf wat heb ik gisteravond gegeten of welke jas had ik aan? dan zie je dat je precies nog alles weet wat je doet en zegt, ik moet mezelf ook vaak zo geruststellen ook al is het moeilijk

Hallo

Ik heb exact hetzelfde. Ik heb nu al 1 jaar en een paar maanden een relatie en ben super gelukkig. Ik ben alleen heel erg bang dat ik zou vreemdgaan en alles kapot zou gaan door mij. Dit uit zich ook in dwanggedachten. Ik ga dan ook terug denken aan een avond een jaar geleden en dan ben ik opeens bang dat ik die avond iemand gekust zou hebben. Ik heb er geen herinnering aan maar doordat ik niet heel de avond (van een jaar geleden) precies meer weet en dus niet alles exact meer kan overlopen krijg ik dus die gedachten. Dit uit zich dan ook in dwanghandelingen waarbij ik bevestiging ga zoeken dat het niet gebeurd is.

Ik heb deze dwanggedachten ook heel vaak. Ik denk continu dat ik vreemd ben gegaan. De gedachten gaan pas weg als ik bevestiging heb gevraagd aan de persoon waar ik denk mee vreemdgegaan te zijn.
Maar de laatste tijd denk ik ook dat ik vreemdgegaan zou zijn met een oudere collega van mijn werk. Ik weet dat de gedachte pas weg zou gaan als ik het hem vraag, maar dat durf ik eigenlijk niet. Ik schaam me voor mijn gedachten en ik voel me dagen en nachten lang schuldig tegenover mijn vriend.
Het voelt alsof ik hem niet verdien en alsof ik een slechte vriendin ben.

Hebben jullie hier met een therapeut over gesproken en wat zei deze?

Magisch denken heb ik ook last van dat bijv als de kraan niet 3 x aanraak dat me ouders doodgaan

Hey
Heb dit ook soort van meegemaakt 4 jaar geleden. Toen was ik 16.

In de plaats van dit had ik schrik van mensen iets aan doen en enge gedachten van mensen die zichzelf iets aandoen/moordscenes.
Het begon met 1 random enge gedachte, waar ik van verschoot en begon erover na te denken. “Waarom denk ik dit?” “Is dit normaal”
Dan gebeurde het een tweede keer. Dus begon deze soort gedachten te onderdrukken.
De enge gedachten kwamen vaker en vaker voor en begonnen obsessief te worden, begon er ook obsessief over na te denken.

Ik begon er ook veel over op te zoeken en keek af en toe YouTube filmpjes van moordenaars en psychopaten om te zien of ik daar ook karaktertrekken van had. Ik werd hier heel bang van.
Na een tijdje begon ik echt te denken dat ik ook zo een psychopaat was, maar het gewoon nog niet tot uiting was gekomen.

Op dat moment besefte ik ook niet dat dit angst was. Wat het nog enger maakten.

Ik durfde er met niemand over te praten. Want ik zou ook bang zijn moest iemand tegen mij zeggen dat ze continue ongewilde moordscenes in hun hoofd hebben.
Ik heb hier ongeveer 8 maanden zo goed als alleen mee gezeten.
Ik had het enkel tegen mijn mama eens uitgelegd, maar wilde er met haar eigenlijk niet meer over spreken (omdat het gwn zo moeilijk was)

Uiteindelijk had mijn mama iets op het internet gevonden van ‘enge dwanggedachtes’. En dat dwanggedachtes voortkomen uit angst.Dit stelde mij heel hard gerust omdat ik eindelijk wist wat het was!

De gedachtes werden hierdoor minder en kon het met de tijd meer en meer ‘accepteren’ en in een ‘doosje’ steken.

Nu jaren later (ben nu 20) spreek ik erover met mijn psycholoog. En ben sinds twee weken erover beginnen praten. Deze laatste twee weken zijn tot nu toe al heel moeilijk geweest. Omdat ik de angst weer onder ogen moet komen en erover moet praten.
Het is nog steeds moeilijk te accepteren dat de gedachten ‘oké’ waren en dat het gewoon pure angst was.
Maar ben nu mijn best aan het doen om het eindelijk na 4 jaar te verwerken.

Ben in ieder geval al trots dat de gedachten weg zijn en dat ik tot dit punt gekomen ben om erover te praten.

Hopelijk gaat iemand zich ook hierin kunnen vinden en kan dit helpen voor andere mensen.
Want Dit is wat ik eigenlijk toen nodig had, verklaring en geruststelling.

Groetjes anoniem

Ik heb precies deze gedachten!
Zo vermoeiend.. dat ik bang ben dat ik dingen heb gedaan, zonder dat ik het door heb gehad.
Ben ook nog zoekende naar tips hiervoor.
Sterkte ermee!! Weet dat je niet alleen bent!!

Ik heb het vaak gehad nadat ik dronken ben geweest de gekste dingen heb ik dan gedaan in mijn fantasie en kan ik maanden mee bezig zijn of het wel of niet gebeurd is

Hoi,

Heb je al eens contact gehad met Sam psycholoog?

Hi,

Ik heb bij de psycholoog verschillende dingen geleerd waardoor de intrusies niet meer mijn leven gingen beheersen. Met cognitieve gedragstherapie.

Ik raad je dus aan in contact te komen met een psycholoog. Het gaat je echt heel erg helpen.

Hallo Lisa! Ik weet het niet of jij mijn vraag nog leest. Zou je mij vertellen in welke stad/dorp heeft jouw psyholoog zijn praktijk? Het is moeilijk om iemand te vinden die je echt kan helpen (mijn ervaring)

Ik vind dit erg voor jou. Dit heb ik ook.

Ik herken heel veel in jou verhaal.

Ik herken veel.

Ik herken heel veel in jouw verhaal, dat geeft mijzelf ook meer rust. Vind het namelijk heel eng die gedachten soms :-(

Ik herken het helemaal. Ik denk dat mijn leven een leugen is en dat ik altijd maar gedaan heb alsof en dat ik daarom nu burnout en depressief ben. Ik meot uit mijn leven stappen want ik ben niets waard en beduvel de boel. De hele dag en nacht gaan mijn slechte gedachten door en ik ben continu gestresst al 2,5 jaar na een intensieve verbouwing in het buitenland waarin ik ben bedrogen.

Ik heb op dit moment hardnekkige suicidale gedachten! Hoe ben jij daarvan af gekomen?

Hey Saskia , ik was op deze site aan het lezen over dwanggedachtes omdat ik hier zelf ook elke dag met kamp en toen kwam ik jou reactie tegen.
Wat heftig en verschrikkelijk dat je je zo moet voelen. Heb je iemand om Erover te praten? Waar je je gevoel mee kunt delen en die je kunt contacteren wanneer je gedachtes het ergste zijn? Je kunt altijd 113 bellen natuurlijk maar fijnste is als je iemand in je omgeving hebt die je kunt vertrouwen. Ik denk dat belangrijk is dag je helpt zoekt als je deze niet al krijgt .

Hallo verdriet,
Als je heel vaak bedrogen belogen of gekwetst wordt ga je geloven dat niemand meer te vertrouwen is en dat je jezelf niet meer kunt vertrouwen. Er ontstaat een groot schuldgevoel en ook het idee dat het leven een leugen is kan hierbij ontstaan.
Ik vertrouw mezelf ook niet meer door domme fouten die ik heb gemaakt en dingen die ik me heb laten aan doen. Heb jaren relaties gehad waarin ik werd misbruikt, mishandeld en gekleineerd werd. Elke dag moet ik met schuldgevoel leven en het wantrouwen in mezelf en de ander. Toch geloof ik dat er ook goede mensen zijn op deze aarde en dat ik mezelf stapje voor stapje weer kan leren vertrouwen. En ook probeer ik me voor te houden dat er altijd dingen in het leven zijn om voor te vechten

Hallo allemaal,
Ik ben 26 jaar oud en heb 3 jaar geleden ineens een extreme angst gekregen om pedofiel te zijn. In mijn gedachten het ergste wat mij kon gebeuren in mijn leven. Ik werk namelijk in de zorg en wil vanaf vroeg al heel graag moeder worden in de toekomst. Een vriendin van mij was op dat moment ook zwanger. De gedachte leken zo echt en ik had hierdoor suïcidale gedachten. Als dit de waarheid is, wil ik niet leven! Ik controleerde in mijn hoofd de hele tijd de redenen waarom het wel of niet waar was. Na het controleren ervaarde ik soms even kort rust maar al snel nam de angst mij weer helemaal in beslag. Dan wilde ik weer zekerheid zoeken en bewijzen dat het wel of niet zo was. Ik ging op internet lezen en was er obsessief mee bezig. Dit was een vicieuze cirkel. Met niemand durfde ik erover te praten want ik was bang dat zij mij niet meer wilde zien of nooit meer zouden vertrouwen. Dat zou ik namelijk ook niet doen als een vriend of vriendin echt pedofiel zou zijn.

Ik kwam al redelijk snel in therapie. Wat mij veel geholpen heeft. Het was zwaar maar ik wilde er alles aan doen om mij beter te voelen. Met dit idee kon ik echt niet leven. Exposure therapie heeft mij heel goed geholpen. Naar de angst toe gaan. Het hardop uitspreken van de volgende zinnen: "Ik ben pedofiel" "ik heb seksuele gevoelens voor kinderen" "als ik borstvoeding geef krijg ik seksuele gevoelens".

Dit verergerde de angst eerst heel erg. In het begin durfde ik het niet eens hardop uit te spreken. Samen met mijn therapeut heb ik het op papier geschreven. Dit riep al angst op want als iemand anders het zou lezen wat zouden ze dan wel niet over mij denken. Mensen zullen mij hierom haten. Ik verdien het niet om te leven als het zo is. Kortom veel angst.

Het moeten lezen van deze zinnen vond ik al verschrikkelijk. Hierna moest ik het 3 minuten achter elkaar hardop herhalen. En zo iedere keer een stapje verder naar de angst toe. Mijn therapeut stelde voor dat ik thuis hetzelfde ging oefenen. Ik kreeg meteen gedachten over wat als mensen mij zouden horen. Dat ging ik echt niet doen! Want als mijn huisgenoten mij zouden horen dan...?!

We hebben toen samen een opname gemaakt met mijn telefoon gemaakt waarin ik het zeg, dit moest ik telkens luisteren zodat ik thuis kon oefenen met exposure. Het liefst zo vaak mogelijk en vooral op de momenten waarop in geloofde dat de angst werkelijkheid was.

Allemaal verschrikkelijk om te doen! Ik wilde het ook liever vermijden en dus niet luisteren naar de opname omdat ik wist dat die akelige angst gevoelens dan weer erger zouden worden. Maar gek genoeg hielp het mij echt! De angst werd telkens eerst erger maar daarna nam het af.

Na een tijdje ervaarde ik 'oh het is maar een angst'. Ik moest zelfs meer naar het einde van de therapie een beetje lachen om de angst. Wat heb ik mezelf nu weer in mijn hoofd gehaald... Kom op zeg pedofiel dat ben ik echt niet.

Ik kon het loslaten. En ik heb mezelf en mijn leven terug. Ik vertrouw op mezelf. En ik ben helemaal klachtenvrij van deze angst.

Mijn therapeut begeleidde mij hierin heel fijn. Zij gaf mij vanaf het begin het vertrouwen dat zij niet geloofde dat het waar was. Zij vond mij niet raar of een gevaar voor de maatschappij, zij vertrouwde mij. Ze zag het echt als een angst. Dat gaf mij zo'n fijn gevoel. Zij had ook vaker vrouwen geholpen met een soortgelijke angst. Zelfs een vrouw die oma was geworden en toen pas deze angst ontwikkelde.

Ik hoop dat er iemand hiermee geholpen is.
Ga naar je angst toe. Zoek hulp. Je bent niet alleen hierin en je bent niet gek.

Vaak zijn ons angsten de ergste dingen die ons zouden kunnen overkomen. Hierom onstaat er angst voor het idee dat het werkelijkheid kan zijn.

Veel sterkte en kracht toegewenst voor een ieder die hiermee te maken heeft.

Ik zou het fijn vinden om in contact te komen met mensen die te maken hebben met mentale OCD klachten om tips en verhalen uit te wisselen.

Amai, dat kon mijn verhaal zijn. Fijn om te lezen dat er meer mensen zijn met deze angst. Ik ben een oma van 64😊. Dank je wel om je verhaal te delen!

Hallo ga eens na waarom je gokken doet?.is het voor de winst?is het voor de aflijding. Maar voor welke reden dan ook .het het vallen en op staan. Probeer keer op keer je gok drang uit je hoofd te Zetten en wat anders te gaan doen. zorg ook je niet 123 aan je geld kan .leg het ergens neer waar je er niet aan kan.als laatste kan je een verbod aanvragen. Zie hier voor Google .mvg anoniem

Ik herken dit maar niet uit eigen standpunt. Mijn partner heeft hetzelfde probleem en probeerde al meermaals de relatie te beëindigen maar als ik dan vraag waarom komt hij steeds tot de constatering dat hij niet echt weg wil.

Ik herken dit maar niet uit eigen standpunt. Mijn partner heeft hetzelfde probleem en probeerde al meermaals de relatie te beëindigen maar als ik dan vraag waarom komt hij steeds tot de constatering dat hij niet echt weg wil.

Wat is EFT voor behandeling ? En helpt het jou

Nee misschien durft hij de knoop niet door te hakken,ben bang dat hij misschien niet alleen durft te zijn.
Het zou kunnen dat ocd hier weinig mee te maken heeft.

Hi Willemien,
Ik ben opgelucht te lezen dat ik niet de enige ben die dit heeft. Ik voelde me zo alleen. Hoe gaat het inmiddels met je?

Hoi Willemien. Wat herkenbaar. Toen ik klein was vertelde mijn moeder mij altijd dat ze nooit van mijn vader had gehouden. Ik moest nooit dezelfde fout maken en zorgen dat ik de juiste vrouw zou trouwen. Ik weet niet of het hiermee te maken heeft, maar als ik verkering had, ging dit steeds stuk. Ik controleerde altijd mijn gevoel, waardoor het een obsessie werd. Op gegeven moment werd het dan door de druk om te moeten voelen, steeds minder en kwam er paniek en verwerping. Ik ben nu gettouwd met een lieve vrouw, maar er heerst een diepe angst in mij dat ik moet twijfelen en controleren. Tot benauwdheid en paniek de relatie weer op dreigt te blazen. Zou jouw stoornis hier mee te maken hebben? Groeten van Bart

Kan ik Miss eens contact kunnen krijgen met je?

Ik heb ook relatie OCD. En ben ook bang dat ik bijvoorbeeld gevoelens voor anderen krijg. Ik ben hier continu mee bezig en soms belemmerd het me heel erg.

Hoi,

Dit soort gedachtes zijn vervelend en hoe minder je ermee bezig wilt zijn hoe erger het wordt.

Maar je kunt hier niks aan doen en je bent ook niet raar omdat je die gedachtes hebt.


Cognitieve gedragstherapie heeft mij goed geholpen.

Hoi!

Heel herkenbaar dit. Ik maakte me ook altijd druk ik een pedofiel zou zijn. Ik kreeg ineens weleens gekke gevoelens bij kinderen of een soort opgewonden gevoel. Ik dacht echt huh wat is dit. Ik maakte me helemaal druk. Doordat ik erop ging letten kreeg ik dst gevoel elke keer. Ik heb het ook besproken met een psycholoog. Het zijn vaak een soort intrusies (zoek maar eens op wat dat zijn). Het heeft mij veel tijd gekost om vertrouwen te krijgen in mezelf. Nu ik een tijdje verlost ben van deze gedachten weet ik ook dat ik niet zo ben en dat het allemaal tussen de oren zit. Je hoofd kan je soms zo gek maken en dat is echt super vervelend!!!

Hoi,

Ik heb ook allemaal vervelende intrusies gehad. En het maakt je gewoon gek. Cognitieve gedragstherapie heeft mij heel erg geholpen

Hallo Mien,
Misschien kan je (als je iets gedaan hebt) het ergens opschrijven of foto's maken als herinneringen. Je kan ook e.v.t een boekje bijhouden en daarin schijven of je het wel gedaan hebt.

Als je opgeschreven hebt wat je gedaan hebt weetje zeker dat je het daadwerkelijk gedaan hebt en dat het niet iets in je hoofd is.

Hoi Mien,

Wat je schrijft is erg herkenbaar voor mij. Ik weet niet of het dezelfde gedachten zijn maar ik kreeg weleens een gedachte van: misschien heb ik ooit wel eens iets heel ergs gedaan en weet ik het niet meer…

Hoi ik herken het heel erg
Ik weet ook niet hoe ik als ouder ermee om moet gaan

Bij POA psycholoog op afstand

Ik heb ook goede ervaring met psycholoog op afstand!

Al hulp gevonden ?

-Altrecht Academisch Angstcentrum Utrecht.
-Centrum Integrale Psychiatrie (CIP) Groningen.
-Expertisecentrum Dwang, Angst en Tics (DAT) Amsterdam.
-Overwaal Expertisecentrum Angst, Dwang en PTSS Nijmegen.
-Polikliniek Angst en Dwang Amsterdam.
-PsyQ Programma Angststoornissen Haaglanden Den Haag.
-Topklinisch centrum voor angst, dwang, trauma Maastricht.

Dit zijn allemaal TOPGGZ afdelingen die IBA geven en TOPGGZ afdelingen mogen geen regiobeperking hebben, wél voorwaarden om in aanmerking te komen voor een behandeling. Je moet bijvoorbeeld een behandeling achter de rug hebben die onvoldoende resultaat biedt.

Wachtlijsten kunnen heel er lang zijn.

Zie ook topggz punt nl.

Hoi,

Ik heb hetzelfde probleem met controleren en tellen..
Heb het vooral met weggaan van huis en voordat ik naar bed ga. Het is inderdaad slopend ik probeer het daardoor ook steeds uit te stellen. Het kost veel moeite en zorgt ervoor dat je inderdaad gewoon op bent. Heb jij er hulp voor gezocht als ik vragen
mag? Ik zelf nog niet helaas.
Groetjes

Ja. En slik zelf 200 mg. Eerste 3 maanden werden de klachten bij mij erger en daarnaar een aantal jaar stukken minder last. Heb het idee nu dat het minder effectief is al zeggen ze dat dat niet kan

Ik heb excact hetzelfde. Ik moet ook overal fotos van maken. En achteraf kan ik ze niet bekijken omdat ik bang ben voor mijn eigen reactie. Bang van ontevredenheid. Bang dat ik ergens een foto van moest hebben wat ik dan niet heb...

U kunt mij mailen als u wilt.

***************************

(Redactie: Om mogelijk misbruik van persoonsgegevens te voorkomen, verwijderen we telefoonnummers en mailadressen binnen enkele weken na plaatsing)

Hoi Roos,
Ik weet niet of je nog op deze site kijkt, want je ervaring die je gedeeld hebt is al van bijna 2 jaar geleden.
Maar ik herken met hierin voor 100%. Ik heb exact hetzelfde met foto's. Heb hier in het verleden cognitieve gedragstherapie voor gehad en medicatie. Deze medicatie heb ik meer dan 20 jaar geslikt en hiermee waren de scherpe randjes er vanaf en kon ik functioneren. Vanaf eind januari ben ik in overleg met mijn huisarts gaan afboeken en zit ik nu sinds 10 weken op 0. Maar de eerste gelegenheid/gebeurtenis, een feestje vanwege mijn 60e verjaardag heeft me weer voor mijn gevoel teruggebracht naar waar het begon. Heb bewust gekozen om zelf geen foto's te maken, heb iemand anders gevraagd dit te doen. Maar die heeft maar een paar foto's gemaakt. Ik mis mooie momenten en sommige personen staan er helemaal niet op. Dat heeft me zodanig overstuur gemaakt dat ik hier nu 3 weken later nog niet van hersteld ben. Spijt dat dit "niet goed is gegaan". Het fijne gevoel van het feestje is weg, dit neemt de overhand. Heb het gevoel aan het overleven te zijn. Ben moe, slaap slecht, blijf malen over de foto's die ik mis. Heb steken in mijn buik als ik op bed lig. Wordt 's morgens wakker met een naar, depressief gevoel en dan moet de dag nog beginnen.
Ben heel benieuwd hoe het nu met jou gaat. Of jij hier nu vanaf bent en welke therapie je hierbij geholpen hebt. Ik heb nu het gevoel dat al die 20 jaar medicatie niets heeft opgelost, de kwaal is er nog steeds en is in alle heftigheid teruggekomen.

Bedankt voor de uitleg. Ik snap het nu beter,en heb begrip er voor.

Bij mij is het precies andersom, ik vraag me dan af ,bij een gezellig etentje een heerlijk moment, waarom er een vriendin bij is, die in mijn beleving (míjn beleving, dis niet de waarheid) het gezellige ,mooie moment "verstoort" .
Ik ben dan in het hier en nu aan het genieten,en absorbeer het gevoel, het samen zijn, de verving, de gezelligheid. Maar niet een gevoel van gemis, als ik het niet vastlegt, dan mis ik juist het gevoel.
Maar dankzij de reacties, snap ik haar nu beter, ze heeft het net andersom, dis blijkbaar hetzelfde gevoel, aan de andere kant van dezelfde medaille. Bedankt, en ik laat het los, als ze dit zo voelt ,is het haar goed recht, en focus ik me op mezelf.

Hi Eline,

Herkenbaar verhaal en snap je gevoel. Dank voor het delen. Ik dacht dat ik de enige was met dit gevoel.

Hoi, ik kan me helemaal vinden in je verhaal. ik heb ook sinds 2010 deze vorm van dwang. controleer kitnaden, plinten, voegen etc. als er iets niet 100 procent is blijf ik eraan zitten totdat het verder kapot is en dan probeer ik het te maken omdat ik in paniek schiet maar dan wort het alleen maar lellijker

Hallo ik herken me een beetje in jou verhaal bij mij is het echter over van alle onderwerpen waar ik me heel gek in mijn hoofd kan maken. Van het onderwerp van jou tot de angst dat opkomt om dierbare iets aan te doen verschrikkelijk gevoel is het want het is het ergste dat me zou overkomen. Soms gaat het beter maar soms neemt de angst zodanig toe is echt niet leuk meer 😒 doet me deugd om hierover eens met iemand te praten

Ik heb precies hetzelfde. Ik heb ongeveer 1 of 2 jaar geleden opeens soms tintelingen in m’n kruis als ik spanning ervaar. Vaak komt dat naar boven als ik veel stress heb. Tot ik ook een keer dit gevoel kreeg toen ik ging oppassen. Terwijl ik al jaren bij dit gezin kwam en nooit zoiets had gehad was ik compleet in paniek. Wat betekent dit? Zijn dit seksuele tintelingen want het lijkt toch verdomd veel op hetzelfde gevoel. Ik ben gaan googelen naar symptomen van pedofielen en of dit überhaupt ook bij vrouwen voor kwam. Hoewel ik me niet herken in dit beeld waren er toch andere dingen waar ik niet gerust op was. Namelijk het kan op latere leeftijd ontwikkelen en je kan ook zulke gevoelens hebben zonder dat je iets wil doen bij kinderen. Weer complete paniek.

Dit was vaak wel na 2 of 3 weken weer uit m’n systeem. Ik vergat het niet maar was er niet meer bang voor en had ook die tintelingen niet in de buurt van kinderen.

Nu ben ik inmiddels 6 maanden zwanger. Vloog heerlijk zonder kwalen door de zwangerschap heen. Tot twee weken terug… en nu erger dan ooit! Ik ben er soms ECHT van overtuigd dat ik verkeerde gevoelens heb. Ik kon niet meer slapen, niet meer eten en eigenlijk wou ik ook niet meer naar school (daar werk ik). En het ergste van alles. Ik wil eigenlijk niet dat m’n baby komt. Voel me ontzettend schuldig dat ik niet meer van m’n zwangerschap geniet en houdt me allemaal rampscenario’s voor de geest.

Als ik het echt ben dan raak ik iedereen kwijt. Mijn lieve vriend waar ik zoveel van houd, mijn ouders, mijn vriendinnen, mijn baan.

Heb ook al bedacht dat als dit gevoel niet weg is als mijn baby geboren wordt (want probeer ergens hoop te houden) dat ik dan maar dood moet zijn want zo wil ik niet leven.

Ik weet echt niet wat ik moet doen. Voel me mezelf niet meer en kan er zo moeilijk over praten met mijn naasten omdat ik me zo diep schaam.

Ik ben wel bij een psycholoog die mij vertrouwen geeft dat dit enkel gedachtes zijn maar ik blijf maar afvragen of ik mezelf en iedereen niet voor de gek houdt. Maar waarom heb ik dat dan nooit eerder gehad?

Ben echt hopeloos verdrietig

Hey Marianne,

Bedankt om je verhaal te delen. Zal je mij uw de gegevens van je psycholoog kunnen geven?

Hi Billie,

Is inmiddels de kleine geboren?
Dit is echt typisch dwang wat je omschrijft.
Is je psycholoog hierin ook gespecialiseerd en hoe gaat het nu met je?

Liefs

Hi Marianne, moeder verhaal met een mooie einde.
Hoelang heb je de exposures gedaan voordat ze klachtenvrij was ?

En had je ook " false attraction". dat het leek alsof je een kind echt aantrekkelijk vondt terwijl je weet dat dat niet zo was ?

Ik ben ook begonnen met exposures (uitspreken) maar na 2 dagen ging mij angst zo enorm hoog dat ik ermee gestopt ben.

Hey
Heb dit ook soort van meegemaakt 4 jaar geleden. Toen was ik 16.

In de plaats van pedofilie had ik schrik van mensen iets aan doen en enge gedachten van mensen die zichzelf iets aandoen/moordscenes.
Het begon met 1 random enge gedachte, waar ik van verschoot en begon erover na te denken. “Waarom denk ik dit?” “Is dit normaal”
Dan gebeurde het een tweede keer. Dus begon deze soort gedachten te onderdrukken.
De enge gedachten kwamen vaker en vaker voor en begonnen obsessief te worden, begon er ook obsessief over na te denken.

Ik begon er ook veel over op te zoeken en keek af en toe YouTube filmpjes van moordenaars en psychopaten om te zien of ik daar ook karaktertrekken van had. Ik werd hier heel bang van.
Na een tijdje begon ik echt te denken dat ik ook zo een psychopaat was, maar het gewoon nog niet tot uiting was gekomen.

Op dat moment besefte ik ook niet dat dit angst was. Wat het nog enger maakten.

Ik durfde er met niemand over te praten. Want ik zou ook bang zijn moest iemand tegen mij zeggen dat ze continue ongewilde moordscenes in hun hoofd hebben.
Ik heb hier ongeveer 8 maanden zo goed als alleen mee gezeten.
Ik had het enkel tegen mijn mama eens uitgelegd, maar wilde er met haar eigenlijk niet meer over spreken (omdat het gwn zo moeilijk was)

Uiteindelijk had mijn mama iets op het internet gevonden van ‘enge dwanggedachtes’. En dat dwanggedachtes voortkomen uit angst.Dit stelde mij heel hard gerust omdat ik eindelijk wist wat het was!

De gedachtes werden hierdoor minder en kon het met de tijd meer en meer ‘accepteren’ en in een ‘doosje’ steken.

Nu jaren later (ben nu 20) spreek ik erover met mijn psycholoog. En ben sinds twee weken erover beginnen praten. Deze laatste twee weken zijn tot nu toe al heel moeilijk geweest. Omdat ik de angst weer onder ogen moet komen en erover moet praten.
Het is nog steeds moeilijk te accepteren dat de gedachten ‘oké’ waren en dat het gewoon pure angst was.
Maar ben nu mijn best aan het doen om het eindelijk na 4 jaar te verwerken.

Ben in ieder geval al trots dat de gedachten weg zijn en dat ik tot dit punt gekomen ben om erover te praten.

Hopelijk gaat iemand zich ook hierin kunnen vinden en kan dit helpen voor andere mensen.
Want Dit is wat ik eigenlijk toen nodig had, verklaring en geruststelling.

Groetjes anoniem

Wat een verschrikkelijke verhalen, je gunt het je ergste vijand niet.
Ik zit momenteel in hetzelfde schuitje. sinds de geboorte van mijn 2e dochter is het leven verschrikkelijk. Enge gedachtes dat ik haar iets wil aan doen, enorm verdrietig als ik na haar kijk, als ik samen met haar ben continu de dwanggedachtes en paniek, dat ik er daadwerkelijk iets aan doet, daarnaast worden de gedachtes van kwaad tot erger, met alles betrek ik de dood erbij, en hoe verschrikkelijk ik wel niet ben dat ik zoiets denk. dat arme meisje moet een vader hebben die er voor der is en niet continu die enge gedachtes hebt, ik ben inmiddels al een jaar bezig met ACT maar tot op heden werkt het allemaal niet. ik voel me zo enorm ongelukkig en angstig en tegelijk bang dat ik wel in de fout gaat. Voel me net een psychopaat.

Hopelijk komt het allemaal goed!

Succes allen om uit je hoofd komen.

Hey Do

Heb exact hetzelfde meegemaakt, hopelijk geraak je eruit.
Hoelang zijn deze gedachten al bezig?
En is het echt pas begonnen bij de geboorte van je dochter?
Heb je er al met mensen over kunnen praten? Zou wel kunnen helpen. Mijn psycholoog zei: “Hoe harder je het wegstopt en niet verteld tegen mensen die je vertrouwt, hoe erger dat je denkt dat het is. Het is maar een angst, en angsten zijn normaal. En sommige mensen zijn er zo bang van dat ze er obsessief over na beginnen denken”
Ik geloof erin dat je dit kan Do.

Sterkte
Groetjes Anne

De verhalen zijn heel herkenbaar voor mij. Ik heb ook gedachten dat ik mensen iets aan ga doen. Ik wil dat helemaal niet, maar ben bang dat ik de controle verlies en wel gek word en wat ergs ga doen.

Hoi, ook ik heb een hele nare periode achter de rug door OCD.
Wat mij heel erg heeft geholpen is IBA therapie.
Misschien kan het jullie ook helpen..
OCD is echt een verschrikkelijk iets en ik gun het iedereen om er zo snel mogelijk mee om te leren gaan!

Beste,

Ik heb zelf een zware angststoornis OCD.
In wat je zegt toont aan dat jij niet begrijpt ( wat ook normaal is zonder hulp) wat een dwangstoornis inhoudt. Wat mij raakt is dat je zegt “je niet meer hoeft bezig te zijn met de problemen die hij veroorzaakte”.
Dat is bijzonder hard voor iemand met een dwang. Wij kiezen hier niet voor en wij beseffen maar al te goed wat dit meebrengt voor onze omgeving. Steun en liefde is de grootste motivatie. Echter is dwang zo hardnekkig. Een probleem in onze hersenen. Wij kunnen hier bijna op den duur niet meer aan uit geraken. Het eet je volledig op. Wat jij nu allemaal zegt is een dooddoener voor mensen met ocd, zo een onbegrip en kritiek zorgt enkel voor een negatieve spiraal en zich afsluiten.

Contaminatie angst.
Ikzelf heb het nu al een jaar of 8 en het is van kwaad naar erger gegaan. Van de ene topic in de andere. Het gevoel van “besmetten” kan ook op diverse manieren gebeuren.
Zoals je zegt vermijdt je ook de zaken waar je meeste schrik ervaart.
Je bent zeker niet alleen.

Hoi Noa, ik herken je verhaal. zou ik contact met je mogen opnemen?

Ik herken heel erg wat je zegt over bang zijn voor nieuwe gedachten (obsessies), als je leest dat een ander deze heeft. Ik ben er pas vandaag achtergekomen dat ik OCD heb (alleen dwanggedachten). Op het eerste moment vond ik dit een enorme opluchting, omdat ik er nu eindelijk achterkwam dat ik niet “gek” ben, en dat mijn gedachten niet van mij zijn maar me gewoon voor de gek houden. Daarna begon de angst heel erg over te nemen; ik las over verschillende soorten dwanggedachten, en ook veel gedachten die ik nog nooit heb gehad en ook absoluut niet zou willen… toen ging ik daar juist weer over malen. Het maakt jezelf gek. Ik ben nu al bezig met hoe het morgen zal gaan, omdat ik dan weer naar werk moet. Constant voordat er überhaupt een situatie gaande is of er gedachten in je hoofd zijn, ben je al bang dat iets gaat gebeuren. Het is killing. Ik ben op dit moment op zoek naar “succesverhalen” van mensen die van hun OCD af zijn gekomen (is letterlijk mijn grootste compulsie, dus weet dat ik dit niet moet doen), en kan weinig vinden waardoor de moed me al in de schoenen zakt. Ik weet dat OCD niet is wie ik ben, maar ik ben op voorhand al bang dat dat ooit wel gaat gebeuren. Kortgezegd; ik herken je verhaal en je angsten enorm.

Hee Noa ,
Dit is voor mij heel herkenbaar! Accepteer dat dwanggedachten nooit stoppen is denk ik het beste medicijn. Maak bewust de keuze om er niet aan toe te geven maar het te laten zijn. Slik verder een hoge dosering antidepressiva voor een extra steuntje in de rug. Hoe moeilijk het ook is: hoe minder je toegeeft ook in stresssituaties hoe minder angst en spanning.
Maak de keuze om nooit meer toe te geven.

Hallo Noa,

Ik weet niet hoelang dit geleden is, want ik zoe geen data erbij staan.

Hopelijk is je dwang minder. Het is verschrikkelijk en ik herken je verhaal.
Zelf vraag ik mij vaak af of ik dwang of angststoornis heb. Ik kan namelijk oprecht bang voor iets zijj, maar de manier waarmee ik ermee bezig ben wordt dan obsessief.

Ik heb het al jaren en het komt en gaat met ups en downs. De volgende dingen kan je in overweging nemen:

- Vaak gaat dwang over het niet kunnen accepteren van een 'wat als' gedachte. Waardoor je iets gaat controleren in het echte leven of door je gedachte nogmaals door te lopen. Vraag jezelf af met hoeveel % zekerheid je tevreden bent. Bijvoorbeeld 80% ben ik zeker dat het wel goed zit. Dan weet je dat 100% niet realistisch is. Zeker niet met je dwang, want die blijft je twijfels voeden. Verlagen van je standaard dus. Blijven oefenen.

- Een ander rampscenario bedenken. Bijv: Stel ik zou een geen arm meer hebben door een ongeluk, hoe geobsedeerd zou ik daarmee dan zijn? Kan ik dan deze obsessie beter dragen dan obsessies die dat teweeg zouden brengen? Kan ik dan deze obsessie beter handelen? (Sommige zijn pijnlijker dan anderen)

- Vaak denk je: ja maar als deze obsessie weg is, dan ben ik echt vrij en gelukkig. Dat blijven denken, zorgt voor nog meer druk om het op te lossen. Geef jezelf toestemming dat je ook met het niet oplossen en een dwanghoofd gelukkig mag zijn, ook al maak je de verkeerde keuze.

Deze gedachtes helpen mij, maar zijn voor jou misschien niet helpend of vaag.

Verder meer praktische tips:

- Zoek naar een specialist op OCD gebied
- Kijk of medicatie kan helpen
- rtms een optie?
- google paddo's en ocd (ik ben geen paddo fan, want ik ben gelovig. Dan ben ik bang dat ik daar weer angst/ ocd over krijg. Maar op YouTube staan veel belovende resultaten).
- emdr flash forward (dus je dwang bedenken en dan de emotionele lading laten weghalen.
- hypnose tegen angst/ocd kan je ook googelen.

Hopelijk gaat het je goed.
Mocht je zelf tips hebben nog hoor ik het graag.

Verder bedenk ik mij altijd dat mensen met ocd vast ook een groot improvisatie vermogen hebben. Dit is dus een talent. Een soort power die je bezit, die nu alleen ingezet wordt voor iets negatiefs. Ik geloof dat die kracht ooit naar iets positiefs omgebouwd kan worden.

Zet hem op!

Veel liefs!

Ik heb hier ook last van kan ik met jou in contact komen?

Hallo,

Dit is heel herkenbaar, zijn jullie nog actief hier? Ik hoor graag jullie vorderingen.

Angst voor de angst dat is ocd geworden

Ik herken dit enorm . Niemand sprak me erover aan dat ik dwanggedachten had , zelfs niet in de hulpverlening. Ik moest het zelf wat ontdekken. Het komt ook voort uit perfectionisme ontstaan door de opvoeding door een religieuze narcistische vader en het een 15 jaar lange relatie met een narcistische man waarin psychisch en zelfs fysisch geweld . We hebben 3 kinderen. Hij manipuleerde me me, vernederde me, aantrekken en afstoten. Ik heb geen dwanghandelingen. Maar dwanggedachten : angst voor de angst, angst voor ook insomnia angst voor opnieuw epilepsie aanvallen. Ik ontwikkelde epilepsie door extreme angst en insomnia effectief( psychische niet epileptische aanvallen of PNEA

Hé,

Ik heb precies hetzelfde gehad! En het is een proces, niet iets wat van de ene op andere dag anders zal zijn of geaccepteerd kn worden. Wat mij heel erg heeft geholpen is door tegen mezelf te zeggen dat als ik de aandacht op mijn ademhaling had, “ik heb mijn aandacht op mijn wdemhaling en dat is oké”. In het begin voel je dat ansoluut niet maar joe meer je dit voor jezelf blijft herhalen hoe meer dat gevoel zal komen. Want waarschijnlijk maak je jezelf wijs dat het erg is om je aandacht op je ademhaling te hebben (dat was bij mij iig zo) en dan ga je ertegen vechten. Want waarom is dat erg? Oké het is echt niet chill maar is het erg? Dan maar de aandacht op de ademhaling. Kijk eens naar een tijdje wat er geneurd als je dat op doe manier probeert toe te passen.

Sterkte en succes!

Groetjes,
Chloé.

Hee Iris,

Deze vorm van OCD heb ik niet gehad, maar uiteindelijk werkt OCD altijd op hetzelfde principe. De youtube channel "OCD recovery" heeft geweldige informatie die je gaat helpen.
Jouw versie van OCD heet ook wel Sensorimotor OCD of Somatic OCD. Als je daar even op filtert op die channel dan ga je prima geholpen worden.

Heel veel succes Iris!!

Ja, ik heb hier helaas ook last van…

Ben je ook lid van ocdcafe?

Jaa ik zit ook op ocd cafe, hoe heet je op ocd Cafe?

Ik heet @mike op ocd café en jij?

Ik heb het wel vaker met andere filosofische thema's, wat dan ook zeker als ontzettend vervelend kan aanvoelen. Dus wel redelijk herkenbaar. En ik heb daarnaast veel last van andere ocd gerelateerde klachten met perioden. Sterkte hoe dan ook aan jou iedereen die hier last van hebben..

Heel veel sterkte .. ik heb het momenteel vooral met “het lot” thema, is ook geen pretje kan ik je wel zeggen, en ik zit dus ook vaker te shaken op de bank wanneer ik vol in mijn hoofd gekeerd ben, het erge is ook dat ik eigenlijk nooit zo gelovig ben geweest maar dat het zich toch zo kan maneuvreren in jou onzekerheid, want dat is iets waar OCD zich het liefst mee voedt, onzekerheid!

marco

Wat vervelend om te lezen zeg.. ik ben zelf 28 jaar en heb ook lange tijd met dit soort gedachtes rondgelopen. Een ding wat ik jullie kan zeggen is dat het echt weer beter wordt. Blijf er vooral over praten met naasten/psycoloog. Op een duur geef je het een plek in je hoofd en kun je ook beter relativeren en die dwang gedachten scheiden van de werkelijkheid.

Sterkte!

Ik heb zelf éxact dezelfde problematiek als beschreven door Sven.
Het helpt te lezen dat er nog mensen zijn die dit ervaren.
@Bennie op welke manier heb jij dit uiteindelijk een plaats kunnen geven? Tips voor een goede psycholoog?

Klopt ken ik. 7 jaar nergens laat van een ineens is het er.
Bij mij veel onbewuste stress onzekerheden etc.
Hoeft maar op te lopen en boem het is er.
Maar dan.... hoe gaat het weer weg.........
Heeft tijd nodig, afleiding, en bij mij de afgeleiden dat ik ocd heb en mijn gedachten en controles niet het probleem.
De gedachten en het controleren is om zekerheden te krijgen maar dat helpt niet. Richten op ocd is beter en wat te doen. Dan ebt het controleren wat weg
Zit er nu helemaal in dus zeggen is makkelijker dan doen.
Maar het helpt wel

Nu ik heb wel de gedachte dat ik het heb gedaan mensen filmen als ze zich uitkleden
Veel bang en depressief om ontslagen te worden
Tobias

Hoi,

Ik heb niet echt advies voor je maar ik wil je wel even laten weten dat ik het echt ontzettend naar vindt wat je allemaal hebt mee moeten maken.. En wat vind ik het ontzettend knap dat je tot op de dag van vandaag nog steeds je best doet om jezelf te helpen! Je bent ontzettend sterk en het is ook niet niks allemaal…

Ben je al op zoek gegaan naar een andere therapeut? Of wellicht toch ondersteuning qua medicatie? Anfidepressiva helpt bij dwangproblemen.

Ik wens jou heel veel sterkte toe en een dikke knuffel! Blijf hoop houden!

Liefs,
Chloé.

Jeetje wat een heftig verhaal..
Ik ken het schuld angst alles.
Echter werkt alcohol contra en dus niet.
1 ding je bent niet gek, maar juist te sociaal. Denk aan jezelf zoals jij aan anderen denkt.
Hou zaken bij jezelf en alleen jij telt.
Hou van jezelf en doe wat je moet doen.
Mensen met ocd zijn super mensen alleen pakken we het het verkeerde uit.
Omarm je sociale kant. Doorzettingsvermogen, je wil, je onvermogen.
Leg alleen verantwoording af aan jezelf, hoop dat je gaat inzien dat je super bent

Herkenbaar. Relatie helaas verbroken om die reden. Ik vond elke keer íets wat 'niet perfect' was of waar ik over twijfelde. Ik werd er letterlijk gek van, met name 's morgens. Ik blijf beter alleen. Sterkte

Hoi,

Wat naar zeg! Ik weet niet of het een optie is, maar dat wat jij zegt zijn vooral gedachten. Maar hoe voel je je bij die persoon? En dan echt op gevoelsniveau, niet in je hoofd. Probeer bij je gevoel te komen. En dan vooral je gedachten uitdagen; zijn deze gedachten reeel? Is dat realiteit, echt voor 100%? Of kan het ook anders? Vaak bij zo’n dingen hou je vooral jezelf een spiegel voor… Iets wat in jou zelf speelt waardoor je je zo focust op de ander. Je spiegelt elkaar in een relatie waardoor triggers opgeroepen worden en juist dat is een mooi moment om bij jezelf naar binnen te keren. Ben je kritisch naar jezelf en projecteer je dat op de ander? Als je daarachter kunt komen, dan weet je wwllicht waar het vandaan komt. Ik had bv ook dat ik mijn liefsde voor iemand af liet hangen van het uiterlijk. Als mijn partner dan een buikje kreeg vond ik diegene minder aantrekkelijk, met alle nare gedachten opvolgend waardoor ik de relatie uit wilde maken. Totdat ik me ging reaiseren van hey, maar is dit realistisch? Waarom vind ik dit? Hou ik echt minder van mijn partner als hij een buikje heeft (kijk er zojn grenzen natuurlijk maar kleine dingen zouden niet uit hoeven maken) ? En wat zegt dat over mii? Ik kwam erachter dat ik streng was voor mezelf ook qua uiterlijk etc en dat dan projecteerde op hem. Ben er toen achter gekomen dat liefde voelen voor een persoon om zoveel meer draait dan kleine dingetjes. Je houdt van een persoon om hoe diegene is. Dus voor mij was dit echt een spiegel en mocht ik naar binnen keren. Hield ik wel van mezelf om hoe ik hem? Het antwoord was nee want het kon altijd beter. En na een tijdje begon ik me te realiseren dat ik mezelf niet eens acceteerde om wie ik was en weinig zelfliefse had. Hoe kon ik dat dan voor een ander doen?

Hoop dat je er wat aan hebt.
Sterkte en succes!

Groetjes, chloé.

Hi Chatarina,
Ik herken je verhaal ik heb ook 24/7 liedjes in mijn hoofd. Ongeveer 4 jaar lang non stop. Het is inderdaad als of er een radio aanstaat en je hoort het kraak helder. Zelfs in mijn slaap gaat het door.. gelukkig is het nu na 4 jaar af en toe stil in mijn hoofd. Maar bij stress volle momenten komt het gewoon weer terug.

Ja heel herkenbaar !!!
Ik merk als ik er juist niet tegenin ga dus niet aan irriteren of het zwaar vervelend vind het minder wordt

Maar met stress is het heel erg aanwezig !! Maar probeer het te accepteren ook helpt het mij om het liedje af te zingen

Hé,
Ik heb precies hetzelfde! Wat mij heel erg heeft geholpen om de liedjes mee te zingen, het eigenlijk “erger” te maken zodat je jezelf kunt aanleren dat de liedjes niet eng zijn en er mogen zijn. Zo leer je ze meer accepteren. Ik merk nu bv als ik overprikkelt ben dat het dan erger wordt, de liedjes. Ik ben er ook achter gekomen dat ik vaak liedjes in mijn hoofd heb om mijn gevoelens niet te hoeven voelen. Misschien is er bij jou ook een verband met een situatie of een gebeurtenis? Op die manier leer je waar het vandaan komt en kun je er waarschijnlijk beter mee omgaan. Advies; vooral niet tegen vechten en het weg willen hebben (makkelijker gezegd dan gedaan i know, been there, done that). Maak de liedjes maar “erger” door ze mee te zingen of op te schrijven zodat je jezelf leert dat het “maar” liedjes zijn. Nu heb ik ze dus ook nog steeds maar het beinvloedt mij niet zo erg meer als in het begin.

Sterkte en succes! You got this!

Groetjes,
Chloé.

Dag Tobias, je bent zeker niet de enige. Ik heb ook last van deze gedachten. Onthoud dat je jou gedachten niet bent!

Gedachtes die binnenkomen zijn niet jou ware ''ik''
Zie het als een stoorzender. Soms komt rare dingen naar boven en het beste om er mee om te gaan is om er niet van te schrikken. Laat maar door je heen gaan en probeer gewoon weer de dag op te pakken waar je mee bezig was. Als het blijft plakken en je gaat er mee zitten, word het gevoel alleen maar erger! Zelf heb ik hier ook moeite mee maar vaak helpt het wel!

Alvast Bedankt Marie voor jou reactie
Het Is niet gemakkelijk

Weet je wat mij heeft geholpen… om te beseffen dat je niet je gedachten bent, als je naar je gedachten in je hoofd kan kijken of luisteren zonder oordeel en waarnemer kan zijn en dus echt ziet als object, iets wat je brein fabriceert en vanzelf gaat dan heb je een keus. Je hebt zeg maar gedachten die gewoon omhoog ploppen, net als pop-up reclames op je laptop. Als je dat echt ziet en dat vergt oefening en gaat niet van de een op de andere dag dan heb je een keus…. Maar dat kost tijd maar echt iedereen kan dat… je leert dan dat je gedachtes hebt maar niet bent…Je hebt geen controle door er mee in gevecht te gaan, dat is een strijd die je verliest. Je bent in gevecht als je denkt dat je er iets mee moet, of dat je er vanaf wilt, of dat er niet aan wil denken …. Je moet het niet proberen op te lossen want het willen oplossen is juist het probleem en zorgt ervoor dat het blijft bestaan. Je moet het gaan zien en het spelletje van je brein niet meer meespelen. Ik heb veel gehad aan de praktijk volledig vrij, daar zijn ook video’s van op you tube. Echt het allereerste wat je moet doen is stoppen met vechten… google maar eens op volledig vrij….

U zou eens cbd kunnen proberen. Probeer het maar eens uit te zoeken via Google. Veel onderzoek is er al na gedaan en studies. Je kan hiermee groot gedeelte dwang verminderen

Herken het :(

Veel sterkte ermee..

Ik begrijp je verhaal goed en je gedachtens
Heb zelf therapie gedaan en door te blijven oefenen is het mij gelukt om de dwangen onder controle te houden
Praten met iemand er over helpt ook wel

Groeten

hoi,

dank je voor de reactie. ik praat er inderdaad ook wel over. en ben net begonnen met therapie. ik moet het gewoon doen. maar blijf het toch lastig vinden.

Hoi ik heb ook dwangneurosie weet wat het is . therapie is een aanrader. Afleiding zoeken begint het op te komen proberen niet aan toe te geven is lastig.
Hulp erbij is mijn advies .

U zou het eens kunnen proberen met cbd. U kan het op Google wel vinden. Veel mensen zijn de held van hun dwang daardoor kwijt geraakt

Ik kende dit ook alles wel 3 x checken of meer het kan je veel energie kosten
Vooral als je de deur uit gaat
Dagelijks leven kost energie
Ik had oefeningen voor thuis
Dat heeft mij geholpen
Ik ben er grotendeels vanaf.
Hoop dat je therapie aanslaat

Heel herkenbaar. Heb er ook veel moeite mee, het kost zoveel energie, hè iedere dag maar weer.. De ene dag heb ik er wel wat minder last van dan de andere dag, Ik probeer te blijven oefenen minder toe te geven aan controleren, soms lukt het wel, soms niet. Dan maar proberen aardig en mild voor mezelf te zijn. Ik heb behoefte aan weer therapie rondom deze problematiek van mij, maar ben uitbehandeld, zeggen ze. Meerdere jaren wel al therapie gehad. Ik probeer het maar te accepteren en er mee te leren leven.. Sterkte aan jou en iedereen die hiermee of soortgelijke klachten kampt...

Ik leid zelf onder OCD en sta op het punt naar een oorlogsgebied te gaan om mijn weg naar deelname aan de samenleving te beïndigen. Ik zie zelf niks dat mij gelukkig maakt in het leven. Maar als tip naar de behandeling naar uw dochter, stel haar niet teveel vragen over haar dagelijkse plichten. En laat haar iets vinden dat haar gelukkig maakt. Misschien GO-Karting, paintball, voetbal, thaibox, airsoft, paintball. Gewoon iets dat haar met enthusiasme laat opstaan.

Beste Bloempje,

Ik zit precies in hetzelfde schuitje als jij.
Mijn dochter is 16 jaar en heeft ook last van ernstige OCD en ze heeft Gilles de la Tourette.
Ook ik ben aan het mee dwang en in de rust te houden en het gaat al 2 jaar zo.
Mijn dochter is wel in behandeling bij Levvel.
Ze slikt ook medicatie.
Maar geen een doet iets voor haar we hebben al zoveel geprobeerd en het neemt niet het ernst weg helaas.
Er zijn goeie dagen maar echt meer slechte dagen en ben eigenlijk ook wel op.
Haar traject eindigde eind deze maand en maak me toch echt wel zorgen hoe het nu verder moet.
We zijn sinds pas begonnen aan de THC olie via de psychiater en dat brengt voor de avond gelukkig wel wat meer rust en slaapt ze hele nachten gelukkig weer goed door.
Mijn tip aan jou als ze al bij een psychiater loopt om die olie aan te vragen dat moet op recept het brengt echt wat meer rust.
Heel veel sterkte!

Oh wat rot voor je zeg! Liefs en ik hoop dat het inmiddels wat beter met je gaat!

OCD hebben is bijna hetzelfde dat in de hell leven denk ik.. veel beterschap voor je!
ik lijd aan dezelfde gedachten als jou en dat is ROT ik heb zelf nooit een vlieg dood gedaan.
Ik heb verschillende OCD’s zelf, religieuze, kwaadaardige.

OCD hebben is bijna hetzelfde dat in de hell leven denk ik.. veel beterschap voor je!
ik lijd aan dezelfde gedachten als jou en dat is ROT ik heb zelf nooit een vlieg dood gedaan.
Ik heb verschillende OCD’s zelf, religieuze, kwaadaardige.

Hey
Ik herken dit ik heb namelijk ook een vorm van ocd maar is nu nogal hard uit de hand gelopen ik ben 18 jaar en ik ben nu in opname voor ocd omdat ik het thuis niet meer kon uithouden.
Maar ik las jou verhaal en herken dit voledig ik heb precies hetzelfde als ik met rechts iets aanraak moet ik dit met links ook gedaan hebben.

Lucas

Ik heb het ook en ik heb ook adhd en ass

Hey ik las jou verhaal ik dacht dat ik de enigste was ik begrijp jou volledig ik heb dit nu al 4jaar ongeveer ik voelde me zo eenzaam omdat niemand hetzelfde had als mij vroeger kon ik niks meer doen omdat ik dan alles met 2 handen moest aanraken nu is het een dagelijkse routine ik neem al 3jaar sertraline 150mg maarja de dwang komt maar altijd terug…..

Hoi Chantal,

Ja! Slikken en knipperen bewust. Heel rot maar ik ben er soort van overheen gegroeid. Wil niet zeggen dat het nooit meer gebeurd maar de lading is anders. Daardoor kan ik het laten zijn en verdwijnt het snel uit mijn aandacht.
Ik heb toen wel bij een psycholoog gelopen maar die weet het meer aan mijn burn-out dan dat het OCD genoemd werd. Nu zit ik opnieuw in een fase van dwang die zich meer uit in het controleren van dingen of ze perfect vastzitten in huis. Ook daar ben ik net gestart met een behandeling.

Hoi Tirza. Ik herken mij wel in het bewust zijn van oogcontact en dat dit onplezierig voelt. Ik heb zelf ook OCD en op dit moment weer zeer heftig... Wat mij eerder veel heeft geholpen is mindfulness. Hierdoor leer je stukje bij beetje acceptatie te hebben voor de dingen die je voelt. Je neemt de dingen waar die gebeuren en legt ze dan steeds weer naast je neer en concentreert je dan weer op je ademhaling. Uiteindelijk kun je dit ook steeds beter tijdens "het dagelijks leven" doen en niet alleen tijdens een "officiele" mindfulness sessie. Ik heb zelf ook een boek dat specifiek gaat over het omgaan met (pure/sensomotorische) OCD dmv mindfulness. Het boek liet bij mij zoveel belletjes rinkelen toen ik het las. Helaas kan ik het boek niet vinden online (weet de naam niet omdat ik het heb uitgeleend), maar ik vond wel dit boek dat ook toegespitst is op jouw kwaal (en hoe je daar mindful mee om kunt gaan, waardoor het minder erg wordt of zelfs verdwijnen kan) "Breathe In, Breathe Out: How I Overcame Sensorimotor OCD" door Alexander Culafi

Hoi Laurens!
Ontzettend bedankt voor de tip!! En ik vind het fijn dat iemand dit herkend en dat ik dus niet de enige ben. Heel erg bedankt! En ik ga mindfulness zeker uitproberen met het boek!! Ik hoop dat mindfulness ook bij jou weer zijn werking op een positieve manier kan doen en dat je OCD weer mag afzwakken

Hoi Tirza,
Ik ben Stan, 27 jaar. Ik kom heel toevallig net op deze site uit bij dit verhaal. Wat jij omschrijft, dat heb ik exact. Ik heb er nu iets meer dan 3 jaar last van. En alhoewel het iets beter gaat dan in het begin, kost het me nog steeds dagelijks heel veel energie. En die hoofdpijn ja, pff...
Ik weet niet of je hier nog komt en of je dit nog leest, maar anders zou ik het wel leuk vinden om hier iets verder over door te praten.
Het boek wat Laurens hierboven noemt, heb ik wel ooit voorbij zien komen. Ga ik morgen ook eens opzoeken. Thanks!