Sociale angst / Sociale fobie - forum lotgenoten

Gelukkig ben je hier niet alleen in! Ik herken dit heel erg. Continu bang zijn dat je niet bent zoals mensen verwachten/hopen dat je bent, of bang zijn om mensen teleur te stellen. Ik weet hoe het is, hang on!

Dit snap ik helemaal. Dat heb ik ook vooral als iedereen mij als een blij persoon ziet (want dat ben ik ook) maar zodra het minder Met me gaat dan ga ik me liever buitensluiten en stil zijn totdat ik me weer happy voel zeg maar.

Zo herkenbaar

Ik voel precies met je mee.. :(

Ik dacht dat ik alleen ben in z,n situatiezit

Dit heb ik ook!!! Niet (meer) perse bang bij nieuwe mensen / ontmoetingen, maar juist als iemand mij al kent en bang dat bepaalde verwachting niet (meer) waar te kunnen maken. Soms zo erg dat ik in soort van fight / flight / freeze modus kom. Niet spontaan meer. Dit weekend nog erg meegemaakt... Heel vervelend en doet verdriet, ook omdat de ander echt niks verkeerd doet en je voelt dat het echt vanuit jezelf komt. En je hebt zo de behoefte juist gewoon jezelf te willen zijn, zonder ongemakkelijkheid.

Sterkte en veel liefs!

Zoek eens naar VVM, vereniging voor verlegen mensen.

Mevr romp ik heb verhaal 13 gelezen .

Hallo ik vind het heel moeilijk om nieuwe contacten te maken met mensen die ik niet ken,dat is altijd spannend ik ben eigenlijk heel sociaal maar het komt er niet uit, om contackt te zoeken ikvind dat erg moeilijk.dit is nog maar in het kort gr.

De tip heb ik nog niet. Ik heb het gehad bij ieder gesprek die ik aanging. Ik durfde helemaal geen gesprek meer te voeren. Ik heb er nu nogsteeds last van maar gelukkig een stuk minder.

Hallo ik heb precies hetzelfde ,ik ben ook in een isolement terecht gekomen ik vind het ook zwaar om het te veranderen ik wil het graag het valt niet mee waar woont u als ik vragen mag .gr Maria

Benoem het!!! Zég dat je gauw bloost, desnoods met een grap. Bijvoorbeeld: ooooo, die dunne bloedvaatjes spelen weer op, of: oeps doinggg, daar ga ik weer... of: tel van 1 tot 10. Sluit je even af van het gesprek en tel in gedachten tot 10 en adem ook in die 10 tellen in, maar m.n. uit!

Dit is iets waar ik mij volledig in herken, super irritant. Ik heb me er heel lang voor geschaamd en heb het vaak lacherig benoemd. Kort geleden heb ik tegen mijzelf gezegd dat het oke is. Het gebeurd gewoon, het hoort bij mij en het is helemaal niet erg dat dit gebeurt. Leren accepteren. Je moet er mee leren leven, dat vraagt tijd maar geloof in jezelf.
Het is vaak na een minuut of 2 wel weggetrokken. Het is oke.
Als iemand er naar vraagt kun je het benoemen als je je daar fijn bij voelt! Je kan dit!!!

Hallo dat is heel vervelend wat jy hebt dat heb ik ook ik heb ook het gevoel dat ik nergens bij hoor ik voelen echt alleen

Je verhaal is herkenbaar en raakt me. Die narcisten maken alles kapot, maar jij bent sterker dan dat. Wat knap dat je er na 16 jaar uitgekomen bent. Dat vergt ontzettend veel moed en kracht en doorzettingsvermogen. Ook jij heb de verkeerde partner getroffen. Jij bent echt de steun van je zoontje nu, ook al voelt dat niet zo voor jou. Het is een zware last die je meedraagt. Het deel van de pijnstillers herken ik ook. Stom he dat die psychologen zo duur zijn. Dat helpt ook niet. Misschien wat vaker een consult via de praktijkondersteuner van je huisarts inplannen. Die vallen onder het standaard huisartsentarief. Daar kan je je ei kwijt . Dat scheelt dan weer. Hou vol.

Wat goed dat je de stap gezet hebt om de relatie met de Narcist te stoppen. 16 jaar samen geleefd te hebben met een Narcist, is een enorme tijd. Het heeft veel tijd nodig om te herstellen van het emotionele, geestelijke en of fysieke misbruik/mishandeling.

Je zegt naast je zoon niemand anders te hebben. Ik vraag me af hoe de banden met je familie zijn? Zagen/zien zij ook dat je ex een Narcist is en of zitten zij ook nog in de hypnose?

Ik kom zelf uit een disfunctionele familie met een verslaafde en Narcistische vader, en een onder ontwikkelde moeder. Na jaren van emotioneel, geestelijk en fysieke mishandeling ben ik voor mezelf opgekomen. Het was niet makkelijk want alle familie had/heeft zich tegen me gekeerd. Het herstel is zwaar en complex, zeker ook omdat ik geen enkele steun hierin heb gehad/heb van familie en of vrienden. De paniek/angst aanvallen, depressie en minderwaardigheid gevoelens ken ik maar al te goed. Het gaat nu een stuk beter met me, ondanks dat ik nu al jaren leef met chronische ziekten. Ik heb geleerd om grenzen te hebben en zelf respect. Voorheen had ik geen idee wat dat inhield.

Onthoudt dat je de stap niet alleen voor jezelf hebt gemaakt, maar ook voor je zoontje. Ik hoop dat het goed gaat met je zoonte, en dat hij niet veel schade heeft over gehouden van het Narcistisch misbruik.

Ik heb zelf veel steun gehad bij de youtube filmpjes van Dr. Ramani over Narcistisch misbruik. Er is ook een Nederlandse therapeut op youtube (ervaringsdeskundige) die filmpjes daarover deelt.


Sterkte met al je processen.



Lieve groet,


Dewi

Dag Lin,

Ik herken mij wel in wat je zegt. Ik voel me heel vaak (onterecht) schuldig om iets wat ik wel, maar ook niet gezegd heb. Ik ben dit voor mezelf gaan onderzoeken. Het blijkt dat ik in de kern altijd het gevoel heb niet goed genoeg te zijn. Ik heb heel vaak het gevoel dat ik het simpelweg niet goed gedaan heb.

Is dit bij jou mogelijk ook het geval?



Dewi

Dag Anoniem,

Wat goed van je dat je hier je verhaal neergezet hebt, dat kan enorm opluchten.

Wat vervelend dat jullie contact nu zo gelopen is. Vervelender vind ik het, dat jij nu met angstklachten (zweten, paniekaanval) zit.

Het is dapper en goed dat je duidelijk je grens hebt aangegeven. Grenzen aan geven is heel gezond. Toch blijft ze contact met je zoeken. Ik denk dat ze het net zo erg vind dat jullie ruzie hebben, en je daarnaast ook gewoon mist.

Mijn advies is; praat er nog eens goed over met elkaar. Probeer haar uit te leggen wat jij zo vervelend vind, en wat je graag anders wil/ziet. Dat geldt andersom ook voor haar.

Hopelijk helpt dat om je angst klachten te verminderen, en wie weet wordt jullie contact weer beter.


Dewi

Dag Ilse,

Wat vervelend dat je al zolang last hebt van sociale angst. Weten je vrienden of familie ook dat je hier last van hebt, en proberen ze je daarbij te steunen?

Lieve groet,


Dewi

Dag David,

Wat knap dat je hier je verhaal deelt, dat is al een stap! Je komt over als een zelf bewuste jongen met veel zelfreflectie. Je weet heel goed wat er in je speelt en kan dit heel goed verwoorden, heel knap en mooi.

Ik weet niet wat er precies op je 17e gebeurd is. Heb je hier ooit met iemand over gesproken? Heb je familie, vrienden of iemand anders waar je je problemen mee kan delen?

Ik ben benieuwd hoe het nu met je gaat. Als je je ei kwijt wilt, dan luister ik graag naar je.



Lieve groet,



Dewi

Wat vervelend dat je hier last van hebt. Ik weet uit ervaring dat drugs rare dingen met ons lichaam en geest kan doen. Ik kan uit je verhaal niet opmaken hoelang en hoeveel je (dagelijks) geblowt hebt. Was er ook een reden dat je ging blowen, bijvoorbeeld om nare gebeurtenissen/problemen etc? Soms kunnen onverwerkte dingen naar de oppervlakte komen, die je bijvoorbeeld lang vermeden of onderdrukt hebt. Als dit niet het geval is, dan kan het misschien neurologisch zijn. Drugs kan je hele (hormonale) systeem ook uit balans gooien. Bij mij was mijn dopamine en serotonine uit balans, en had ik last van angsten, depressie, hartritmestoornissen en andere neurologische klachten. Dit heeft tijd nodig om te herstellen, bij de een langer dan bij de ander.

Ik zou je klachten/symptomen voorleggen aan je huisarts. Wees daar niet bang voor. Praat erover met iemand. Ik hoop dat het spoedig beter met je gaat, en je angst klachten en hartkloppingen zullen afnemen.

Sterkte!

Dag Indra,

U bent zeker niet abnormaal. Elk mens is anders, en we hebben allemaal verschillende behoeften. Deze behoeften zijn ook onderhevig aan verandering. Als u op moment voelt dat u graag alleen bent, zonder mensen, dan is dat helemaal okey.


Lieve groet,



Dewi

Hoi, ik heb ook al tientallen jaren (ben nu 45)een sociale fobie met trilangst. Nooit met iemand erover durven praten door schaamte. Bij mij is het emmertje nu overgelopen en zit ik, mede door de sociale fobie, thuis met een burnout. Dit was voor mij het teken om naar de huisarts te gaan en dat was zeker geen makkelijke stap. Langzaamaan vertel ik het mensen in mijn omgeving en heb ik ook zelf gebeld voor afspraak met een psycholoog. Dit had ik zoveel eerder moeten doen.
Wat ik eigenlijk wil zeggen; maak een afspraak bij je huisarts, dit is dagelijkse kost voor hen. Klap je dicht, weten zij wel de juiste vragen te stellen. Neem een papiertje mee met aantekeningen, of schrijf desnoods je hulpvraag op papier. Zij verwijzen jou wel naar de juiste persoon. Wacht niet zolang als ik gedaan heb, je bent nu nog jong!
Zal hier binnenkort mijn hele verhaal ook delen.
Sterkte!

Wat vreselijk rot voor je... lijkt idd wel erg op een sociale amgststoornis. Ik heb er ook heel lang heel erg last van gehad en daarvoor in therapie geweest. Dit heeft mij heel erg geholpen. Vooral de gropestherapie ACT. Niet dat het over is, maar ben nu bijvoorbeeld wel gezellog aan het kletsen op feestjes ed.
Wie weet dat dit jou ook helpt? Sterkte

Wat dapper dat je wel op 'versturen' hebt geklikt! Je verhaal grijpt me aan. Wat heftig, he, dat de angstige gedachten alle ruimte innemen? Ik hoop dat je ook momenten van rust kent. Die gun ik je! En mijzelf ook ;-)
Fijn om de verhalen hier te lezen. Dat geeft wel troost.

Ik herken mezelf heel erg in dit verhaal .. ook met de zweetaanvallen enz..
Werk al 3 jaar bij hetzelfde werk en ben nog iedere dag angstig om met mensen te praten daar , ik praat wel en kom ook over als iemand die sociaal is , maar het is zo vermoeiend om me zo te gedragen terwijl ik me vanbinnen heel anders voel.. vooral het bang zijn dat mensen 'zien' dat je angstig bent , met het zweten en rood worden etcetera.. dat maakt het nog erger .. ik heb ook vaak gedacht als ik zo moet door blijven leven wil ik het niet eens . Ik probeer er een positieve draai aan te geven en gewoon alles te ondernemen , maar alleen al de energie die er voor nodig is , is verschrikkelijk . Ik ervaar dit zelfs bij famillie , vrienden en collega's.. het is zwaar vermoeiend ... en heb ook genoeg therapieën gehad en emdr en cognitieve gedragstherapie, maar heb ook het gevoel dat ik nooit van deze sociale angststoornis af zal komen .. ben trouwens 24.

Hallo Sanne,

Het is net of ik bijna mijn eigen verhaal lees... Echt het meeste is zó herkenbaar.
Het is zo vermoeiend om steeds te vechten tegen je eigen gedachten. En inderdaad niemand die het ziet en al helemaal niet kan begrijpen.

Veel sterkte gewenst!
Groetjes Margo

Beste anoniem,

Wat goed dat je verbinding zoekt! Dat vind ik zo gaaf!

Ik ben niet iemand van 19 jaar (zelfs al heel lang niet meer ;-)) en ik heb ook geen diagnose sociale angst. Dus ik ben niet de persoon die je misschien zoekt. En dat is misschien ook niet erg.

Ik wil je laten weten dat ik ook soms bang ben. Vooral bij mensen die ik niet goed ken. Of bij grote groepen. Zelfs bij de vrienden van mijn partner, die ik toch al 4 jaar ken, voel ik me niet mijzelf.

En toch doe ik hetzelfde als jij; ik probeer verbinding te zoeken. Ik geloof dat dat me verder helpt. Ik hoop dat het jou ook verder helpt. Blijf spreken/typen anoniempje!!!

Want ik denk dat er veel meer mensen bang zijn, die niet moedig genoeg zijn om het te laten zien.

Hey iemand van 19 jaar ;)
Ik ben zelf bijna 18, en loop al 4 jaar rond met een sociale angststoornis. Bij mij is de diagnose ook pas net (ongeveer 1 jaar geleden) gesteld. Ik wil er graag met je over praten als dit je chill lijkt! Mail me! denisevdkroon@gmail.com

Ik kreeg na een test bij een psycholoog te horen dat ik een laag zelfbeeld had en hij zei, dit komt vaak voor bij verlegen mensen.
En hij gaf mij de naam van een Vereniging voor Verlegen Mensen. VVM. Daar heb ik een cursus gevolgd, die mij veel heeft geholpen.

heyhey,
iemand van 19 hier :). ik heb laatst ook de diagnose sociale fobie gekregen. voor mij kwam dit echt als een verassing omdat ik het beeld in mijn hoofd had dat mensen met een sociale fobie zich alleen maar afzonderen. Ik heb dit zelf in periodes, vaak gaat het een tijd goed totdat het weer een keer fout gaat en ik erg onzeker wordt en mij afsluit. Ik worstel hier al mijn hele leven mee dus dacht dat dit normaal was en dat ik mij aanstelde. het is fijn om te weten dat ik niet alleen ben!

Hey! Hier ook iemand van 19. Ik kreeg ongeveer anderhalf jaar geleden ook deze diagnose, en heb samen met mijn psycholoog kleine stappen gezet die ervoor hebben gezorgd dat ik nu ben waar ik ben: vrijwel vrij van mijn oude angsten!

Ter illustratie: ik kreeg al hartkloppingen als ik alleen de kantine door moest lopen op school, als ik de bus instapte en de chauffeur niet durfte te groeten, met vrienden maakte ik me constant zorgen of ik wel genoeg zei en als ik iets zei of het wel leuk en grappig genoeg was... ik heb ongeveer een jaar rondgelopen met zulke klachten tot ik erover begon te praten.

Ik wist dat ik niet mezelf was, en dat ik door mijn angsten mezelf afzonder van iedereen en ook geen nieuwe contacten maakte, terwijl ik daar wel altijd naar streefde. Ik houd ervan om gezellig met anderen te zijn. Dmv emdr en exposure therapie heb ik mezelf laten zien dat de angst iets puur irrationeels is.

Wat ik wil zeggen is dat een angst niet jouw hele 'persoonlijkheid' is. It doesn't define you. Het houdt je alleen tegen. En het is iets waar je echt vanaf kan komen!

Wat knap van je, weet je schoonfamilie er ook van af waar je last van hebt?

Zou ik misschien mogen weten bij welke therapeut je langs bent geweest?
Ik herken me zelf namelijk in jou verhaal !

Hi! Ik ben nu benieuwd naar de emdr sessies. Hoe meld je je voor de sessies aan? Op internet kan ik er niet veel over vinden. Alvast bedankt!!

Hoi Jenel, misschien heb je inmiddels deze pagina op de site gevonden: www.therapiepsycholoog.com/emdr-therapie

Je kan kijken welke therapeut je aanspreekt en bij je in de buurt woont en een bericht sturen. Ik kan het aanraden!

Oh dank je wel voor joun tip..

Ik wist niet dat EMDR hielp voor angst klachten.

Ik wil erkenning uitspreken ❤️

Hallo Erwin, Wat vreselijk naar voor je wat je hebt meegemaakt.
Heeft dat pesten lang geduurd of heb je er in andere situaties nog steeds mee te maken? Woon je in NH of Utrecht?

Nou en of ik dit herken. Ik zou het zelf geschreven kunnen hebben. Helaas weet ik geen oplossing. Als je het al van kindsbeen af aan hebt dan hoort het bij je karakter.

In het beste geval kun je met behulp van therapie er mee leren leven. Pluspuntje is dat de heftigheid van de angst er met de loop der jaren van af gaat.

Tot die tijd kun je niet veel beter dan er het beste van te maken. Ik bedoel daarmee: wél naar buiten gaan en wél de dingen opzoeken waar je plezier aan beleefd. Wandelgroepen zijn vaak prima activiteiten voor de sociaal angstige persoon. Sterkte maar!

Zoek eens naar VVM, vereniging voor verlegen mensen.

Klopt het beheerst echt ons leven en ik heb ook de stap gezet naar een psycholoog

Ik herken dit heel erg, bij mij dachten ze eerst sociale angststoornis maar bleek autisme te zijn, heb je dat weleens laten onderzoeken? Ik begrijp nu zelf waarom ik deze klachten al vanaf kleuter heb. Voor mijn angsten heb ik bromazepam en dat werkt goed, al zeer lange tijd. Ook veel sporten helpt, sterkte!

Hallo ,ik heb je verhaal gelezen ,ik heb het zelfde probleem ik heb wel psychologen gehad ,en die hebben mij op laats een medicijn gegeven het werkt wel maar ik blijf het moeilijk vinden wat je beschrijft in het verhaal .8k woon in arnhem .

Wat doe je graag ? Hobby's, Reizen, Sporten, Wandelen, Tv kijken, Computeren, Fietsen, ... ,?

Wat knap en goed van je dat je je verhaal deelt! Zo help je anderen - mij wel in ieder geval. Wat jammer dat anderen in je leven niet hebben geholpen bij het vormen van een positief zelfbeeld. Je komt op mij over als een lieve, capabele en sterke vrouw! You can do this!

Sorry vond de site niet meer om te reageren.
André ik doe veel om me te ammuseren, films, schilderen, tekenen, gamen, wandelen, noem t maar op. Veel dingen wat ik alleen kan doen en verplicht me zelf om met de hond te lopen zodat ik onder de mensen kom, zou zowiezo moeten na de hartoperatie in beweging blijven.

Greet bedankt voor t lieve berichtje.
Ja lastig dat anderen dat meer weg duwen dan een steuntje te geven.
En nu lastig om dat steuntje te vinden

Beste Aila,

Jeejtje, ik voel je vermoeidheid en nare gevoelens door je verhaal heen. Ik vind het heel naar voor je dat je dit zo moet ervaren! Wat goed dat je hiervoor al hulp hebt gezocht ook! Voor velen is dit al een hoge drempel namelijk! Ik wil alleen even zeggen dat je hier zeker niet de enige in bent.. misschien een idee om dit berichtje aan je therapeut te laten lezen? Dan hoef je het niet uit te spreken naar haar/hem toe, maar ben je wel 100% jezelf!
Pas als je het "probleem" echt bij de kern aanpakt, kan er vooruitgang komen. Anders kost therapie veel emotie en energie

Ik wens je het allerbeste en veel sterkte!
Veel liefs

Hey, ik ben zelf 18 jaar. Ik heb ook sociale angst. Ik begrijp jou helemaal ik struggle zelf ook met dezelfde situaties. Dus je bent zeker niet de enige! ook al kan dit soms wel zo voelen. Ik heb zelf ook nog steeds veel moeite met bijvoorbeeld school en stage met het hele sociale gedeelte wat daar bij hoort. En ook met vrienden ik heb eigenlijk door mijn sociale angst geen vrienden terwijl ik dat zo graag zou willen. Want ik vind mezelf eigenlijk ook een aardig/leuk persoon maar ik heb er meer moeite mee wat ander wel niet vinden. Maar ik probeer nu bijv op school kleine gesprekken aan te gaan met studenten die ik eigenlijk helemaal niet ken. En tot nu toe gaat het goed ik merk zelf doordat ik kleine stappen zet deze kleine stappen minder moeilijk en eng vind terwijl ik dit een half jaar geleden nooit zou durven.
Dus ik wil hier meer mee zeggen dat je zeker niet de enige bent van onze leeftijd die hier moeite mee heeft en dat je niet te veel druk op jezelf moet leggen want kleine stapjes zijn ook stapjes vooruit. Ik hoop dat dit je wat meer vertrouwen geeft!

Hi Deborah, ik wil ook even reageren op jouw verhaal. Wat jij op dit moment meemaakt, dat heb ik zelf ook jarenlang meegemaakt. Jarenlang durfde ik met niemand in gesprek te gaan, een boodschap doen was voor mij een hele uitdaging, NEE zeggen en mijn grenzen aangeven bij anderen durfde ik nooit. En daardoor zat ik met regelmaat in de ziektewet. Dus NEE je bent zeker niet de enige!

Wat ik je wel kan zeggen, is dat jouw klachten heel goed te behandelen zijn. Dus wees gerust, je komt hier met je juiste behandel methode overheen.

Groetjes,

Hoi! Ik herken mezelf best wel in jouw verhaal. Ik ben zelf ook erg bang dat anderen mij zullen afkeuren. Of dat hetgeen wat ik doe niet goed genoeg gevonden zou worden door andere mensen. Groetjes

Mis jij het sociaal contact? Ikzelf heb dat helemaal niet nodig, of denk ik dat maar?

Ik herken dit helemaal! Ik ben nu 45 en heb mijn hele leven al last van een sociale fobie. Ik heb in de loop van de jaren wel vriendschappen en relaties gehad alleen kon ik deze nooit onderhouden vanwege die angst. Het is telkens weer opnieuw beginnen. Ik heb nu sinds 4 jaar een nieuwe baan en dat is ook moeilijk om dan naar kantoor te gaan. De afgelopen 2 jaar was het wel thuis werken dus dat was ideaal voor mij maar misschien ook niet omdat ik nu merk dat de stap naar kantoor moeilijker te maken is. Om over je fobie heen te komen zeggen dat je veel aan exposure moet doen maar als die angst komt dan ben ik totaal mezelf niet meer en blokkeer ik en word ook erg depressief. Ik merk dat mijn gedachten ook allemaal doem scenario's maken en een soort self fulfilling prophecy komt er dan uit. Wat kan je je klote voelen met die angsten!

Hallo, ik snap goed wat je doormaakt. Ik ben zelf ook 26 en heb hier al last van vanaf mijn 19de. Wat altijd wordt aangeraden is om je gedachten te veranderen over sociale situaties en vooral de angst niet te vermijden. Ben je al bij een psycholoog geweest? Mocht je hier eens met me over willen praten, laat het gerust weten. Wellicht dat we elkaar een beetje kunnen helpen.

Hallo,
Je beschrijft het precies zoals ik het ook ervaar. Ik ben 21 jaar oud en bij mij begon het rond mijn 15e... Sinds al die jaren, ben ik opzoek gegaan wat mij het beste zou kunnen helpen. Ik durfde het vrienden of familie niet te vertellen, dus zocht vooral op internet.
Mijn angsten zijn nog niet voorbij, maar soms merk ik dat het wel minder is geworden. Ik heb nu de stap gezet om er met een psycholoog over te praten en daarnaast heb ik op internet ook boeken besteld die gaan over sociale fobie/sociale angst.
Ik kan je op dit moment nog niet de gouden tip geven, maar ik wilde toch even reageren op je bericht, omdat ik mezelf precies herken in hetgeen wat je schrijft. Soms is het juist fijn om dat te lezen/te horen, dat je hierin niet de enige bent! Ik hoop dat je voor jezelf oplossingen kunt vinden om beter om te kunnen gaan met de angst en dat het via die weg minder wordt.

Groetjes,

Hoi,

Wat komt dit ontzettend bekend voor. Dat wat jij zegt komt zo overeen met mijn situatie. Bij mij begon het bij mijn bijbaantje in het restaurant, zo rond mijn 21e (ben nu 29). Ineens een ontzettend rood hoofd, niet zo maar een rood hoofd maar gewoon echt gloeiend rood. Iedereen kijkt je aan en vraagt wat er met je aan de hand is en ik telkens maar smoesjes verzinnen of vragen waar ze het over hadden, ik heb het toch gewoon een beetje warm? Maar ondertussen er zelf van balen,schamen en neerslachtig van worden. In de jaren daarna nog steeds last van deze angstaanvallen gehad en vaak een gloeiend rood hoofd. Vooral in situaties waarbij je niet snel weg kan, bijvoorbeeld tijdens uiteten met vrienden of tijdens een presentatie of werkoverleggen. Op mijn 23e uiteindelijk naar de huisarts gegaan en mijn probleem voorgelegd. daaropvolgend ben ik in behandeling geweest bij een psycholoog en warempel, het ging beter met mij! Maar eigenlijk is het daarna weer bergafwaarts gegaan en mijd ik nog steeds bepaalde sociale situaties, heel vaak nog wel het angstgevoel maar wel minder de uiting in een gloeien rood hoofd, gelukkig!. Ik heb ook een baan waarin ik veel in contact kom met mensen (werk op een p&o - afdeling). Ook tijdens werkoverleggen snel blozen en vooral niet te lang aan het woord willen zijn.

Op dit moment ben ik ook vrijgezel maar zie er gewoon goed uit en ben hartstikke sociaal. Maar dit blozen en het denken wat anderen hiervan vinden kost mij zoveel energie en beperkt mij in mijn doen en laten op het werk en mijn deeltijdstudie. Ik denk wel eens; wat als er geen bloosangst zou zijn?

Ik weet niet wanneer je dit verhaal hebt geschreven of dat je dit nog leest, maar jouw verhaal sprong er bij mij bovenuit en wellicht kunnen we in contact komen om hier over te praten. Ik ben op het punt gekomen dat ik het zat ben en ben opzoek naar een geschikte training om van mijn angst af te komen.
Wellicht kunnen we iets aan elkaar hebben. Laat het dan even weten met een berichtje hieronder.


Groet,
R. (man)

Ik word bijna 43 jaar. En kwam er 2 maanden terug toevallig achter. Wat ik heb noemen ze een sociale fobie Als ik nu terug denk. is het als een rode draad door mij leven. Verklaard ook een hele hoop. Ik kan nu eindelijk zeggen waarom ik zo ben en waar het door komt. Ik heb het nu aan de meeste mensen die ik ken en dicht bij staan verteld. Familie geen reactie. Maar een goeie vriendin die ik al heel lang ken is nu een hele grote hulp voor mij. Ik durf tegen haar opeens alles te vertellen. Emoties gevoelens angste het op en neer gaan van mij energie. Wel gek ik ken haar al zo lang en nu durf ik het wel. Alleen omdat ik weet wat ik heb? Het lijkt ook wel dat ik opeens eerlijk durf te wezen tegen mij zelf. En ik heb 2021 al de eerste kleine stapjes gezet. En 2022 kleine stapjes blijven maken. maandag weer een stapje. Naar de huisarts. Ik krijg binnen kort hulp van die goeie vriendin om mijn huis eens goed schoon te maken.

Ik heb echt precies hetzelfde als wat jij aangeeft in je verhaal. Super herkenbaar, heel erg zelfbewust ervan en nog jong dus wil er alles aan doen om er vanaf te komen omdat ik merk dat het mij belemmert in mijn dagelijks leven en ik er op dit moment niet alles uit haal terwijl ik weet dat er veel meer in mij zit. Morgen heb ik afspraak bij de ggz

Echt heel bizar (of eigenlijk niet) maar je omschrijft op enkele punten na mijn gevoelens en ervaringen.

Vooral ruim op tijd op feestjes komen zodat iedereen mij bij binnenkomst moet begroeten en niet andersom (de aandacht ligt dan niet op mij, maar de binnenkomers). Eén op één vermijd ik omdat ik bang ben niets te vertellen te hebben, of niet gezellig/interessant/grappig genoeg te zijn. Het gebeurt mij dan wel eens meer dan één keer dat ik me ineens in een gesprek bevind met één persoon en zodra ik het doorheb begin ik ongemakkelijk te doen (voor mijn gevoel). Weet mij geen houding te nemen en zeg soms wanneer er stiltes vallen van die hele rare dingen.. waarvan ik achteraf liever had dat ik het niet gezegd had en gewoon de stilte had opgevuld met: stilte.. of de ander een gespreksonderwerp laten bedenken.

Vroeger was ook bezig in mijn hoofd met waar ik mijn handen moest plaatsen en mijn algehele houding, zelfs mijn ademhaling. Daar ben ik nu gelukkig vanaf.

You are not alone.

Het komt volgens mij op hetzelfde neer. We zien onszelf als onwaardig, minderwaardig. We zijn teveel bezig met onszelf in onze koppie waardoor we soms de schoonheid van de wereld en de mensen waarmee we in contant zijn niet meekrijgen zoals wij en zij dat verdienen.

Dan zeg ik tegen mezelf: vanaf vandaag ga ik niet meer zenuwachtig zijn in sociale situaties.. en bij het eerst volgende contact besef ik hoe erg ik het telkens onderschat.

Maar goed.. We komen er wel hoor. Jij en ik! We zullen een angst vrije sociale leven hebben.

Herkenbaar dit (uiteraard)! Wat is het toch ook een onhandige fobie, sociale fobie. Dat waar we bang voor zijn (mensen), omringt ons de hele tijd en we worden er voortdurend mee geconfronteerd en moeten er wat mee. Hoe anders is dat met een fobie voor slangen bv... hebben jullie er weleens medicatie tegen genomen? Ik ben me daar, na meerdere boeken over social anxiety gelezen te hebben, in aan het verdiepen en het klinkt best veelbelovend.

Hey,
Ik herken me enorm in je verhaal! Nadat ik begonnen was met m'n nieuwe opleiding kreeg ik ook enorm last van sociale angst terwijl dit voorheen op de middelbare altijd meer op de achtergrond was. Ik heb daarom besloten om toch maar contact op te zoeken met een psychologen. Zij kan je bijvoorbeeld helpen met je negatieve gedachten die je zegt dat je hebt. Weet in ieder geval dat je niet alleen bent.

Xx meisje van 21

Rot dat je hier last van hebt gehad. En heel herkenbaar. Je therapie is er sowieso niet voor niets geweest, maar angsten kunnen soms ineens weer een loopje met je nemen. Dat betekent niet meteen dat je weer helemaal terug bij af bent. Je angst is een gevolg van de negatieve gedachten die ineens weer de kop opsteken. Wees ervan bewust dat het maar gedachten zijn door jezelf erbuiten te plaatsen. Alsof je naar een voetbalwedstrijd kijkt en de spelers zijn jouw positieve en negatieve gedachten zijn. Jij bent slechts toeschouwer. Gedachten zullen er altijd zijn. De kunst is om ze op te merken en niet voor waarheid aan te nemen. Je doet er zeker toe! En daar zullen je kinderen net zo over denken. Dus die gedachte mag je al laten voor wat het is :-).

Hoi Ilse,

Goed dat jij je verhaal deelt. Ik heb zelf ook last van angstklachten in sociale situaties, maar ben wel een stuk ouder dan jij. Hopelijk leest iemand dit die qua leeftijd wat dichter bij je in de buurt komt, zodat jullie contact kunnen leggen. Misschien heb je een leuke hobby/sport waarbij je ook meteen in contact komt met anderen? Wanneer je iets gemeen hebt met elkaar, schept dit vaak toch al snel een band. Of bijvoorbeeld via werk/bijbaan?

Weet dat je in ieder geval niet alleen bent in dit en super goed dat je hulp bent gaan zoeken. Er is helaas geen one size fits all oplossing voor sociale angst. Het is daarom goed om verschillende dingen uit te proberen en dit samen met een hulpverlener/coach te doen. Uiteindelijk leer je beter omgaan met je angst waardoor je er veel meer rust over hebt. Je zal leren dat het grotendeels een mindset is. Als ik naar de mensen om me heen kijk, zie ik ook dat veel mensen over angsten heengroeien. Dus het komt hoe dan ook goed.

Liefs

Hier herken ik me ook heel erg in! Toen ik 23 was, woonde ik ook in een appartement met andere meiden en de onzekerheid sloeg bij mij soms ook toe. Ik hoor dit trouwens wel vaker ook terug van vriendinnen dus het is niet iets raars. Je huisgenootjes kies je niet zelf uit zoals je vriendinnen, maar je moet er wel mee samenwonen.

Ik denk dat wat hij heeft geholpen is een gezonde dosis schijt hebben aan je huisgenoten, maar dan niet op een negatieve manier. Ik denk dat de kans heel groot is dat de angst die je hebt niet echt op realiteit is gebaseerd. Zij zullen ook gewoon druk zijn met hun eigen leven en niet continu op jou of de rest gefocust zijn (dat is mijn analyse op mijn eigen 23 jarige zelf naderhand).

Ook herken ik de angst voor borrels. O god, borrels. Ik kreeg (en krijg nog steeds wel eens) de kriebels bij de gedachte alleen al. Ik werk in een organisatie waar borrels nauwelijks voorkomen, maar ga er wel af en toe heen. Misschien kun je dat ook proberen? Gewoon om eens te kijken hoe het je bevalt. Ik denk dat je door jezelf af en toe bloot te stellen aan je angsten je ook sneller inziet dat er niks is om bang voor te zijn. En weet dat de aanwezigen altijd meer met zichzelf bezig zijn dan met jou.

Als je angst de overhand neemt in je leven dan is het wel goed om eens met de huisarts te praten. Wellicht kun je om te beginnen met de praktijkondersteunende psycholoog te praten? Die kan je misschien helpen of op weg helpen naar een goede psycholoog? Je hoeft het natuurlijk niet allemaal zelf te doen. Misschien heb je al eens hulp gezocht. Het kan natuurlijk ook gewoon fijn zijn om er bijvoorbeeld met je famlie over te praten.

Probeer in ieder geval niet teveel te luisteren naar het negatieve stemmetje in je hoofd. Probeer er echt bewust van te zijn dat het maar een gedachte is. Plaats de gedachte op een denkbeeldig wolkje en laat hem overwaaien. Of schrijf van je af en probeer je negatieve gedachten te vervangen voor positieve, helpende gedachten. Meer aandacht besteden aan het positieve is sowieso een hele goede tip voor je mindset! Bedenk als je wakker wordt eens drie positieve dingen of dingen waar je dankbaar voor bent. En doe hetzelfde als je gaat slapen. Als je het leuk vindt kun je dit ook opschrijven of in je telefoon noteren.

Ik hoop dat je iets aan mijn tips hebt! Heel veel liefs en succes

Wat ontzettend rot dat je je zo voelt! Ik ben natuurlijk geen psycholoog, maar het eerste wat ik me afvraag is of het niet een idee zou zijn om geleidelijk te stoppen met de medicatie onder begeleiding van een arts? De medicatie helpt je in ieder geval niet bij je sociale angst als ik het goed begrijp. Wellicht dat je onder goede begeleiding/therapie toch een weg kan vinden waarbij je je fijner voelt? Zelf slik ik het niet, maar antidepressiva maakt de klachten misschien (soms) dragelijker voor je maar pakt niet de oorzaak aan. Terwijl daar misschien wel heel veel winst in te behalen valt?

Ik herken de angst die je voelt als je bij mensen thuiskomt. Bij mij gaan vaak in meer of mindere mate ook de alarmbellen af, zelfs bij mensen die dicht bij me staan kan ik hier soms last van hebben sinds een jaar of drie. Helemaal niet leuk! Ik kan er zelf bijvoorbeeld heel erg duizelig en extreem moe van worden. Misschien is het fijn om de mensen die dichtbij je staan op de hoogte te brengen van de angst die je hebt, mochten ze dit niet al weten van je? Dat lucht misschien een beetje op.

Wat je misschien ook helpt is een taakconcentratieoefening te doen als het je lukt? Dat houdt eigenlijk in dat je je echt focust op hetgeen waar je op dat moment mee bezig bent, zonder te luisteren naar het interne stemmetje. Misschien kun je het eerst oefenen met alledaagse dingen zoals douchen of de afwas doen? En daarna oefenen in sociale situaties? Luister en kijk goed naar de persoon met wie je bent, zodat je in het moment blijft. En als je je dan toch vervelend gaat voelen zou je het kunnen aangeven bij de persoon met wie je bent.

Dit laatste klinkt voor je waarschijnlijk als het slechtste idee ooit, maar het proberen weg te stoppen of te vluchten zorgt ervoor dat je alleen met je angsten/zorgen blijft rondlopen terwijl de kans groot is dat een ander je op dat moment goed kan helpen. Ook hoef je dan geen "masker" op te zetten en zo blijf je ook weer dicht bij jezelf en het zorgt voor begrip bij de ander. Het schept ook juist weer een soort band en misschien heeft de ander er ook wel eens last van (heel veel mensen hebben hier sowieso wel eens last van en zullen het herkennen).

Wat ik verder nog aan tips kan geven: wees lief voor jezelf! Eet gezond, beweeg af en toe een beetje en kijk eens of meditatie iets voor je is. Meditatie schijnt te helpen in het nemen van afstand van je angsten, zodat ze niet overheersen. Een extra tip is om al deze tips niet in één keer toe te willen passen ;), want dan wordt het moeilijk om vol te houden. Begin bijvoorbeeld eerst eens een maandje met dagelijks mediteren. Hier zijn apps voor die je kunnen begeleiden. Als je het een maandje volhoudt zit het meer in je systeem, waardoor je het gemakkelijker blijft doen. Na een maand zou je kunnen nagaan of het je is bevallen en eventueel kun je er dan iets aan toevoegen zoals bewegen etc etc.

Ik hoop dat je iets aan mijn tips hebt! Heel veel sterkte en geluk.

Lieve Nina,

Ik zag je berichtje en zie dat er geen reacties op zijn binnengekomen dus ik dacht laat ik je een reactie sturen. Om te beginnen wil ik kwijt dat je echt niet de enige bent! Ik voel me vaak net zo en ook vaak onbegrepen, want het is ontzettend moeilijk aan anderen uit te leggen. En ik mijn directe omgeving heb ik geen mensen die hier in zulke extreme mate last van hebben. Dan voelt het natuurlijk al snel alsof je de enige bent, maar dat is niet zo. Ook zijn er ontzettend veel (!) mensen die hier in meer of mindere mate last van hebben.

Ik herken de uitdagingen die je noemt, alhoewel het uiteindelijk toch een kwestie is van gewoon blijven doen en "oefenen" en jezelf blootstellen aan je angst. Praat er ook over met je omgeving, ook al begrijpen ze je niet altijd. Het is wel fijn om te weten dat anderen weten wat er in je koppie omgaat. En wees alsjeblieft niet te streng voor jezelf. Je bent maar een mens en je bent nog hartstikke jong en je gaat nog zoveel meemaken waardoor je beeld hierop nog zal veranderen. Gun jezelf die kans.

Het maakt me verdrietig om te lezen dat je niet meer verder zou willen leven. Omdat je angst een hoofdrol speelt is het inderdaad goed om goede hulp te zoeken. Zijn je problemen dieper van aard? Zoek een goede therapeut waarmee je bijvoorbeeld schematherapie kunt gaan doen en exposure. Als je daar hulp bij nodig hebt (bij je zoektocht naar een goede therapeut), kun je altijd aankloppen bij je huisarts. Heb ik ook gedaan.

Wat tot slot helpt is je tijdens sociale situaties goed te focussen op de ander en wat diegene te vertellen heeft in plaats van te luisteren naar dat gemene stemmetje in je hoofd. Het is maar een gedachte. Wel een hele negatieve! Maar het is maar een gedachte. Neem hem niet voor waarheid aan. Probeer echt in het moment zelf te blijven en ervan te genieten. Het leven gebeurt nu en om je heen en niet in je hoofd. Leer ruimte maken voor het nu en de zorgen over het verleden en wat er komen gaat los te laten door bijv. te gaan mediteren.

Wat mij ook heeft geholpen is dat ik tot de conclusie kwam dat ik niet bang ben voor de mensen om me heen (want ook ik heb hier last van bij de mensen die dichtbij me staan) , maar voor mijn eigen reactie op zo een sociale situatie. Uiteindelijk ben ik gewoon bang voor mezelf, omdat ik bang ben dat ik me niet weet te redden. Ik heb uiteindelijk altijd zelf de touwtjes in handen en ben geen weerloos wezen en jij ook niet. Ga de uitdaging aan door dingen te blijven ondernemen, in het moment zelf proberen te blijven en jezelf nooit te straffen als het een keertje anders uitpakt dan je zou willen. Ik weet zeker dat er een punt komt waarop je terugkijkt en ziet dat je echt wel wat stapjes hebt gemaakt en dat is waar je je kracht uit zal halen.

Ik heb met mezelf afgesproken dat ik gewoon de uitdaging aan ga en hier goed mee wil leren omgaan. Misschien helpt jou dat ook? Het leven is veel te mooi en te kort om je te laten leiden door je angsten. Het verschilt natuurlijk per persoon wat helpt en wat niet maar ik hoop oprecht dat je hier iets aan hebt. Luister bijv podcasts zoals "Met z'n allen de podcast" van Gwen en "Kukuru" van Giel. Laat je inspireren. Maar voel je vooral niet alleen en de enige want je bent echt niet alleen in dit.

Heel erg veel liefs!

Trees, mijn hart breekt als ik dit lees. Vooral dat 'alleen' staan op het schoolplein. En Anonie, dat tegen andere mensen opkijken en tegelijkertijd jezelf minder voelen en daarbij dat angstige gevoel. Zo herkenbaar.

Sterkte allen!

Beste Sann, ik ben Josje, een moeder van een meisje van 16 met sociale angsten. Op dit moment heeft ze therapie bij een vrijgevestigde therapeut. Mag ik vragen hoe oud jij nu bent en in welke gemeente je woont. Mijn dochter heeft eens aangegeven dat ze graag mensen zou leren kennen die hetzelfde hebben als zij. Als ik jou verhaal lees herken ik veel van wat zij me verteld. Misschien zouden jullie iets kunnen hebben aan contact met elkaar. Groetjes, Josje

Hallo , ik heb 5 jaar sociale angst gehad en sinds 2017 ervan af. Ik coach nu mensen.
Hoe gaat het met jou angst nu ?

herkenbare verhalen.

Hoi Wouter hoe ben je er vanaf gekomen?

Echt heel bizar (of eigenlijk niet) maar je omschrijft op enkele punten na mijn gevoelens en ervaringen.

Vooral ruim op tijd op feestjes komen zodat iedereen mij bij binnenkomst moet begroeten en niet andersom (de aandacht ligt dan niet op mij, maar de binnenkomers). Eén op één vermijd ik omdat ik bang ben niets te vertellen te hebben, of niet gezellig/interessant/grappig genoeg te zijn. Het gebeurt mij dan wel eens meer dan één keer dat ik me ineens in een gesprek bevind met één persoon en zodra ik het doorheb begin ik ongemakkelijk te doen (voor mijn gevoel). Weet mij geen houding te nemen en zeg soms wanneer er stiltes vallen van die hele rare dingen.. waarvan ik achteraf liever had dat ik het niet gezegd had en gewoon de stilte had opgevuld met: stilte.. of de ander een gespreksonderwerp laten bedenken.

Vroeger was ook bezig in mijn hoofd met waar ik mijn handen moest plaatsen en mijn algehele houding, zelfs mijn ademhaling. Daar ben ik nu gelukkig vanaf.

You are not alone.

Het komt volgens mij op hetzelfde neer. We zien onszelf als onwaardig, minderwaardig. We zijn teveel bezig met onszelf in onze koppie waardoor we soms de schoonheid van de wereld en de mensen waarmee we in contant zijn niet meekrijgen zoals wij en zij dat verdienen.

Dan zeg ik tegen mezelf: vanaf vandaag ga ik niet meer zenuwachtig zijn in sociale situaties.. en bij het eerst volgende contact besef ik hoe erg ik het telkens onderschat.

Maar goed.. We komen er wel hoor. Jij en ik! We zullen een angst vrije sociale leven hebben.

Hey!
Ik ben een meisje en ben bijna 18. Ik heb al ruim 4 jaar een sociale angststoornis en sta open om er met je over te praten als je er behoefte aan hebt. Mail me! ***********@gmail.com

(Redactie: Helaas verwijderen we i.v.m. de nieuwe privacywetgeving avg identificeerbare persoonsgegevens zoals telefoonnummers en mailadressen.)

Ik geloof in reincarnatie:
De christenen geloofden tot 300 jaar na christus is reincarnatie,
evenals de hindoeisten en volgens mij de boedhisten ook.
Voor mij is het 99 % zeker.
Dus dan zou je niet bang hoeven te zijn dat je maar 1 keer leeft.
Zou ook een beetje flauw zijn omdat iedereen totaal andere levensomstandigheden heeft die niet met elkaar te vergelijken zijn, Dat zou wel heel oneerlijk zijn als er maar een leven zou zijn. de mensen in Afrika en de miljonairs en de zieken en de uiterst succesvolle en getalenteerde en de zwerers

Hoi
Ik heb ook een sociale fobie
En sommige dingen heb ik al geleerd.
Ook oogcontact.
Mijn reactie is om iemand niet diep in de ogen te kijken,
maar meer er om heen te kijken, bijv je blik richten op het bovenste van de neus van degene die je aankijkt.

Niet bizar, heel herkenbaar
ik ben ook uit contact gegaan
maar als ik je zo lees ben je een super lief mens, hsp wellicht?
gesprekken fantaseren is ook niet gek..
je bent helaas normaler dan je denkt! ;) Maar je hoort je fijn te voelen .. knap dat je jezelf aanpakt heel stoer !!

Dankjewel! Heel herkenbaar. Ik voel me ook super onveilig, bij vrijwel iedereen en negeer mensen dan ook. Of ik ga raar gedrag vertonen waardoor ze mij verlaten.
Terwijl in mijn eentje reizen en nieuwe mensen ontmoeten vind ik makkelijk.
Er zit dus een grote verlatingsangst zodra ik gehecht ben aan iemand en wil dat die mij leuk vindt. Ik heb geen idee dit te doorbreken maar ik ben echt klaar met die pijn en eenzaamheid. Ik wil gewoon mezelf zijn. Alhoewel ik niet meer echt weet wie dat is...
Ik wens jou heel veel succes op jouw reis naar geluk en ik ben benieuwd hoe t je afgaat om mensen niet langer meer te negeren.

ik heb zowat hetzelfde. ook bij mensen die ik lang ken en zelfst bij mijn eigen gezin. ik durf soms geen oogcontact maken of ik heb schrik dat ik rood word....

Hoi Leone,

Heel herkenbaar. Ook mij is het na therapie niet gelukt om een sociaal netwerk op te bouwen. Op zich lukt het mij wel om contact te leggen, maar het contact onderhouden vind ik lastig. Ondanks de therapie blijft ik last houden van negatieve gedachten (na een eerste kennismaking heb ik niets interessant meer te melden of ze zullen me wel dom/saai etc. vinden). Ben benieuwd of jij inmiddels op de goede weg bent?

Mvg,
Babs

Ik snap je verhaal je hecht heel veel waarde aan wat andere van jou vinden. Ik heb dit in mindere mate maar ben ook altijd bang om veroordeeld te worden door andere mensen. Verder ben ik oké op sociaal gebied. Heb je op dit moment hulp? Als je er over wil praten sta ik daar altijd voor open.
Mvg Xander.