Ik lees vaak de verhalen hier en het voelt dan alsof mijn trauma in vergelijking dan ontzettend meevalt. Maar pijn is blijkbaar geen wedstrijd en mijn therapeut moedigt mij aan mijn verhaal te delen. Ik ben vanaf mijn 6de (tot mijn 11de) extreem gepest op de basisschool door klasgenoten.
Dit varieerde van totale isolatie tot fysiek aanvallen. Vooral de jongens vonden het leuk om tijdens gym ballen naar mijn hoofd te gooien of me ruw naar de grond te werken. Dan werd ik nog even nagetrapt voordat de docent ons uit elkaar kon trekken.
Toch was de isolatie erger. Ik had het gevoel dat ik niemand kon vertrouwen zelfs als iemand wel op mij afstapte. Alles wat ik zei werd tegen me gebruikt. Ik moest eten bij de vuilniscontainers in het hoekje van het schoolplein. Als ik ergens anders wou eten of wou spelen dan werd ik weggejaagd.
Ik keerde me compleet in mezelf. Ik praatte nauwelijks meer en had geen hobby's of interesses. Ik probeerde van alles om vrienden te maken, maar elke keer was er weer afwijzing.
Daarnaast werd mij elke dag angst aangejaagd met een spin. Een grote nep spin die rond de herfst werd gebruikt als decoratie in het lokaal. Ze haalden hem uit de decor kast en liepen achter mij aan met de spin, deden hem in mijn vakje, zette hem op mijn tafel of op mijn stoel. Ze werkte me naar de grond en zette hem op mijn gezicht.
Elke keer als ik rond herfst nu spinnen als decoratie zie dan loopt het angstzweet me over het lijf. Ik heb nachtmerries dat de vrienden die ik nu heb zich tegen mij keren. Ik heb vaak nachtmerries over wat er vroeger is gebeurd, maar het ergste is dat ik me niet alles kan herinneren. Heel lang was mijn jeugd blanco, ik kon me er bijna niks van herinneren. Alleen door EMDR kan ik nu wat dingen benoemen.
Mijn zelfbeeld is nog steeds erg laag. Ik snap niet waarom mensen van me houden of waarom mensen mijn vrienden willen zijn. Bij alles wat ik bereik is er steeds een negatief stemmetje in mijn hoofd wat me omlaag haalt.
Ik was 10 toen ik voor het eerst zelfmoord wou plegen. Ik wist gewoon niet hoe ik verder moest. De school wou niet helpen, sommigen docenten moedigde het pesten zelfs aan. Ik heb al het vertrouwen in scholen verloren en vooral in andere mensen.
Ik haat het idee dat de mensen die mij als kind mishandelden nu gewoon gelukkig en vrij rondlopen. Dat ze ermee wegkomen terwijl ik nog steeds zoveel pijn heb. En alleen maar omdat ze "kinderen" waren. En nu "beter" weten? Dit is toch niet oké?
Ik ben nu een stuk ouder. Bijna klaar met mijn opleiding. Ik ben dankbaar voor alle mensen die ik na de basisschool heb ontmoet. Mensen die mijn vrienden zijn, die van me houden. De docenten op de middelbare school die mijn potentie zagen en me aanmoedigde. De therapeuten die me hebben geholpen.
Maar soms is het niet genoeg. Ik weet dat het ongezond is, maar een deel van mij. Een heel slecht deel, wilt die mensen (wiens namen ik kan dromen) vinden. En hun leven kapot maken. Zodat ze dezelfde pijn voelen die ik nu ook voel.
Weet iemand of er websites of groepen zijn voor mensen met een pest verleden die kampen met PTSS?
Dit varieerde van totale isolatie tot fysiek aanvallen. Vooral de jongens vonden het leuk om tijdens gym ballen naar mijn hoofd te gooien of me ruw naar de grond te werken. Dan werd ik nog even nagetrapt voordat de docent ons uit elkaar kon trekken.
Toch was de isolatie erger. Ik had het gevoel dat ik niemand kon vertrouwen zelfs als iemand wel op mij afstapte. Alles wat ik zei werd tegen me gebruikt. Ik moest eten bij de vuilniscontainers in het hoekje van het schoolplein. Als ik ergens anders wou eten of wou spelen dan werd ik weggejaagd.
Ik keerde me compleet in mezelf. Ik praatte nauwelijks meer en had geen hobby's of interesses. Ik probeerde van alles om vrienden te maken, maar elke keer was er weer afwijzing.
Daarnaast werd mij elke dag angst aangejaagd met een spin. Een grote nep spin die rond de herfst werd gebruikt als decoratie in het lokaal. Ze haalden hem uit de decor kast en liepen achter mij aan met de spin, deden hem in mijn vakje, zette hem op mijn tafel of op mijn stoel. Ze werkte me naar de grond en zette hem op mijn gezicht.
Elke keer als ik rond herfst nu spinnen als decoratie zie dan loopt het angstzweet me over het lijf. Ik heb nachtmerries dat de vrienden die ik nu heb zich tegen mij keren. Ik heb vaak nachtmerries over wat er vroeger is gebeurd, maar het ergste is dat ik me niet alles kan herinneren. Heel lang was mijn jeugd blanco, ik kon me er bijna niks van herinneren. Alleen door EMDR kan ik nu wat dingen benoemen.
Mijn zelfbeeld is nog steeds erg laag. Ik snap niet waarom mensen van me houden of waarom mensen mijn vrienden willen zijn. Bij alles wat ik bereik is er steeds een negatief stemmetje in mijn hoofd wat me omlaag haalt.
Ik was 10 toen ik voor het eerst zelfmoord wou plegen. Ik wist gewoon niet hoe ik verder moest. De school wou niet helpen, sommigen docenten moedigde het pesten zelfs aan. Ik heb al het vertrouwen in scholen verloren en vooral in andere mensen.
Ik haat het idee dat de mensen die mij als kind mishandelden nu gewoon gelukkig en vrij rondlopen. Dat ze ermee wegkomen terwijl ik nog steeds zoveel pijn heb. En alleen maar omdat ze "kinderen" waren. En nu "beter" weten? Dit is toch niet oké?
Ik ben nu een stuk ouder. Bijna klaar met mijn opleiding. Ik ben dankbaar voor alle mensen die ik na de basisschool heb ontmoet. Mensen die mijn vrienden zijn, die van me houden. De docenten op de middelbare school die mijn potentie zagen en me aanmoedigde. De therapeuten die me hebben geholpen.
Maar soms is het niet genoeg. Ik weet dat het ongezond is, maar een deel van mij. Een heel slecht deel, wilt die mensen (wiens namen ik kan dromen) vinden. En hun leven kapot maken. Zodat ze dezelfde pijn voelen die ik nu ook voel.
Weet iemand of er websites of groepen zijn voor mensen met een pest verleden die kampen met PTSS?
Bianca
22-10-2024