PTSS - forum lotgenoten

Hoi Frank ik lees veel pijn, afwijzing, ongewenst, verlating, in de steek gelaten en meer in je verhaal. Bedankt voor het delen en ik ken je niet maar als medemens zou ik het erg vinden als je jezelf wat aandoet.
Ik heb een soortgelijke situatie. Afgeschreven niet gewild niet gewenst en niet geliefd....misschien wil je dit niet lezen, maar wat ik heb gedaan is juist omdat niets & niemand mij wilde....ben ik GAAN leren omdan juist mezelf te willen, mezelf lief te hebben en mijn liefste en beste vriend te zijn.
Laat die ex, die zgn soulmate maar zien wat ze kwijt wilde....zo pak je deze wereld aan. Ga nu eens zoveel van jezelf houden ipv haar of je rol in maatschappij. Ooit moet je ook met pensioen, ben je dan inene niks meer waard ??? Je hebt verdorie 40 jaar gediend, je mag trots wezen op jezelf. Ik wil je meer bemoedigen want ik kijk vd andere kant, maar ik weet niet of je daarop zit te wachten. Zo doe ik nu, heb ook geen fam en ben alleen maar ik ga mezelf niet kapot maken dan is de wereld zijn taak. Mijn taak is om mijzelf te helpen en te steunen JUIST als anderen dat niet doen.... !!

Beste Frank,
Als lotgenoot weet ik wat je doormaakt.
Ik ben vanaf mijn prilste bestaan nooit geaccepteerd en zowel fysiek als mentaal zwaar mishandeld en verwaarloosd, als gevolg hiervan heb ik een CPTSS ( ik noem het chronische traumatisering )
Voel mij nergens welkom en geaccepteerd al mijn gehele "leven" wat ik als overleven ervaar.
Ruim 30 jaar bij diverse hulpverleners met verschillende behandelingen uitgeprobeerd.
Dit heeft mij niets gebracht integendeel: nog meer getraumatiseerd door grote misstanden door diverse hulpverleners.
Mijn ervaring is dat de meeste hulpverleners niet in staat zijn om je te kunnen helpen: men doet alles vanuit het boekje, staat het niet in het boekje?
Dan kan het niet waar zijn wat ik vertel want dat gebeurd niet in Nederland: letterlijk zo gezegd.
Wat betreft jouw situatie:
Je bent je werk en geliefde kwijt, voelt je gedumpt, en zwaar depressief: heel logisch en normaal bij wat je beschrijft.
Ik begrijp ook je reactie en gevoel om eruit te stappen: je wilt RUST ( zo komt het op mij over, excuses als dit niet zo is ) wat begrijpelijk is : hetgeen je dierbaar was ben je verloren!
Beste Frank de PTSS is jouw overkomen, het is NIET jouw schuld.
Wat ik je wil meegeven is het volgende ( als je dit nog kunt opbrengen ) er zijn in diverse plaatsen lotgenoten ontmoetingsplaatsen: 1 daarvan is Enik recovery centrum ( provincie Utrecht ) dat is een plek waar lotgenoten welkom zijn, om ervaringen te delen, wordt ondersteund door ervaringsdeskundigen daar heb je veel meer aan dan de zgn hulpvrlening, iedereen is gelijk daar, verschillende vrijblijvende groepen waaraan je kan deelnemen: NIETS is verplicht.
Daarnaast heb ik veel aan de youtube filmpjes van Marcus Krielen, hij is zelf ervaringsdeskundige en legt in begrijpelijke taal uit waar je in vastloopt, wat jezelf kunt doen.
Trauma gaat vastzitten in je lichaam, ik doe meestal elke dag TRE oefeningen om stress los te laten ( filmjes op YouTube.
Frank : LEEF je eigen leven, probeer hoe klein ook op jouw manier te zoeken wat jouw rust geeft.
Ik snap dat je in een diepe zwarte tunnel zit waarin je je gevangen voelt en geen uitweg meer ziet.
Ik hoop met de tips dat je nog lichtpuntjes ziet ( gaat zien )
Mocht dit niet meer zo zijn : wens ik je alle goeds wat dit ook mag zijn.
Handel niet impulsief: probeer met de dag te leven: je dochter krijgt binnenkort een baby.
Ik weet dat dit makkelijk gezegd is dan gedaan.
Ik wens je alle sterkte!

Hier even een reactie van een oud-collega die ook ptss heeft.
Ik snap je gevoel zo goed dat ik met tranen in m’n ogen zit. Die rust in je hoofd waar je naar verlangt is zo herkenbaar. Ik hoop dat er nog ergens een lichtpuntje opduikt binnenkort en als je toch besluit dat het klaar is hoop ik wel dat je dit op een ‘goeie’ manier kunt afsluiten.
Een soort ‘assistentie collega’ in optima forma.
Ik wens je kracht toe man! René

Hey Frank,
Ga nog een andere hulpverlener zoeken. Je bent niet uitbehandeld. Je hebt iemand gehad die er blijkbaar onvoldoende vwnaf wist. Wat jammergenoeg vaker zo is. Ik ben 2x uitbehandeld verklaard. Mensen hebben geen idee wat ze je aandoen als ze dat zeggen. Stelletje idioten. Hulpverlenersland is groot. Ik heb ondertussen meer dan 50 behandelaars gehad. En traumaland is de laatste 10 jaar enorm aan het verbeteren. En op sommige plekken nog niet en/of geldstromen zijn er leidend en willen ze dus korte behandelingen. En dat is niet altijd afdoende. Zoals bij jou. Dus geef jezelf nog een kans goede hulp te vinden. Dood kan je altijd nog. En zoek lotgenoten als je dat nog niet hebt gedaan. Er was laatst zelfs een huis op tv waar militairen met ptss konden wonen. Mss weten zij ook wel zo'n plek voor jou. Net als het berichtje waar ik hiervoor op heb geschreven: als de dood je lat is, dan is elke stap er 1 die je leven kan veranderen en is je dood altjjd in je reservevakje. Maar je hoeft er niet nu naar te grijpen. Wat nou als je wel de juiste hulpverlener vindt die je wel verder kan helpen. En je kan je kleinkind op zien groeien? En je ptss wordt minder? Er zijn zoveel therapieën: heb je ze allemaal geprobeerd? Cgt, emdr, compassion focussed therapie, anger management, 3 fasen etc ? Lees ook het berichtje dat ik aan J. Heb geschreven. Veel dingen gelden ook voor jou. Zorg voor jezelf. Geen bullshitverhaal over dat alles wel over gaat. Maar jouw verhaal laat zien dat de ruimte et is en misschien wordt het wel veel veel beter. En anders wordt het beter. Er is zoveel. Nachtmerrietherapie, agressieregulatie etc.

dag collega, ik las je verhaal en ben er stil van geworden , mijn echtgenote en ikzelf, beide politiemensen( ex) en ptss slachtoffer na een terreur aanslag in 2016. Ondanks alles , ju verhaal is ook het onze, blijven we elkaar steunen alhoewel het zeker niet makkelijk is. Als je wil praten laat gerust iets weten, en vooral hou vol

Frank, ik hoop oprecht dat je dit nog leest en weet dat jij het kan. Geef niet op.

Frank, ik hoop inderdaad dat je er nog bent. Je kleinkind ziet en een geweldige opa kan zijn. Als je kunt , bezoek de River in Hoofddorp. Er is iemand die van je houdt..!

Beste mensen die allen gereageerd hebben op het verhaal van Frank.

Als je al zo vaak bent afgewezen, je door je beste maatje je vrouw ook gedumpt voelt en bent, begrijp ik Frank........

Niet alles is oplosbaar/ leefbaar,
Ik wil niets invullen over wat hij beschrijft: herken heel goed de pijn die er 24/7 is.

Hulpverleners hebben het niet doorleefd, een zoveelste afwijzing kun je er niet meer bij hebben: de trauma's worden opnieuw open gehaald........
Na zoveel geprobeerd te hebben ben je zowel fysiek als mentaal op, dit heeft niets met willen te maken.
Compassie voor/met iemand hebbende die zo lijdt aan het leven kost niets, het mag er zijn.

In 'hulpverleningsland' moet alles zo snel mogelijk gefixt worden, is de situatie te complex? Wordt je gedumpt met de mededeling dat men je niet kan helpen.......
Dit alles heeft mijnsinziens met het verdienmodel te maken, iemand met 'lichte problematiek' mag 'blij' zijn dat hij nog op een ellenlange wachtlijst voor hulp komt te staan.

Deze situatie is zeer schrijnend voor de zovele mensen die dusdanig lijden en géén enkel perspectief meer zien, ik weet wat ik schrijf zit hier zelf ook al deccia in.

Misschien een rare vergelijking: iemand met een complexe beenbreuk wordt ook niet naar huis gestuurd met : sorry we kunnen u niet helpen.

De situatie wordt nog nijpender als je - zoals ik - nergens gehoord word......
Zal hier niet de enige in zijn..........

Ik heb compassie voor mensen die onder deze erbarmelijke omstandigheden hoe goed of kwaad mogelijk zich nog enigszins staande proberen te houden.
Naast de emotionele ellende kost dit bakken energie.

Voor iedereen die in het zelfde schuitje zit: volg je hart en gevoel.

Beste Anja,
Huiveringwekkend wat voor overeenkomsten uit jouw verhaal overeenkomen met mijn geschiedenis:(
O.a heb ik als 18 jarig meisje ruim 10 maanden in Blijf van mijn lijf gewoond n.a.v wat moeder daar geprobeerd had met mij ( zij is er direct met alle andere broertjes + zusjes uitgezet )
Ook dit durf ik aan niemand te vertellen, heb n.l teveel en te vaak van de zgn 'hulpverlening' moeten horen over kleine dingen die ik vertelde: dat kan niet waar zijn wat je vertelt dat gebeurd niet in Nederland......
Komt bedriegen over etc.
De geschiedenis herhaald zich....
Vanaf die tijd al 10 tal jaren geleden durfde ik niets meer te vertellen: wordt toch direct bestempeld........
Ik wil je niet belasten met mijn ellende, wat je beschrijft komt op mij over dat je een narcistische 'moeder' had waarbij jij niets goeds kon doen in haar ogen, en zij iedereen manupuleerde zodat je - als je dit zou durven- niet gehoord en geloofd zou worden.
Wat ziekmakend dat zulke 'ouders' het leven van hun kind( eren) voor het leven kapot gemaakt hebben.
Géén veiligheid, welkom zijn, en geaccepteerd worden, dan ben je voor je leven getekend/ beschadigd.
Heb veel verhalen van anderen gehoord in therapie, ik bleef een outsider met mijn trauma's en ervaringen, durfde wederom niet te praten........
Ik wist dat er mensen net zoals jij nu in jouw verhaal beschrijft moesten zijn, tegelijkertijd dacht ik: als deze mensen ook zo 'behandeld' worden durft er waarschijnlijk niemand iets daarover te vertellen.
Goed en knap van je dat je wat over je verleden schrijft!
Ik geloof je ook al ken ik je niet.
Weet verder even niet goed te reageren, misschien is dat voor nu teveel voor je.

Alle goeds, zorg goed voor jezelf!
M.

Komt bedrieglijk over ( zin was niet geheel juist)
M.

Ik ben trots op jou dat je deze 1e stap zet. Hou vol! je bent het waard.

Maat, ik kan je verzekeren dat je geen klootzak bent maar een goeie vent. Ik begrijp precies wat je bedoeld want mijn stoornis heeft mij ook mijn huwelijk gekost. Mijn vrouw werd ouder maar ik bleef in het kind-stadium achter. Je hebt in je jeugd dingen niet geleerd die bij een 'normale' jeugd horen en dan grijp je automatisch terug op gedrag wat je toen staande hield. Het was toen overleven en dat was op dat moment jouw reactie. Helaas doen we met dat 'oude gedrag' mensen pijn die dicht bij ons zijn en van ons houden. Het feit dat je er iets aan doet door therapie toont dat je een geschikte peer bent. Ik kan je een raad meegeven: Wees zo open mogelijk tegenover je vrouw, je schoonouders en je kinderen over jouw aandoening en de gevolgen daarvan. Weet niet hoe oud je kinderen zijn maar je begrijpt dat je het iets anders moet zeggen tegen ze als ze nog erg jong zijn. Maar dat weet je zelf ook wel want je bent een slimme vent. Sterkte maat, geef de hoop niet op ook al kan het een lange weg zijn.

Hey Joris bedankt voor je reactie maar ik heb af en toe nog moeite met het accepteren dat ik ptss heb maar het klopt wat je zegt met het terug grijpen naar het verleden wanneer die emoties komen maar mijn verleden was vrij gewelddadig dus daar maak ik me druk om. Ben onder tussen ook aan het proberen mijn vrouw terug te winnen maar die kan het niet accepteren dat mijn acties door de ptss zijn gebeurd. Ik waardeer in ieder geval je verhaal en reactie dank je

Graag gedaan maat. Niet de hoop verliezen.

Jij ook niet sterkte

Ik heb jouw verhaal ook gelezen Joris en heb het idee dat wij elkaar wel verder wat kunnen ondersteunen groeten Jeffrey

Beste J,
Ik heb je verhaal gelezen: jij bent géén klootzak!
Als kind in zo' n gezin moeten opgroeien laat zijn sporen na, waarvoor je beschermd moest worden is niet gebeurd.
Je mag het jezelf niet kwalijk nemen dat je zo reageerde zoals je deed: zo heb jij dit vroeger gezien en geleerd als kind.
Goed dat je dit nu inziet in contact met je partner.
Wat ik je kan adviseren om te geven aan je vrouw is het boek van Iris Koops - het verdwenen zelf.
Zij legt heel goed uit wat de gevolgen zijn voor het kind die opgroeid in een destructief/ ontwrichtend gezin.
Iris is zelf ervaringsdeskundige.
Dan kan je vrouw dit - als ze hier voor open staat - zelf lezen hoe deze complexe gezinsdynamiek werkt en de gevolgen zijn voor het kind - wat je toen was.
Hopelijk begrijpt zij dat jouw gedrag niet een bewuste keuze is geweest, en waar dit vandaan kwam.
P.s dit boek is voor jezelf ook goed om te lezen zodat je meer begrijpt/ inzicht krijgt , je beschrijft het zelf: heb geen andere manier gezien.
Ik hoop dat je partner op deze manier dit begrijpt en jou hopelijk een kans geeft - jullie hebben ook kinderen - mocht zij ervoor open staan zou ik met iemand die je vertrouwd samen in gesprek gaan.
Ik hoop en gun je dat dit lukt.
Dat je je niet in een crimineel milieu bevindt zegt mij dat je graag anders wil, je bent als kind niet in het goede milieu opgegroeid en met een gezonde basis gestart : daar kun jij niets aan doen.
Je bent bezig op de goede weg.
Alle Succes!

Hey m bedankt voor je reactie. En ik hoop ook dat ik die kans nog krijg van mijn vrouw want ze is super en ik snap niet hoe zij het mikpunt is geworden. Ondertussen probeer ik haar te laten zien dat ik werkelijk alles maar ook alles probeer en me ook laat behandelen maar het is heel moeilijk uit te leggen dat de persoon die haar die dingen aandeed niet ik was ook omdat ik me wel verantwoordelijk voel. Nogmaals bedankt voor je steun groetjes j.

Hoi bianca

Ze hebben sins kort ptss geconstateerd bij mij en ook deel hiervan is pesten want ik ook mee heb gemaakt op de basisschool en herken me best wel in jou verhaal hoe omlaag je word gehaald met zelfvertrouwen maar ook de dagelijkse opwachting als de bel om 15.00 ging dan stond ze weer bij de fiets om je op te wachten. Ik zoek ook lot genoten om er over te praten maar ook om ervaring te delen hoe je er mee om kunt gaan

Hey Michelle, ik vind het zo fijn iemand hier te vinden met een soortgelijke ervaring. Ik heb helaas nog geen specifieke groep kunnen vinden. Maar als je eens wilt praten dan staat mijn deur altijd open.

"De school wou niet helpen, sommigen docenten moedigde het pesten zelfs aan." Bianca, wat je verteld is zo herkenbaar. Veel docenten heb ik leren kennen als smerige galbakken, tuig van het laagste soort. Lachen gewoon mee als klasgenoten je vernederen. De afschuw van school is me altijd bijgebleven. Als ik de berichten hoor over schietpartijen op een school is dat zo begrijpelijk voor mij. Het is weinig troost maar weet, je bent niet de enige. Sterkte meid.

Hoi Emily,
Jouw verhaal komt - helaas - bekend voor en is helaas de realiteit.....
Hulpverleners weten met de grote groep mensen met complexe problemen waaronder PTSS/ CPTSS géén raad....
Men heeft niet de feeling/ expertise/ ervaringsdeskundigheid om ons daarmee te kunnen helpen, er is vrijwel géén expertise op dit gebied zeker niet in het reguliere circuit waarin alles draait om zorgpaden, protocollen, geld, zorgplafond, etc...
Ik kan je als medelotgenoot alleen adviseren om b.v het boek van Iris Koops: het verdwenen zelf + werkboek te lezen, zij is zelf ervaringsdeskundige en maakt zich al een aantal jaren hard om de 'zorg' te overtuigen dat de methode die nu geboden wordt - oftewel je wordt van de ene behandelaar naar de andere gestuurd met keer op keer : we kunnen je niet helpen....
Daarnaast doen zorgverleners meestal alles met hun hoofd, ze hebben en weten niet wat je doormaakt: theoretisch praatjes.
Trauma zit niet alleen in het hoofd maar zet zich juist vast in het lichaam: de traumatische ervaringen liggen daar 'opgeslagen' denk b.v aan een brok in je keel: dat is een reactie op hetgeen je beleeft wat keer op keer de kop opsteekt zonder dat je bewust hier mee bezig bent: deze triggers zitten verankerd in jouw systeem: een geluid, geur, woorden, mensen, etc kan je weer terug brengen naar je onverwerkte trauma's.
Dit alles is goed verwoord in het boek van Iris.
Wat ik je beschrijf moet ik ook dagelijks mee zien te dealen, en velen met ons die ook niet gehoord en begrepen worden en op deze manier langs de zijlijn geplaatst worden.
Ik wil je bemoedigen om dicht bij jezelf te blijven.
Boeken van het Innerlijk kind kunnen je ook bevestiging geven, of kijk op YouTube de filmpjes van Marcus Krielen hij is ook ervaringsdeskundige en legt dit nog makkelijker uit.
Ik begrijp dat je hier misschien niet direct iets aan hebt voor verbetering van je welzijn.
Van de hulpverlening ben ik beslist niet beter geworden, ik weet wat je voelt.....

Sorry dat ik je niet direct iets kan adviseren: zou dit graag willen voor deze doelgroep die als 'hete aardappel' gezien worden.

Alle goeds!

M.

Emdr kan je verlichting geven en wellicht in combinatie met cbt

Ik wil ten aller eerste zeggen dat je een sterke vrouw bent! Ik kan me voorstellen dat dit heel traumatiserend voor je is geweest, de enige tip die ik kan meegeven is dat je nooit moet opgeven met het zoeken naar geluk!

Het spijt me zo erg dat dit gebeurd is. Een vriend zien overlijden voor je ogen is het verschrikkelijkste wat je kan overkomen, ik weet het. Ik weet niet of het hier mogelijk is om mij privé een berichtje te sturen ofzo, maar als dat kan, ik ben er voor je.

Wat heeft de psychiater als advies meegegeven?
Heb je gehoord van EMDR?

Hi ik heb hetzelfde betreft de vader situatie..

Hoi!!!!! Zo herkenbaar en heel goed verwoord van je!!! M. misschien is het mogelijk om met elkaar in ( een vorm van) contact te komen?
Meer dan alle goeds!! D.

Hoi D!!
Fijn dat je reageert!
Op welke manier wil je in contact komen?
Vermeld hier liever niet mijn mailadres etc...om privacyredenen weet jij een creatieve manier?

Hoor graag van je!

Alvast dank!

Groet M.

Zeer herkenbaar. ❤️

Ik zoek dat ook . Wil graag in contact voel ik

Ten eerste: wat ontzettend vervelend voor je! Heb je het zelf goed voor elkaar en dan krijg je zo’n herrieschopper naast je. Helaas is het nu zover dat jouw honden reageren op de hond van de buurvrouw. Een patroon van gedragingen is tot stand gekomen……
Mijn ervaring is dat je dit doorbreken moet. Jouw honden mogen niet meer reageren op het gedrag van de hond van de buurvrouw. Negeren dus. En dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Je zult zelf rustig duidelijk moeten maken dat ze niet (meer) reageren mogen. Gezien wat je verteld zal je een ““hele lange adem nodig hebben” en geduld. Ik vergelijk het met de prikkel die een hond krijgt als iemand langs je huis loopt. Niets leuker dan naar het hek te rennen en lekker tekeer gaan. Ik heb mijn hond verboden om dit te doen. En dat was niet in 1 keer over. Het was een kwestie van opletten en steeds weer uit die situatie halen. Dat was overigens ook met andere situatie zo. Geen spannend gedrag bij het zien van een kat of ander dier. Ook niet als andere honden als een gek tekeer gingen naar hem achter een omheining. Naast me blijven lopen en negeren.
Ik heb dit zelf om het zo te doen als rust en positief ervaren. Het is altijd moeilijk om advies te geven in dit soort situatie. Het probleem is ergens “geboren”. En of je buurvrouw nu een psychisch probleem heeft of niet is eigenlijk helemaal niet belangrijk. Kom zelf in actie en zoek eventueel iemand met kennis van honden die je kan helpen. En daarmee bedoel ik niet dat je er zelf niets van afweet. Dat voelt zoveel beter dan analyseren en een mens is nooit te oud om te leren.
Ik heb zelf ook PTSS (ontwikkelings PTSS) en weet vanuit dat gegeven dat dergelijke moeilijke situaties jezelf sterker kunnen maken., met alle gevoelens en emoties die daarbij horen.
Sterkte!

Thnx Forester ik heb ook je reactie op "mijn"58 gelezen. Jij bent wel in een heftige omgeving opgegroeid, zo lees ik. Heeft niets met je A. te maken, die ken ik wel meer van jouw generatie. Ja, psychiatrie kan wel de helpende hand reiken, maar daar is het dan nog niet mee gedaan. Ik heb de pest dat ik me altijd in mijn zoon zijn leven terug wilde, dus ... was ik gebaat bij het camoufleren van mijn trauma. Jij bent zwaar gepest, ik ben zwaar genaaid .. vooral door een bewerkte justitie. Ik herken veel in wat je zegt over gewoon op straat proberen te lopen, en dan BAM. Ik vind't wel'n beetje jammer dat ik nu pas en dan ook nog eens bij toeval je reactie en verhaal lees. Maar dat is iets voor de site-makers? Groet!

Wat en verhaal forester! Hoe je het omschrijft; de herkenbaarheid, die alles overheersende interne pijn, frustraties, angst en die altijd aanwezige alertheid.
Je berusting valt op. Of is dit niet het juiste woord?

Vroeger veelvuldig met de mattenklopper afgeranseld er slaag mee op de blote billen gehad Trauma van overgehouden

Ik denk dat je die vraag bij een letselschadeadvocaat moet stellen en niet hier.

Mensen die de ptss hebben zijn niet gemakkelijk, ze komen voor in alle vormen en maten. Helaas heeft jouw relatie toen, en mss nog steeds niet genoeg grip gehad op zijn ptss waardoor jullie ook mee in de ervaring zaten en de negatieven te hard gewreven hebben.

Een heel jammer iets. Hopelijk kan je nu verder. Ik duim in ieder geval voor je.

Ik heb ook ptss. Heb me vrijwillig laten opnemen in een kliniek van onderzoek mij nou eens, wat is er mis met mij.. waarom
Heb ik de drang om me zo te bewijzen en verlies ik soms de controle als ik emotioneel gekwetst word of heb ik herbelevingen.

Blijkt dat ik een complexe ptss heb...

Ik heb 2 vrienden die ik al ruim 30 jaar ken, samen eten drinken slapen uit gaan leuke dingen doen en nog nooit een ruzie gehad. Let op, nog nooit een discussie, negatieve ervaring of wat dan ook mee heb gehad. Altijd rekening houden met elkaar nooit iets doen wat de ander niet leuk zou vinden nooit liegen altijd voor elkaar klaar staan, opofferingen en etc.

Hoeveel mensen kunnen na 30 jaar zeggen dat ze Een vriend hebben waar ze nog nooit een enkele negatieve ervaring mee hebben gehad, en dan ook nog eens een ptsser zijn.

Nu jij ptss vrij bent en geen borderliner bent of een andere persoonlijkheidsstoornis hebt zal je vast wel meer dan 2 van zulke vrienden hebben. Immers, jij bent makkelijker in omgang en ik, je zegt het zelf, ptsser.

Hoi Eliza,

Dit is een stelling die je een beetje moet relativeren denk ik.
De persoon die je was als peuter/kleuter was nog niet erg gevormd. Wat wel zo is, is dat je met verdere therapie (geen emdr) wel kan ontwikkelen wat er niet ontwikkelt is geweest door het trauma.
In de afgelopen jaren therapie heb ik zelfs een beetje gepuberd (op mijn 34ste). Ik heb bijv eindelijk de lippiercing en tattoo die ik altijd al had willen hbn en ben nu blond 😂.
Het klinkt raar, maar ik heb er zeker van genoten. Ik denk dat je dit moet zien als een proces waarmee je in contact komt met je ware zelf. Die persoon waarvan je heel diep vanbinnen altijd hebt willen zijn. Het is zeker de moeite, bekijk het dus niet als iets om schrik van te hebben, maar wel als een bevrijding en leuk avontuur!

Veel plezier!

Heel herkenbaar Eliza, hier exact hetzelfde...

Ik zit in het zelfde en herken het zo wat ik lees. Zolang ik leef is er stress en spanning en mishandelingen. Heb ook Emdr gehad en heeft wat geholpen maar hoe nu verder? Zeggen ze, met de emdr haal je de wonden open en daar heb je nu last van. Die moeten weer helen. Maar hoe dan? Weet niet hoe en vraag om hulp en dan moet je een jaar wachten door lange wachtlijsten. Ondertussen is het alleen maar erger geworden en baan kwijt geraakt omdat alles zo lang duurt. En wie ben ik? Géén idee. Áltijd in een overlevings stand geleefd en nu de beerput los is, ben ik het helemaal kwijt. Besef nu pas wat er allemaal gebeurt is en dat ik altijd niet ik was en nog steeds niet. Erg triest eigenlijk. Waarom ben ik op de wereld gezet? Voor ellende? Het is zwaar maar ga nog volhouden en hoop dat de juiste hulp komt en dit stopt. Wat een naar rot gevoel. Wens jou ook veel sterkte en hoop dat je wat verder bent gekomen met je eigen ik vinden.

Hoi Eliza,
Wat herkenbaar jouw verhaal. Ik heb net de eerste intensieve trauma behandeling gehad van 6 dagen. En ga binnenkort nog een traject van 6 dagen doen. Heb vanochtend voor het eerst echt de vraag durven stellen “ maar wat is PTSS vrij? En wij ben ik dan? Wat kan ik nog. Ik ben al 20 jaar afgekeurd. En mijn PTSS is ontstaan vanaf mijn geboorte. Het antwoord wat ik kreeg is dat ik echt niet meteen 40 uur hoef te werken maar dat het een proces is. En dat ze begrijpen dat je bang bent. En verder moet ik het maar uitzoeken bij lotgenoten....... Ik heb nog duizenden vragen en er komen nieuwe angsten omhoog. En ja ik ga alles met 1000% tegemoet , maar hoe en hoelang krijg ik hier de tijd voor en krijg ik hier hulp bij....?

Hey,
Ik weet niet hoe lang geleden jij dit postte. Maar wat je schreef ervaar ik ook.

30 april 2021, ik herken een hoop in alle verhalen. Ben inmiddels 54 jaar en heb sinds kort de diagnose complexe PTSS en een depressieve stoornis. Door jarenlange stelselmatige fysieke en mentale mishandeling door vader en grootvader en later een narcist als partner (inmiddels ex-partner) die mij mentaal kapot heeft gemaakt en de grond in heeft geboord, ben ik nu in een diep diep zwart gat gevallen. Ken mezelf totaal niet. Wie ben ik ? Wat vind ik nu echt "leuk". Voel me een minderwaardig persoon. Ik heb mijn hele leven gehoord dat ik niet deugde, dom, lelijk en asociaal ben. Als je dat je hele leven hoort ga je het ook geloven. Ik ben bang voor alles en iedereen. Als er iets mis gaat in mijn omgeving is het eerste wat ik zeg dat het mijn schuld is, ook als ik er helemaal niets aan kon doen. De angst voor als er mensen boos of teleurgesteld op me zijn of worden zit zo diep dat ik meestal "kruip" Boos staat gelijk aan straf en straf aan fysieke en mentale represailles en pijn. Veel mensen hebben geen benul hoe erg dat is. De blinde paniek die ik dan kan hebben. Heb me tot medio november 2020 staande gehouden, toen kwam de man met een hele grote hamer. Ik heb vaak gedacht (en denk dat af en toe nog steeds) om uit het leven te stappen. Gelukkig niet gedaan maar de gedachte blijft in mijn hoofd zitten.
Krijg nu wel therapie slik een antidepressiva en heb een ambulant begeleidster maar de zwarte dagen hebben nog wel de overhand.

06-01-22/reactie op Peter: zeer herkenbaar! ben net 55 jr en weet sinds een paar maanden dat ik een persoonlijkheidstoornis heb(definitiee diagnose volgt nog) en sinds 2 dagen dat ik (ook) PTSS heb. Deze moet eerst worden behandeld voordat de onderliggende problematiek aangepakt kan worden. Het is zo overweldigend allemaal; de intense gevoelens van angst, stress,paniek e.d wat chronisch aanwezig is, is dus niet "normaal". Dus wat is dat wel? En wie ben ik dàn? Zonder die angsten? Ik kan me er amper iets bj voorstellen. Ook ik sta op een wachlijst(en) voor behandeling en vind dit alles zeer pittig. Fijn dat ik hier veel herken maar ook weer confronterend.

Heel herkenbaar voor mij ook.
Recentelijk diagnose gekregen en nu moet ik uitpuzzelen wat ik ben en wat ptss is.
Ik voel mij ook bekocht als ik terugkijk op de voorbije 40 jaar.

Hij
Ik weet sinds 2023 dat ik ptss heb,ben 62 en heeft hetzelfde als jij
Het begon vanaf mijn jeugd ,huiselijk geweld en dat ging verder op straat tot een vechtpartij waarbij ik werd aangereden door een auto
Daar mijn hele leven last heb /had
Nu ben ik op leeftijd en heb heel veel gemist en wat ik had kunnen doen.
Maar wat kan ik wat wil ik ,gaat het nog komen .
Ben ook altijd van het welbekende kastje naar muur gestuurd
2 ongewilde kinderen gekregen waarvan ik wist dat ik dat niet aankon,en door mijn ex werd gezegd dat het goed zou komen,niet dus
Wie was ik toen.. en nu dan
Voor mij gaat het nooit weg

Beste Elisa en andere lotgenoten,

Van PTSS of Complexe PTSS ( vroegkinderlijke traumatisering) kom je meestal niet meer af.
Ik heb zelf een Complexe PTSS als gevolg van kindermishandeling / verwaarlozing.
Wat helpend en verder inzicht kan geven zijn o.a de boeken van Iris Koops - het verdwenen zelf + werkboek, dit boek is makkelijk leesbaar , zij is zelf ervaringsdeskundige, het kan confronterend zijn mocht je dit boek gaan lezen.
Het kan je helpen met de vragen waarmee je zit, o.a hoe komt het dat het mij niet lukt om mensen te kunnen vertrouwen, zei legt in heldere taal uit waar dit vandaan komt.
Dat je als kind zo getraumatiseerd bent, je daardoor uit angst hebt aangepast
je niet de kans gekregen hebt om je te kunnen ontwikkelen, ook niet wie je nu bent, vandaar de titel : het verdwenen zelf. Ik vindt het een zeer goede uitleg, verhelderend, maar nogmaals het kan zeer confronterend zijn om dit te lezen.
Ik hoop voor een ieder dat je hier iets aan hebt.
Daarnaast is mijn ervaring met deze ingrijpende ( wat als complexe problematiek wordt betiteld)
Bij deze problematiek kun je beter hulp zoeken bij een ervarings deskundige therapeut hij/ zij weet uit eigen ervaring wat je voelt, wat de gevolgen zijn van de PTSS of Complexe PTSS en wat dit met zich meebrengt in het dagelijks leven. Hij/ zij kan je wel helpen om beter om je te helpen met de triggers zodat de "toppen" ervan afgaan en hoe je je beter staande kunt houden
Helaas wordt dit niet vergoed door geen enkele zorgverzekeraar.

Ik wens alle lotgenoten dit toe dat dit mogelijk gemaakt wordt ook financieel zodat je hopelijk kunt gaan leven in plaats van overleven.
Alle goeds voor een ieder die hier mee worstelt.

'Bij deze problematiek kun je beter hulp zoeken bij een ervarings deskundige therapeut'

Niet mee eens. Het gaat erom dat je iemand hebt die je snapt, ziet en goed begeleid. En daar hoef je niet perse ervaringsdeskundig voor te zijn. Soms is ervaringsdeskundigheid juist niet goed, want niet iedereen met die sticker heeft voldoende ervaring opgebouwd in het werk om zijn eigen ervaring niet te leidend te laten zijn.

Dit is helemaal te begrijpen, je oude ik word je niet zomaar terug. Ervaringen worden gegrond in je geheugen en als die grond een vulkaan heeft die uitbarst of woelige waters is dat niet zo een leuke plek om te vertoeven.

Wat mij helpt is dat ik leerde mijn denkbeelden te vormen naar hoe ik (de tovenaar van mijn verstand die ik ben) ze wil zien. Ik droom doorheen de dag en realisaties van mijn inbeeldingsvermogen maken het voor mij eenvoudiger.

Ik hoop dat dit idee een hulp is.

20 jaar geleden was de psychiatrie veel slechter. Sommige antipsychotica en antidepressiva worden nu bij ptss gebruikt om je stabieler te krijgen. Zodat je minder angstig wordt en je realiteitszin verbetert. Escitalopram bijvoorbeeld. Het zou zo naar eens kunnen dat het dan over gaat. Je schrijven is van een half jaar gekeden. Dus ik gok dat jouw probleem al is aangepakt. Dus dan is dit ook voor een ander met een dergelijke vraag

Heel begrijpbaar als men inbreekt in je privacy dat je deze gevoelens ontwikkeld en het erger word. Ik heb heel veel overtredingen in mijn leven gehad van privacy inbraak en dergelijke en kan getuigen van de paranoïde gevoelens die dit ontwikkelt. Je bent niet alleen.

Hoi Anon het klinkt alsof je brein op alert staat en al voorbereid is op wat er allemaal gaat komen snachts. Tuurlijk ben je dan angstig en slaap je niet.
Er is goed nieuw je brein is plastisch en kan je hertrainen. Kost tijd moeite en werk maar beter dan dit elke nacht toch.
Kijk eens op you tube pain pt kan je zeker helpen. Suc6.

YouTube filmpjes over TRE oefeningen die je kunnen helpen om stress los te laten.
Zo te lezen heb je een PTSS, stress gaat vast zitten in je lichaam waardoor je niet kunt slapen.
Ik herken wat je beschrijft: heb hier ook last van elk mini geluid sta ik in de overlevingsmodus , ademhalingsoefeningen kunnen ook helpen .
Succes en Sterkte!!

Licht aanlaten. Voor 23u je bed in, want na 23u en zeker 24u heeft elk mens een hoger angst gevoel (fysiologische werking in je lijf) en wij ptssers dus helemaal. Sloten op je deuren. Stoel voor de deur. Je huis gezellig en fijn maken. Accepteren dat je niet slaapt en een boek gaan lezen in je bed. Als je bed triggert: aanpassen zodat het niet triggert. Andere kleuren, ander kussen, andere wat ook maar. Ik heb zelf een half jaar op de grond geslapen. En hwel langzaam in stapjes mijn bed 'veilig' gemaakt. Door er overdag even op te zitten. Daarna te lezen. Toen in de pyjama erop toen onder de deken etc. Noicecanceling headphone (nch) op vanaf bijvoorbeeld 18u of 20u. Vaste bedroutine. Oordoppen op maat laten maken. Het houdt zulke geluiden tegen, maar iets wat je echt moet horen zoals je wekker of het brandslarm hoor je prima. Geef aan dat je er geen filters in wilt. Want dan hoor je het minst. Die kan je ook gerust overdag af en toe in doen.
Gebruik op je koptelefoon regelmatig white noise. Je kunt ook zelf geluiden opnemen die je wel fijn vind en op repeat afspelen. Of regen oid. Als je te vaak stilte op je nch hebt ga je nog beter horen. Want je hersens zijn gespitst op gevaar. En zorg dat je hem niet te hard zet. Je wilt er geen tinitus aan overhouden.
Een korte slaapmedicatiekuur van 3 dagen kan soms je skaapcyclus herstellen. En ook expres een nacht wakker blijven en niet in je bed gaan liggen kan maken dat je een reset maakt en wel slaapt de volgende dag. Zorg dat je slaapkamer niet te koud is (tussen 16-19°C) en ook je voeten niet. Doe sokken aan, gebruik een kruik als he lijf biet warm wil blijven. Zorg dat de zwaarte van je dejens goed is. Soms werkt een verzwaringsdeken. Maar soms triggert dat juist en heb je meer aan 2 of 3 losse ddekbedden die je ook weer van je af kunt gooien en waar je de hoogte makkelijker van kunt regelen. Een knuffelbeer klinkt mss wat kinderachtig. Maar dat kalmeert je systeem, dus who cares: als het maar helpt.
Voor in paniek wakker worden is dit ook belangrijk: iets naast je bed (a4/whiteboard) met daarop: je bent veilig, je bent Anon, je bent .... jaar en je woont nu in PLAATS.
Je kan bijv toevoegen: Jij bent de enige die hier is. Verder is er niemand. Je bent volwassen. Jij bent de baas hier. Jij kiest wie er in je huis komt. De deuren zijn op slot. Er kan niemand in.
Doe hier en nu oefeningen. Kijk goed om je heen orienteer je. Noem een aantal dingen op die je ziet. Hardop. Want dan moet het taalcentrum/broca in je hersens zich daarop richten en je zet je cognitief aan. Dat werkt. Slaap in iets waar je je veilig in voelt. Als dat je gewone kleren zijn prima. Het gaat erom dat je weer slaapt. En daarna kun je wel weer (als je dat wilt) toewerken aan 'gewoon' slapen. Je kan ook nog een stoel onder je deurklink zetten en een (touw)ladder kopen waarmee je uit je raam zou kunnen klimmen. Niet om dat te doen. Maar omdat het je hersens het signaal geeft: ik jan weg: en dat kalmeert je brein.

Succes! En veel slaap toegewenst

Geef niet op. Iedere dag krijg je de kans om je moed te tonen en als dat lukt mag je iedere dag trots zijn op jezelf. Je vrienden en familie haken vanzelf aan als je zou weer meer motivatie zien hebben. Dan trek je mensen aan. Het komt goed, heb vertrouwen.

Begryp je volkomen daardoor zie je dat jij jehele leven voor iedeteen heb gestaan in slechte tyden maar nu jij er in zit ben je alleen dus daarom als ik er bovenop kom wil ik niemand en vertrouw ik niemand meer

Het is tijdelijk. Onthoud dat. Het is idd hel. En pff wat voelt het maar als al die mensen afhaken en je hebt totaal geen ruimte om er iets aan te doen: want je bent druk zat met ziek zijn en beter worden. Als je er weer uit bent straks kan je nieiwe vriendschappen opbouwen. Dit is een verrotte eenzame nare fase. Maar onthoud: het is edn fase. Hij gaat over. Sterkte als je er nog in zit nu

Hoeveel uur emdr is denk ik niet de vraag die je zou moeten stellen. Als emdr het alleen maar erger maakt is emdr of deze emdr misschien niet de oplossing of de oplossing op dit moment. Als emdr niet goed werkt kan het hertraumatiserend zijn. En dan moet je wat anders doen. Er zijn veel meer soorten therapie. Als het een cptss is dat is er waarschijnlijk meer voorgevallen dan alleen dat ongeluk? Bij cptss is een 3 fasen behandeling ook geindiceerd. En soms is traumaverwerking niet de fase waar je in bezig moet (fase 2) maar moet je juist bezig met stabilisatie. Vraag eens wat ze precies willen gaan behandelen en welke soorten therapie ze aambieden. Kijk waar je partner zich dan goed bij voelt. Ik weet niet wat de precieze klachten zijn waar hij het meest last van heeft. Slaapmedicatie is heel persoonlijk, maar dat wil je eigenlijk niet te lang geven. Want het maakt de ptssklachten op de langere termijn juist erger. Er bestaat zoiets als nachtmerrietherapie. Je kan hier en nu oefeningen aanleren. Je kan differentiatietherapie doen. Er kan echt heel veel. Emdr is maar 1 therapie van vele. Sterkte in jullie zoektocht. Misschien is haptonomie ook nog wel iets of een ptss-hulphond.

Houd vol. Het komt goed ❤️

Ik begrijp je heeeel goed hoor !

Hey Remy,

Zeker herken ik dat. Die eenzaamheid is echt verschrikkelijk. We zijn toch sociale dieren. En in ons geval beschadigde sociale dieren. Dus dan heb je meestal behoefte aan veiligheid en rust. Het liefst in contact. Maar ja. Als dat juist onrust brengt wordt het moelijk. Ik heb sinds kort een behoorlijk grote knuffel gekocht, 60cm of zo. Dat is geen mens. Maar ik merk dat het me rustiger maakt. Je kunt ook onder een deken gaan zitten, een warme drank drinken, zachte kleren aan doen, wen kruik vasthouden, ontspanningsdingen zoals een geleide fantasie. Alles waar je je fijn bij voelt. Een veilige cocon maken om je in terug te trekken en bij te tanken.

En als je contact wilt zijn er wel manieren om die zo laagdrempelig als je wilt te vinden. Maar een praatje met een winkelmedewerker, groet mensen onderweg, bel een hulplijn, chat op bv psychosenet. Dat staat s avonds open geloof ik. En een stapje hoger kun je naar een sport gaan. Daar kom je dan meestal wel dezelfde groep mensen tegen waar je zovedl of weinig tegen kan kletsen als je wilt. Daar op die plek. En hoe vaker je er komt hoe meer je er kent. Sport is ook goed tegen de stress in je lijf. Win win. En als je nog een stapje hoger wilt kun je daar ws ook wel een paar vrienden maken. Als sport niet je ding is kan dit met elke andere hobby: fotografieclubjes,natuurclubjes, debatclubjes, treinclubjes, boekenclubs, kookclubs, overal zijn wel clubjes voor, er zijn ook ptss forums.

Geen familie is naar. Heel eenzaam. 🫂 hier ook. Ik ken mensen die een eigen nieuwe 'familie' hebben gecreërd. Mij is dat nog niet gelukt. Ik heb er nog niet de ruimte voor gehad. Maar mss dat jij dat wel hebt als je zou willen.
Als je meer sociaal contact wil zie het als een queste. Je zal er moeite voor moeten doen, maar ik weet zeker dat ze er zijn: mensen waar je bij past en die bij jou passen. Het kost alleen tijd en investering en zoeken. En mss heb je geluk en vind je ze snel. Maar het is meer logisch dat het even duurt. Vooral als je erg alleen bent vinden mensen het soms ook lastig om met jou contact te maken. Iets gezamelijks helpt. Is minder zwaar voor allebei. Want je doet iets wat je allebei leuk vindt. Er zijn trouwens ook steeds meer herstelinitiatieven waar mensen ook zo stoeiwn hiermee. Mss ook iets om te googlen als je je minder alleen wilt voelen.

Dag
Leeft u nog?
Ik begrijp u helemaal en er is verbetering mogelijk.

Hey J,
Hier een lotgenoot.
Zoek andere hulpverleners. Die verstand hebben van cptss. Bijv centrum voor transitie in doorn. Vraag evt. of ze iemand weten bij je in de buurt (of vraag het bojvoorbeeld bij celevt). Zoek iemand waar je een klik mee voelt Voor nu: wil je echt dood? Dood is dood. Onomkeerbaar. Wil je dat het leven stopt of weet je geen andere oplossing en zie je dat dan als oplossing? Ga chatten met 113 om daarachter te komen. Als je niet echt dood wilt, maar wilt dat het stopt: maak een stappenplan voor jezelf. Wat moet het eerst verbeteren. voor stalking: maak contact met de politie over de stalking. Niet alleen om aangifte te doen van wat er allemaal gebeurd, maar ook omdat als je echt gevaar loopt zij mee kunnen kijken wat je eraan kunt doen. Vraag om een agent die verstand heeft van stalking. Ik kwam op deze site omdat ik ptss en verhuizen intypte. Het is lastig om een goede rustige woonomgeving te vinden. Vooral als je grenzen zo jong al niet mochten bestaan. Je kunt in therapie leren dat je grenzen mag hebben. Google eens op compassion focussed therapie. En kjjk eens of het wat voor je is en in je buurt kan. Het heeft mij enorm geholpen. Ik wilde er ook niet meer zijn. Dood kan je altijd nog. Geef jezelf de kans als je het nog op kunt brengen. En meld je anders aan bij het experticecentrum euthanasie. Want iedereen heeft recht op een goede dood ipv nare dingen die je zelf doet. Het is hartstikke moeilijk. Maar weet wel: je hebt het tot hier volgehouden en wat maakt dat dat zo is? Bij mij was dat bijvoorbeeld toch het flintertje hoop dat het ooit anders zou worden. Het heeft me er tot nu toe doorheen gesleept. Je bent er nog dat is iets om trots op te zijn. Laat al die sukkels die je afgewezen hebben maar een poepie ruiken door voor jezelf te kiezen. Verhuis desnoods naar de andere kant van het land. Bijvoorbeeld met woningruil24. Als dood je lat is is alles hoger en is alles een nieuwe kans. Want je kunt altijd daarvoor kiezen en tot dan is alles wat je doet een kans om het beter te maken.
Mss kan je wel een woningruil zo doen dat je bij de zee kunt wonen of juist bij een bos. Of in de buurt van een goede hulpverlener. Verlaat het leven dat je nu leeft en niet je lijf. Er zijn zoveel dingen die je kunt doen. Makkelijk is het niet. 1 ding tegelijk. Zoek iemand die je ziet en die naar je luistert. Ik zou zelf voor een psychotherapeut gaan en niet voor een groepsbehandeling/kliniek. Je klinkt alsof je rust en veiligheid en stabiliteit nodig hebt. Ik kan nog duizend dingen verzinnen die je zouden kunnen helpen. Als verbinding met anderen te moeilijk is probeer dan eerst zelf je parasympatische systeem aan te zetten. Zorg daar waar je wel de controle hebt voor zoveel mogelijk rust reinheid en regelmaat. Routine kalmeert je systeem. Ga op tijd naar bed, zorg voor gezond eten. Koop een nch. Zorg voor goede sloten, evt cameradeurbel. Doe je gordijnen dicht, koop goede verlichting binnen, zodat het geen donker hol wordt. Loop je huis langs: wat voelt waar onveilig en kan je dat praktisch oplossen? Doe ademhalingsoefeningen. Houd je lijf in beweging om de stress eruit te sporten. Ptss trotseren is hard werken. Maar loont. Je mag trots zijn. Je bent al tot hier gekomen. Sterkte! Je kunt je zorgverzekering ook nog vragen. Er bestaat een zorgplicht en ze kunnen meekijken waar jij bij jou de zorg kunt krijgen die je nodig hebt. Ik heb zelf geen hoge pet op van wmozorg. Dat kostte mij klauwen energie. Specialistische ggz is meestal een goede plek. En vrijgevestigden die een contract hebben.

Geen partner van,maarzelf ptsser. Ik herken het wegduwen als ik het niet meer kan bolwerken. Ik kan het dan ook niet uitleggen aan mensen. Want alles zit op slot. En mensen wlen dan juist dichtbij me zijn, maar ik word daar gestressed van en heb mijn rust en de afstand met anderen nodig om minn stresssysteem weer rustig te krijgen. En dat duurt lang. Soms wel een maand of 3. Ik ken jouw situatie, relatie en deze mevrouw niet. Maar weet wel dat ik zelf ook een relatie voor de ander plotsklaps heb beeindigt. Waar ik al heel lang me overvraagd voelde door mijn ptss. Ik weet niet of je van haar antwoord gaat krijgen of iets waardoor je het wel gaat begrijpen. En vreemden op internet kunnen eigenlijk niks zeggen over wat je wel of niet moet doen. Want niemand kent haar. Jij kent haar. Een jaar zeg je. Wat zou kunnen: dat ze meer last had dan ze naar jou heeft laten merken. En het niet meer vol kon houden. Maar wat ik al zei: ik ken haar niet. Als je wilt vechten voor haar: stuur haar een mail. Zeg dat je een half jaar op jaar wacht en haar die tijd wilt geven. Evt met haar in therapie wilt. Wat ook belangrijk is: respecteer haar grenzen. Als het echt over is, dan is het over. Dan was dit jaar een mooi fijn jaar. Maar blijkt het toch niet te passen. Diegene waar ik toen mee brak zou ik mee trouwen. Maar ik kon het niet meer. Wachten had geen verschil gemaakt en ik hield wel van hem. Ik kon het simpelweg niet meer opbrengen. Hoop dat je er iets aan hebt. Sterkte met het verwerken van dit verlies als het over is.

Heel herkenbaar, andrea. Maak hetzelfde mee. Zij krijgt alle hulp en ik kan nergens aan kloppen. Heel apart vind ik dat want ook wij hebben heel wat te verduren door onze ptss partner. Ik zou het ook erg prettig wezen als er een groep was waar je je hart eens lekker kon luchten. Ik kan het ook wel kwijt bij mijn partner maar toch doe ik dat niet 100%, omdat ik weet dat ik der kwets er mee. Zij wilt natuurlijk ook liever geen ptss hebben en vind het al heel erg voor mij. Tja....mallemolen van het leven....

Het kan idd een relatie kapot maken ondanks de liefde die er is.
Je wilt geen hulpverleners relatie. Maar als je een gelijkwaardige relatie nastreeft, houd je ongewild te weinig rekening met ptss

Werkt je partner voor de politie of bij defensie?
De BNMO in Doorn biedt veel hulp voor partners.
Heel prettig (zeg ik uit ervaring)

Begrijp jou gevoel heel goed zo alleen voel staan.
Degene met ptss enzv
Alle hulp aanwezig iets goeds is
Steun (ondersteuning) mogen zijn voor de partners thuisfront
Die zijn thuis zien en voelen alles zelf
Weinig gezien word
Degene die ptss heeft vaak genoeg hebben aan
Voor mij voeld vaak dat ik pas als het past of hoe de bui hangt ......
Bij mij alles past fijn wil maken...
Elke dag iets van te maken
Licht te gaan staan nu is

Sterkte 😘👍👊

Naasten Centraal is een netwerk voor partners/kinderen van mensen met psychische problemen. Ze hebben onder andere een facebookgroep en telefonische hulplijn. naastencentraal . nl
Hopelijk heb je er wat aan.

Hoi, heel herkenbaar. Ik liep ook vast. Ondertussen is onze relatie kapot gegaan. Loop nog met allerlei vragen, kan het niet bevatten. Heb er veel pijn en verdriet van.ptss heeft niet alleen degenevdievt heeft maar ook de partner. Er zou meer aandacht moeten zijn voor de partners van. Ik wilde met alle liefde blijven knokken voor hem en voor ons.
Mensen om me heen steunden me wel, maar zij voelen niet wat ik voel. Dan zou t zo fijn zijn als je met andere lotgenoten kunt delen. Mijn ervaring is dat t een eenzame Strijd is .

De POH/GGZ van de huisarts kan ook hulp bieden!

Hoi ik maak precies hetzelfde mee

Hoi,
Ik heb bijna 3 jaar een relatie gehad met een man met PTSS, met vallen en opstaan. Hij duwde me eerder al weg wanneer ik emotioneel te dichtbij hem kwam te staan. Ik hoopte dat hij uiteindelijk het vertrouwen zou krijgen dat hij me meer toeliet. Ik heb alles gedaan om mijn liefde voor en vertrouwen in hem te tonen. Hij kampte met een flinke alcoholverslaving, waar hij pas weer mee aan de slag is gegaan toen hij de relatie al had verbroken. Nu durft hij zich niet meer terug open te stellen voor een intieme/emotionele relatie, terwijl we eigenlijk nog hartstikke close zijn. Ik ga al die tijd al kapot van verdriet, omdat ik voel dat we eigenlijk gewoon bij elkaar horen. Ik zou er alles voor over hebben om onze relatie nog een eerlijke kans te geven, zonder de alcohol die veel kapot heeft gemaakt. Hij heeft allerlei therapietrajecten doorlopen voor zijn PTSS, maar niet één traject heeft echt geholpen. Hij wacht nu op een afspraak bij een psychiater om toch weer verder te zoeken naar een oplossing voor de storm in zijn hoofd. En hij is nu wel al een half jaar abstinent. Het grootste probleem is eigenlijk dat hij zich vaak onbegrepen voelt in zijn heftige emotionele reacties bij discussies over de onzinnigste onderwerpen etc. Hij kan dan om de kleinste dingen ineens zo woedend worden, dat hij weggaat om vervolgens een bericht te sturen dat hij niet zo heftig had moeten reageren. Hij zegt dat hij om dit soort dingen geen liefdesrelatie meer aangaat. En nee, ik begrijp zijn reacties inderdaad soms niet, maar hoe kan ik hem begrijpen als ik niet in zijn hoofd kan kijken? Ik doe zo mijn best, maar ik lijk hem soms alleen maar verder weg te duwen.
We zijn laatst samen op vakantie geweest en dat vonden we allebei erg fijn. We zijn toen wel intiem geweest, vanuit zijn initiatief. Dit brengt nog meer verwarring voor mij, omdat hij steeds duwt en trekt.
Ik twijfel constant over of hij nou wel of niet echt iets voor me voelt, omdat hij niet open over zijn gevoelens kan praten. Het voelt alsof hij zichzelf verbiedt lief te hebben, terwijl er best veel onbewuste signalen van hem uitgaan dat hij me graag dichtbij zich heeft.
Hoe gaan anderen in zo'n relatie hiermee om?

Hier ook lange fijne relatie kapot. Door verlies van een dierbare kwam zijn cptss door zijn jeugd naar boven. Hij voelde ineens voor niets en niemand meer iets. En stootte mij toen ook compleet af. Je ziet je partner langzaam kapot gaan en voelt je compleet machteloos. Hij liet ook niets meer toe.
Ik kreeg na al die fijne jaren werkelijk geen schijn van kans meer. Nu pas achteraf kan ik dingen/ gedragingen herleiden nu ik weet wat er aan de hand was. Ineens maakte hij het uit. Toen vertelde hij dat hij net de diagnose cptss had. Hij was in paniek en was bang dat hij iemand iets aan zou doen door zijn woedeaanvallen die hij had als hij alleen was.

Daarna heb ik geprobeerd af en toe voorzichtig contact te houden van als er iets is dan ik ben er voor je. Maar hij is nu echt emotieloos tegen mij. Ook echt keihard. Ik heb heel veel verdriet gehad en nog steeds. Ik hou van hem en ben er al die jaren met liefde voor hem geweest. Ook toen het niet goed ging was ik er voor hem. Zou ik nog steeds doen, maar het is nu tijd om voor mijzelf en mijn kinderen te gaan.

Hoi Brenda
Ik heb nu soort gelijk verhaal.
Na idd veel praten om je partner te begrijpen
Een prachtige tijd samen gehad
Plots door her belevenissen uit haar verleden.
Kreeg ik plots een app
Ik stop moet aan mezelf werken
En duwd ze me compleet weg
Nu twee weken totaal geen contact meer
En dat sloopt me.
Zijn jullie nog bij elkaar gekomen?
Is dit met ptss dat je partner je weg duwd dan echt voorgoed
Of door tijdelijke herbeleving en komt ze misschien terug.
Ik hoor graag jou advies Brenda

Beste anoniem, ik denk dat het per persoon verschilt. De één komt terug de ander niet. Ikzelf ben nu een paar maanden verder na de breuk. Hij is niet meer terug gekomen en stort zich extreem in werk en andere dingen. Ik besta niet meer in zijn leven. Aangezien het bij hem ook niet zo lang bekend is dat hij cptss heeft en ook net begonnen is met therapie, gaat het om een lang en intensief traject wat komen gaat. Ik heb mijzelf inmiddels heel goed ingelezen wat er precies aan de hand is en wat cptss inhoudt. Ook om het meer te begrijpen wat er allemaal is gebeurd. Hij is toch heel erg belangrijk geweest in mijn leven die jaren.
Nog steeds veel verdriet, maar gaat met stapjes steeds beter. Probeer echt leuke dingen te doen voor jezelf en je te richten op je eigen toekomst en de mensen om je heen die belangrijk voor je zijn. Het is heel moeilijk als je van iemand houdt en er voor iemand wil zijn, maar kies nu op dit moment voor jezelf. Zij volgt haar eigen weg. Neem deze tijd om zelf nu te helen van alles. Je kan een partner niet helen, alleen ondersteunen en je liefde geven maar als dat niet wordt aanvaard kun je er weinig aan veranderen. Je verdiend uiteindelijk net zoveel liefde terug als je geeft. Als het zo mag zijn komt ze terug en bedenk dan heel goed wat je zelf wil en je eigen grenzen zijn. Maar zo niet richt je op jezelf. Je verdiend het om gelukkig te zijn. Koester de mooie momenten en ga verder.

Wat moedig dat je hier wel schrijft, en wat een rot situatie.
(alleen weet ik niet of je mijn reactie nog gaat lezen. Ik zie dat je al een paar weken geleden schreef)

Ik heb wel een paar gedachten bij wat je schrijft :
- Het is niet ok dat je KO tegen de muur vliegt en uit de manier waarop je het schrijft neem ik aan dat hij er een aandeel in had.
- Op eieren lopen helpt hem niet maar houd het probleem mee instant, ik begrijp wel dat je dat doet uit eigen veiligheids overweging doet.
- Therapie doe je niet alleen, maar met z'n allen. Als dat niet kan of mag hoe succesvol kan het dan zijn ? Ik zou zeker bespreekbaar maken dat je onderdeel wil zijn van het traject.

Nu mijn goed bedoelde adviezen :
- De veiligheid van je kindje moet voorop staan, als je het gevoel hebt dat die er niet is voor het kind (of zijn moeder die hem/haar verzorgt), dan vind ik dat je maatregelen moet nemen, gewoon omdat je kindje dat verdient

- Wanneer je zelf hulp/ psychische ondersteuning zoekt en ik vind echt dat je dat moet doen, dan heb je een eigen behandelaar. Die gaat jou helpen bij wat je doormaakt. Die mag dan niks delen met je man zonder jou toestemming en kan jou helpen bij de dingen waar je tegenaan loopt.

(Wanneer je echter naar zijn behandelaar gaat zal dat wel gedeeld worden, de tip is dus een eigen behandelaar.)

Dus twee dingen : zorg voor veiligheid en zorg dat je het uiteindelijk samen kan doen.

Mocht er niks mogelijk zijn weet je vast zelf wat je te doen hebt, hoe moeilijk dat ook is. Niks doen is geen optie, dan blijft alles hetzelfde.

Goed dat je hulp vraagt. Meegemaakt en ervaren. Klinkt als een ongezonde en onveilige relatiedynamiek. Overleg met hem en zijn behandelaar. Jouw veiligheid is belangrijk. Ontwikkeling en veiligheid van jullie kind ook. Systeemtherapie met elkaar of educatie voor zijn triggers.

Niet blijven aanmodderen. Zoek hulp. Vanuit bereidheid dit aanpakken. Kijk ook bij Moviera, daar zijn ook programma’s om het samen op te pakken.

Het spijt me je dit te vertellen Cindy, maar dit klinkt niet als een veilige omgeving voor de kinderen of voor jou. Je moet jezelf en de kinderen voorop zetten en veilig zijn.

Daarna kun je na gaan denken over of je hem nog in je leven wilt en of hij überhaupt kan veranderen. PTSS heeft veel invloed op een mens, maar het is nooit een excuus voor huiselijk geweld.

Blijf veilig, ik denk aan je.

Ik heb zelf ptss opgelopen door misbruik van stiefvader. Mensen met ptss schrikken afvan onverwachtse bedoelingen. Je hebt haar laten schrikken. Ik zou sorry tegen haar zeggen en vertellen dat het niet jou bedoeling was om haar te laten schrikken. Ik zou niet achter haar aangaan want dan schrik je haar hiermee af. Geef het de tijd en anders zou ik het laten gaan.

Stuur haar een bericht dat het je spijt van je goedbedoelde onaangekondigde bezoek.
Geef haar de RUIMTE.
Geef aan dat je haar met respect wilt behandelen, dat dit is gebeurd dat je dat niet overzien had.
Geef aan dat je haar leuk vindt en graag met haar wilt bespreken om dit te voorkomen, hopelijk ervaart / voelt zij dan dat jij bereid bent om in haar te investeren.
Wees begripvol en liefdevol naar haar.
Beschrijf duidelijk dat je haar de tijd wilt geven en het aan haar laat wanneer ze reageert.
Uit eigen ervaring weet ik dat dit tijd nodig heeft.

Succes!!

Als ik je verhaal lees gaan mijn gedachten twee kanten op. Het is enorm belastend voor jou en je omgeving wat je meemaakt, maar het positieve is dat je eindelijk de vinger op de wonde kan leggen. Je kan wanneer je er klaar voor bent hulp zoeken en samen met de hulpverlener beginnen werken aan je PTSS. Uit ervaring weet ik dat het zoeken en aanvaarden van hulp een enorme stap betekend. Maar blijkbaar heb je nu de moed gevonden vooruit te willen. Belangrijk is dat er niets is om je over te schamen, belangrijk is ook de juiste hulpverlener te vinden. En eens die voorwaarden voldaan zijn begint het echte werk. Vertrouwen in de hulpverlener is een steunpilaar maar het loont de moeite je ‘demon’ aan te pakken, voor jou voor je naasten , kortom om je leven terug op de rails te krijgen.
Mijn vouw en ikzelf zijn beide getroffen door PTSS na een heel traumatische gebeurtenis , nu acht jaar geleden, en het is pas nu dat we eigenlijk vooruitgang boeken niettegenstaande we gesteund werden van bij het begin.
Mocht je nog met vragen zitten aarzel dan niet om ze te stellen en vooral ga ervoor en wordt beter ook al zal het even duren met vallen en opstaan. Ik wens je veel moed te.

Ik heb ouders die ook narcistisch zijn. Emotioneel misbruik ook verkracht en misbruik van stiefvader. Als je wil praten kan je je luchten bij me.

Liefs, Lina

waar is het gebeurt

Aangifte heeft het erger gemaakt
Nadat ik ben meegenomen aangerand verkracht
De dader kreeg alle hulp van de overheid
Tijdens de zitting werd de dader gerust gesteld en hoe moe hij was en mij en andere slachtoffers beschuldigde dat zijn leven in de gevangenis een hel was
Kortom
Na alle bewijs na het lezen van forensische reclasserings rapportage
Waar ze duidelijk aangeven dat de verdachte
Er continue over praat en dat hij vrouwen met positieve energie wilt hepen
Advies verdachte niet alleen maar elders onder begeleiding met beperkingen
En melden waar hij is mocht verdachte vrijkomen

Dit alles heeft de rechtbank niet in acht genomen
1 jaar vastgezeten
En loopt vrij rond

Aangifte
Mijn leven is verwoest
Ik overleef ipv leven
Ik heb levenslang m’n huid is geen thuis maar een cel zonder velgen ten drie maaltijden tv hulp
Wie heeft hier strafbaar feit gepleegd die monster en wie krijgt levenslang

Ik als 1. An z’n slachtoffers en die monster woont in dezelfde gemeente
Trauma angst niet nr buiten waarom
Omdat ik aangifte heb gedaan en hier bruut voor ben afgestraft


Zo makkelijk is het niet
Ik smeek om hulp krijg het niet

U heeft geluk dat ze verhuisd zijn
Ik leef iedere sec wetende dat deze monster hier mag blijven wonen

Mijn fout ik stopte voor een onbekende
Omdat ik simpelweg dacht dat die onbekende monster mij iets wou vragen

Ik verstijfde kon niks en haat mezelf
Walg van mezelf
Lachen naar buiten nee
Leef niet
M’n hele garderobe vrouwelijke kleding weggegooid
En draag niet meer nooit meer leuke kleding of kleur
Alles eraan gedaan om niet op te vallen
En dat heeft die monster mij aangedaan afgepakt


Mijn leven zonder kleur
Zonder ik


Voor alle slachtoffers is het anders
Bij mij was het bruut afstraffen en zolang ik stil ben krijg ik geen problemen
Soms hoor ik dagen lang m’n eigen stem niet

Dit is wat ik hoor je bent zo sterk ik had het niet aangekund of ik had er niet meer gezeten

Puur omdat ik sterk ben nou zo zie ik het niet
En iedereen liet me zo vallen geen contact



Daar gaan al m’n kleuren
It’s all black dark pain
Lonely afraid

Beste Patricia,

ENORM moedig dat je voor jezelf bent opgekomen na zo'n traumische gebeurtenis, en vooral dat JIJ hier uit bent gestapt, ook al heeft dit jaren van je leven gekost waarin je je niet vrij en veilig voelde.
En dat dit je gelukt is, daar is wel wat voor nodig!
Al zal je dit nooit vergeten ook hierdoor PTSS hebt, mag je echt trots op jezelf zijn.
Fijn om te lezen dat die 'buren' weg zijn, kun je in elk geval op jouw manier in vrijheid leven ( in hoeverre dit mogelijk is ) door je PTSS hierdoor.

Heb geen schaamte dat het je niet lukte om hem van je af te werpen, een normale menselijke reactie op een abnormale gebeurtenis. Ik vindt je een POWER vrouw!

Hoi Arnold,

Ik wens je heel veel sterkte toe.

Groet

Beste Arnold,

Ik heb ook CPTSS door chronische kindermishandeling en verwaarlozing.
Ik heb tientallen jaren dit onbewust "weggestopt" en totaal geen emoties gehad.
Wat je beschrijft komt bij mij over - zoals ik het voor mijzelf omschrijf - als stapeltjes trauma's.
Niet vreemd dat na zoveel geweld wat jou is aangedaan je plots in elkaar stortte.
Ook bij mij werkt EMDR niet, daarnaast heb ik al vaker gelezen dat door EMDR de situatie verergerd: de trauma's komen bloot te liggen en liggen weer aan de oppervlakte.
Ik heb tientallen jaren hulp gezocht bij verschillende GGZ instellingen, het heeft mij niets gebracht ter verbetering van mijn situatie.
Ik ben overal geweigerd omdat ik gezien wordt als "te complex".
Ik vindt ook moeilijk aansluiting bij mensen.
Lotgenoten begrijpen wat je doormaakt is mijn ervaring.
Ik sta open voor contact mocht je dit willen.

Groet, A.

Hoi Roald,

Zit met dezelfde situatie.......
Na onderzoek van deskundigen is de uitkomst dat een hulphond zelfs meer toegevoegde waarde kan geven dan eindeloze therapie.
Ondanks dat vergoed niemand dit: gemeente, UWV, zorgverzekeraar, etc.
Ik kan je alleen een advies geven ( mocht je dit kunnen/ durven) om via crowdfunding geld op te halen voor financiering voor een hulphond.
Ik wens je sterkte en succes!!

Hoi Roald,

Er schoot mij net iets te binnen waar jij samen met hulp van je psychiater mogelijk een schenking ( geld voor een hulphond) kan aanvragen.
Dit is bij het Pape Fonds zit in Den Haag, je psychiater kan samen met jou een brief opstellen waarom het voor jou noodzakelijk is dat jij een hulphond krijgt, en noodzakelijk is, geen alternatieven zijn die werken/ gewerkt hebben.
Op de website kun je alvast wat lezen.
Dit is een organisatie die financieel gesteund wordt door weldoeners die geld storten aan het Pape Fonds.
Voorwaarde is dat de aanvraag hiervoor gedaan wordt door een maatschappelijke organisatie.
In jouw situatie denk ik - als jouw psychiater bereid is om hierin mee te werken dat dit jou rust geeft.
Criteria voor de aanvraag is o.a dat jezelf hier geen geld voor hebt/ of familie/ vrienden, of anderen die hierin een financiële bijdrage kunnen leveren.
Daarnaast dat er geen andere mogelijkheden zijn.
Mijn advies: in de aanvraag duidelijk omschrijven dat dit voor jou de enige mogelijkheid is om te kunnen functioneren, met hulp van de hulphond i.v.m je complexe PTSS.
Dus een goed onderbouwde brief voor de aanvraag hiervoor, in jouw geval in samenspraak met jouw psychiater is cruciaal.
Mocht je geld hiervoor toegekend krijgen: het is een gift dus je hoeft het niet terug te betalen.
Je hoeft niet ellenlang te wachten op goedkeuring of afwijzing.
Wat ik zelf heb meegemaakt binnen 2 maanden krijgt jouw psychiater bericht, en wordt het geld wel/ niet gestort.

Ik hoop en gun dat dit je lukt om op deze manier een hulphond te kunnen krijgen.

Alle goeds en SUCCES!!!!!

Mocht je nog vragen hebben, mag je mij een bericht sturen , ik zal de komende dagen op deze site kijken of je reageert.

Ik lees je verhaal en denk..dat ben ik.
Zelf 30 jaar in een narcistische relatie gezeten. KLeineren, manipuleren. UIteindelijk weet je niet meer wie jezelf bent. Er uit stappen is ontzettend moeilijk maar uit eindelijk heeft mijn zoon me er uit weten te halen en is met mij meegegaan.

Ik zal het verhaal kort houden. Nadat je niets meer hebt geen mensen en geen geld weet je niet hoe het verder moet.

Mensen begrijpen je vaak niet en net wat je schrijf een vreemde eend in de bijt.
ER is nog weinig erkenning op dit vlak.
Zelf durfde ik het aan om een nieuwe relatie te starten. Wat moeilijk is aangezien ik haast elke week triggers tegen kom. er wordt iets gezegd en hup ik zit in het verleden en wil vluchten en zeg dan dat ik weg wil..

Nou ja in ieder geval ben ik ook op zoek naar lotgenoten. Al s het maar dat je begrepen wordt. Ik voel me dan ook vaak alleen.

We zouden ook onze verhalen en ervaringen uit kunnen wisselen? ik zeg maar iets...

Molly

Hoi Fleur en Molly, zelf heb ik rondom narcistische mishandeling veel gehad aan de site: van Het Verdwenen Zelf (eindigt op .org). Ik heb er een workshop gevolgd maar de boeken van Iris Koops schijnen ook goed te zijn. Er komt in het najaar ook weer een lotgenotengroep rondom dit specifieke soort misbruik, info staat op de site ook. Ik hoop dat jullie er wat aan hebben, sterkte in ieder geval!

Ja het klinkt wellicht raar maar ik onderga het en weet dat het heel naar is maar na een x aantal tranen het ook weer een einde heeft.

Ik gebruik medicijnen dagelijks om ermee om te leren gaan.
Verder gebruik ik het boek Van Janina Fisher De levende erfenis van trauma transformeren. Een Werkboek voor getraumatiseerde mensen en therapeuten. Via dit boek kun je werkbladen printen en invullen eventueel met therapeut maar ook goed alleen te doen.

Hoi Claudia,

Wat een heftig verhaal!
Respect dat je hier je verhaal doet.
Welke therapie het beste is bespreek je samen met je therapeut / psycholoog.
Persoonlijk denk dat je baat kunt hebben bij een psychotherapeut. Hoe lang je in therapie moet is niet te zeggen. Het kan weken zijn maar ook maanden of jaren.
Blijven praten is wel heel goed. Of het nou hier is, met een goede vriend(in), bij traumamaatje.nl, Slachtofferhulp, je behandelaar... het maakt niet uit. Blijf vooral praten.

Warme groet,
Arnold

Hey meid, zelf heb ik een extreem jeugd gehad, maar ik ben dan absoluut geen prater omdat dit ook mijn opvoeding is “ ontkenning”.” Doofpot” enfin. Vroeger kwamen triggers toen ik dronk en de volgende dag weet je feitelijk niks meer van. De laatste 3 jaar zijn er heel wat heftige gebeurtenissen geweest en kwamen er meer zaken naar boven tot een crash waar ik totaal in herbelevingen ben geraakt en intussen ben ik 6 maanden later en ik kan je maar 1 raad geven “ zoek het niet op” ! Werk aan je triggers en versterk je met dialectische therapie . Ik wens je veel sterkte toe x vi

Hallo Lieke hier een reactie van mij .ik heb je verhaal gelezen het raakt mij heel diep .ik kom uit een gezin van negen kinderen..zes zussen en twee broers ik ben de enigste en een zus net boven mij die over onze jeugd konden praten.maar het laatste anderhalf jaar lukt dat niet meer omdat ze als ze mij spreekt verschrikkelijke nachtmerries heeft over vroeger dus zo ernstig is ons verleden ikben als jongetje fysiek mishandeld net zo als mijn broers ik ben er in geslaagd om te overleven door tegen mezelf te zeggen.niemand kan mij nog nooit pijn doen om het geslagen worden te overleven ik werd met alles geslagen wat maar voorhanden was ik zal niet overdrijven maar met alles bedoel ik de pook van ijzer de harde handen de riem met de gesp op je kleding en andersom op je benen of armen de mattenklopper.kleerhanger.hij had zelfs een kort rijzweepje.in de schuur hangen.mijn zus durfde mij pas te vertellen na zijn dood aan mij dat zij vanaf haar vijfde wekelijks betast en aangerand .anders wist ze dat ik hem zou vermoorden zonder met mijn ogen te knipperen..ki kan nog wel doorgaan met deze verschrikking.maar om dit duidelijk te maken waar ik mij uit deze hel met deze traumatische ervaringen heb kunnen loskomen en bevrijden ben ik aan het werk gegaan in mijzelf heel ver en heel diep met alles wat maar voorbij kwam.geloof me ik heb hier dertig jaar aan gewerkt ben drie keer getrouwd geweest en schrijf momenteel een boek na alle verslagen van heb nu al tien jaar een vriendin waar ik eindelijk bij mijn beschadigd gevoel kan komen.ik heb vier prachtkinderen twee dochters en twee zoons een bonus dochter van mijn vriendin en twee kleindochters ki ben intens gelukkig en leef .. geloof en wanhoop niet ik ben uit die hel gekropen en alles in mij zelf op kunnen ruimen en een plek kunnen geven dus misschien kan ik je inzichten en oplossingen voor dragen in de mist en pijn van jou trauma.misschien hoor ik wat van je

Ik doe aan kundalini yoga om.mjjn stress systeem te kalmeren !
Trauma zit in je lijf en moet eruit!
Wel doorzetten duurt even voordat het werkt.
Daarbij doe ik gong baden en meditaties.

Je kan het ook voor je gebruiken, je bent goed in risico zien, dan kan lang niet iedereen, en in allerlei situatie kunnen veel mensen juist niet schakelen. Je kan je hyperalertheid dus op een positieve manier inzetten. Dat geeft rust wanneer je dat beseft.

Verder zie ik het inmiddels als een kwetsbaarheid, dus iets wat continue aandacht en liefde nodig heeft. Wanneer je merkt dat iets niet soepel gaat kun je proberen afstand te nemen en de oorzaak te doorgronden.

Kern van dit is het accepteren, het proces wat bij jou hoort steeds doorlopen en het er mogen zijn van jezelf en het omarmen van alles wat je bent. Lief zijn voor jezelf en jezelf durven gunnen wat je nodig hebt. Wat dat is kan een ander jou helaas niet vertellen.

Wat is normaal, ik ben nog nooit een normaal iemand tegengekomen.... Laat dat normaal willen zijn los, dat bestaat niet. Normaal is dat wanneer jij vind dat je het goed doet voor jezelf.

Het spijt me voor je en ik begrijp je pijn en verwarring.
Het is onmogelijk met het verhaal van 1 kant om voor mij als niet professional te zeggen hoe het zit.
Wel zou ik je aanraden om gesprekken met een professional aan te gaan om sortering aan te brengen, zodat je voor jezelf meerdere hypothesen kunt opstellen van wat er aan de hand kan zijn.
Ik kan alleen zeggen welke vragen er in mij opkomen.
Hoe was het vertrouwen? Konden jullie gesprekken hebben over onvrede in de relatie?
Was de telefoon opnieuw een trigger voor haar? Was er sprake van tunnelvisie? Gedrag wat lijkt op haar voorgaande negatieve ervaringen kunnen triggeren.
Ik wens je veel sterkte! En ik zou hulp vragen van een professional en je laten ondersteunen in dit proces. Laat het daarbij om jou gaan zodat jij iig verder kunt. Want dat gun ik je!

Hoi Sabine, wat dapper dat je het verhaal hier deelt. Ik vind het knap dat je op jonge leeftijd voor jezelf hebt gekozen! Wil je laten dat ik gelijke gebeurtenissen heb meegemaakt in mijn jeugd, en mij herken in je klachten en je verhaal. Ik ben nu 30 and let me tell you It get's better. Ik twijfel er niet over dat er een mooi rijk leven jou te wachten staat. Warme groet,

Heel herkenbaar. Hier ook na bijna 5 jaar plots via whatsapp relatie uit en ik mocht geen contact meer opnemen. Ze woont nog bij haar ouders. Sleutels waren per post opgestuurd. En dat ook een week voor ik een operatie ging krijgen. Ze kon en wilde me blijkbaar niet de steun bieden die ik toen en ook de weken ervoor nodig had. Heel jammer, want als het aan mij lag deed ik er alles aan om de relatie te redden. Mjah helaas kun je een nornaal eindgesprek/contact niet afdwingen.

Zwaar klote, meis! Herkenbaar, alles draait om de patient en wij kunnen nergens terecht met onze vragen, gevoelens. Ik las hier ergens dat er voor vrouwen van soldaten en politie, een instantie is in Doorn die dan kan helpen. Misschien iets voor jou? Ik wens je veel sterkte hoor en ik hoop dat jij en je kinderen weer in rustiger vaarwater gaan komen!

Zo herkenbaar zelfde verhaal hier.mmgz enzv .. zoveel gebeurde afgelopen jaren het zo zwaar is ook voor Degene geven om daar is geen ondersteuning voor is Zelf achteraan mag gaan om hulp te vragen.
Die thuis er zijn en staan alleen zien en voelen ...vaak alleen in staan
Niemand vraagd gaat het en alleen voeld staan zo goedvoor hebt elk vlak.
Ik heb zelf geestelijk verzorger om.hulp gevraagd mijn hart kan luchten niet zelf mijn hart mag verliezen..dicht bij jezelf je eigen Hart te blijven niks aan kan doen mee mag doen zwaar is .
maatschappelijk zorg veteranen instituut.
Heb ik zelf om hulp gevraagd
Ter ondersteuning van.

Begrijp jou heel goed goed voor je eigen hart te zorgen staan voor.

Herken je verhaal, hier zijn we met twee, mijn vrouw heeft nu ,na 7 jaar anti depressieve afgebouwd en de gevolgen van ptss zijn er terug in alle hevigheid. We volgen wekelijks een sessie bij een psy en geloven erin, het zwaartepunt ligt bij mijn vrouw die de ptss anders beleefd dan ikzelf, ik tracht de dingen weg te steken en te doen of ze er niet zijn, mijn vrouw zonder zich af en kan geen gevoel meer hebben affectief en is steeds vaker verbaal agressief. Ik begrijp dat ik moet leren hoe ik me moet gedragen naar haar toe, dat ik constant fouten maak maar samen met de psy kom ik er wel. Het is en blijft heftig en je hebt werkelijk het gevoel alleen te staan/zijn. Ik wens je veel sterkte en wil steeds luisteren als je het nodig vindt

Agv een gewapende overval met gijzelaar in 1998 heb ik in de loop van een revolver gekeken. Met alle training die ik gehad heb is het gelukt om een goede afloop voor elkaar te krijgen. In de dagen hierna merkte ik dat bij een confrontatie niet meer naar een de-escalatie zocht maar juist naar een escalatie. Na een tijdje bleek dus ptss. Ik heb samen met mijn vrouw de behandeling bij de psycholoog doorlopen. Hierdoor wist zij precies waar ik mee zat. Naar mijn mening heeft dit de behandeling goed gedaan. Echt helemaal over is mijn zucht naar geweld niet over maar weet het wel te bedwingen en weg te lopen van mogelijke triggers. Misschien is een gezamenlijke therapie bij een psycholoog voor jullie ook een mogelijkheid. Ik wens jullie veel sterkte.

We volgen wekelijks een sessie bij de psy, maar zitten na 7 jaar werkelijk op een knooppunt. Mijn vrouw heeft het enorm moeilijk en vertoont alle symptomen in de ergste vorm. Ze sluit zich volledig al zelf voor mij en het lijkt wel een andere vrouw geworden. Tracht hiermee te coopen maar heb het zelf ook zwaar en heb het gevoel niet geholpen te worden. Ik spreek wel over gevoel maar toch. Een normaal huwelijksleven bestaat hier niet meer, echt heel heftig maar we trachten vol te houden. Na 7 jaar anti depressieve heeft ze die kunnen afbouwen en dit ligt aan de basis van de crisis toestand, nu moeten we volhouden

Heel lastig. De meeste arboartsen weten niet om te gaan met trauma is mijn ervaring. Ik heb een trauma opgelopen door een arboarts en geen enkele arboarts neemt ptss serieus. Ik denk een gebrek aan kennis en ervaring en helaas is de ziektewet niet toegespitst op trauma is mijn ervaring.uiteindelijk heb ik mijn eigen weg bewandeld op mijn manier; met de nodige weerstand van de en arboarts. Om mijn gezondheid veilig te stellen heb ik mijn eigen weg moeten bewandelen en ben ik tegen het advies van de arboarts ingegaan. Ik was ook niet veilig bij hem. Helaas zijn veel arboartsen niet in staat om te vertrouwen op een medewerker. Blijf trouw aan jezelf; want ik heb de nodige klachten opgelopen en nu nog trauma's doordat ik zo bang was voor de arboarts dat ik in zijn advies meeging en mijn gezondheid verder beschadigde. Dat is het niet waard.

Ja ik heb 2 jaar in de hel van de wet Poortwachter gezeten. En werd verplicht op werk te verschijnen. Verder lag ik de hele week.op bed. Behalve dat uurtje dat ik me daarheen sleepte. Na een jaar werd het nog erger. toen moest ik ook nog een 2e spoor in wat njet ging. uiteindelijk heeft de huisarts contact met de bedrijfsarts gelegd en is het gestopt. Toen vroeg werkgever een deskundigen oordeel aan. al met al niet erg handig bij PTSS... Het is een verschrikkelijk wat. Ik heb zelfs een gesprek met de politiek erover gehad. Ik was het 40e verhaal bij deze minister

Hoi Marian, mijn verhaal is niet opbeurend. Ik ben 56 jaar en heb altijd vroeger in de beveiliging gewerkt. Bij mij kwamen inbraakmeldingen en brandmeldingen binnen en dan ging je er in je eentje op af. Soms liep ik van alles tegen het lijf met alle gevolgen van dien! Er was op het werk geen opvang en je nam alles mee naar huis. De Arbo artsen die ik had waren niet echt onafhankelijk van mijn werkgever en dan krijg je toestanden van 'de slager die z'n eigen vlees keurt'. Dat schiet echt niet op! Ik ging onder therapeutische basis weer aan het werk na een paar maand en toen heeft die 'geweldige' werkgever van mij m'n omscholing die ik toen wilde volgen achter m'n rug om stopgezet. Uiteindelijk ben ik steeds minder gaan werken 100 uur per maand, toen 80 uur per maand en uiteindelijk heb ik in november 2003 zelf ontslag genomen. Heb bij de GGZ gezeten in Drachten, EMDR gehad, mantelzorger geweest van m'n ouders, bij 2 psychiaters geweest. Medicatie, sertraline en noodmedicatie heb ik nog steeds nodig. Een goede psycholoog is een must. Deze heeft mij m'n eigenwaarde weer teruggegeven. Ik ben er nu, 2022, nog niet maar ben op de goede weg! Ik kan je maar 1 raad geven: cijfer jezelf in geen geval weg!! De werkgever die jij hebt is alleen begaan met zichzelf en hoe jij er boven opkomt zal hem of haar een worst zijn! Zoek wat anders want bij zo'n werkgever ga je ten onder! ..en zoek een goede psycholoog!! Heel veel sterkte en succes gewenst! 👍

Bij mij na 2 weken thuis door depressie en ptss zit de bedrijfsarts me al op de hielen. Ben er al geweest voor een gesprek. Vond ik ook zeker niet fijn en was zeer geïrriteerd.

ik begrijp de tekst je vermijd teveel wel traumas vergeet je nooit meer en de enige manier om ze te vergerten is je hoofd vullen met andere herineringen en die krijg je niet als je veel vermijd tracht leuke herrineringen in je hoofd te krijgen ga is naar de eftelling en maak geen traumatische ervaring mee zoals een achtbaan die boven in de looping blijft steken ga naar het sprookjes bos misschien kijk je te veel tv waar zowat alleen maar traumas en uitwassen op te zien zijn

Hey Sarah,
Alsof je mijn verhaal schrijft.
Het schuldgevoel omdat ikzelf de 'schuldige' ben waardoor therapieën niet werken. EMDR bijna als een versterker werkt, de ernstige suïcidaliteit die ik door de vermoeidheid en uitzichtloosheid ervaar..... ( mijn verhaal ook op deze site, verhaal 86). Ben ook zeer geïnteresseerd in deze 'wetenschap'. Aan de andere kant....ben nog maar net een paar dagen op zoek naar lotgenoten/ verhalen..... want tot nu toe altijd bang dat 'ze' zouden zeggen dat ik juist door info te lezen dingen 'bedenk' ofwel mijzelf aanpraat.

Ik kan maar één ding bedenken en dat is: luister muziek. Reset je geest door naar klassieke muziek te luisteren, liefst via één mono speaker. Gun jezelf een bakje thee. Kijk naar buiten. Speel een potje sudoku. Geef het tijd en jezelf de liefde die je nodig hebt. Sterkte

Hey hier precies hetzelfde verhaal
35 sessies emdr en inderdaad verergerd enorm lig hele dagen op bed met ptss😱
Hoe doorstaan we dit?
Vreselijk
Helpt cognitieve gedragstherapie ook?

Hier hetzelfde, 8 sessies gehad en nu in een depressie beland.

Hier hetzelfde verhaal. Ik functioneerde redelijk, maar kwam telkens niet van mij ptss klachten af. Deze belemmerde mij om behandelingen in het ziekenhuis te ondergaan. Na de behandeling bij Psytrec werd ik heel erg suïcidaal. Daar had ik in een eerdere EMDR behandeling 10 jaar geleden ook last van gehad, dus heb dit zeker 5x benoemd. Hier werd totaal geen aandacht aan besteed, maar ik wilde verder met mijn leven. Na lang twijfelen toch het traject bij Psytrec gedaan. Dit was de grootste fout uit mijn leven. 1,5 jaar na dit traject gaat het nog steeds niet goed, inclusief mijn vertrouwen dat nu helemaal is geschaad. Dus mijn leven staat nog steeds stil en ptss klachten zijn alleen maar erger geworden.

Hier net zo
Leef voor Pampus en dan krijg ik de schuld
Ik ga rTMS proberen nog

Dit klinkt net als mijn verhaal... voor 1 week opgenomen in het trauma centrum. Voor en na de opname testen gedaan, mijn klachten waren met 30% meer gestegen. Bij terugkomst thuis was ik helemaal gesloopt, ik kon niet meer werken, niet meer slapen en had enorm veel last van stemmings wisselingen.

Ook bij mij is gezegd dat ik te veel vermijd, als ik dat niet had gedaan was ik er nu "van af" geweest...

Ik heb ptss en kan je vertellen dat heen en weer oog bewegingen niet helpen.
Zoek een psycholoog die dit soort dingen niet doet. Emdr is kwakzalverij.

Voor mij was standaard EMDR te zwaar, het riep zoveel (lichamelijke) spanning op dat het eigenlijk zijn doel volledig voorbij ging. Nu werken we met Flash EMDR.
We werken vanaf het begin van het Trauma, je denkt heel kort aan het beeld wat daarbij hoort, dan gooi je het aan de kant. Dit vervang je door een positieve ervaring, en/of iets wat je fijn vindt om te doen (zingen bijvoorbeeld) en dan EMDR er op los laten.
Voor mij werkt dit echt, ik kan de EMDR sessies nu aan zonder dat ik dissocieer.
Het gaat welliswaar niet snel, maar het werkt wel!

Wauw, dat klinkt mooi Henriette. Wat fijn dat jouw therapeut een manier heeft gevonden voor je om in jouw tempo te verwerken wat er met je is gebeurd.

Hi Sarah, ik begrijp je. Ook ik heb cptss uit jeugdtrauma's. Therapieen kunnen helpend of ondersteunend zijn. Ik heb ook veel Therapieen gehad en naar mijn gevoel waren zij niet helpend. Ik voelde mij steeds slechter. Maar de laatste twee jaar heb ik Therapieen gehad: ,AFT, Systeem therapie en hypnotherapie. Dat heeft mij ontzettend geholpen wat betreft inzichten verkrijgen en het herkken van stressoren en triggers. Ik voel mij hierdoor sterker. Het haalt niet weg dat je cptts blijvend is. De verlichting zit er in de inzichten en wat meer realiteitszin.

EMDR de oplossing nee echt niet.
Mijn klachten zijn erger geworden.
De therapeut beweerd dat dit niet mogelijk is.
Er is nooit geen opvolging geweest voor bijkomende klachten.
Heeft me gestuurd om anti depressiva te nemen.
Ik ben echt slechter af en voel me somber en moe.
Ben gestopt met heel dat gedoe.
Heb een heel gesprek gehad met de huisarts en hij zegt zelf dat er totaal geen opvolging is voor mijn gevoelens.
De trauma's zijn er nog steeds en ik ben bijna 700 euro armer.

Dank jullie wel voor het delen van jullie verhalen. Ik kom net bij de huisarts verdaan. Ik was langs geweest om aan te geven dat ik ondanks verschillende therapieën waaronder EMDR toch weer ben vastgelopen in werk en sociaal leven. Bij mij is ook jaren geleden cptss vastgesteld. Ik heb oa cognitieve therapie, schematherapie en EMDR gehad, helaas heeft ook mij dat niet verder geholpen eerder dieper teruggegooid. Ik heb inmiddels een soort van angst ontwikkeld om überhaupt nog aan te kloppen voor wat voor therapie dan ook.
Ik merk dat ik zelf heel erg behoefte heb om soms vrijuit over dingen te kunnen praten, te delen zonder dat daar iets van gevonden wordt. Of dat ik weer naar huis gestuurd wordt met weer een nieuw label op mijn voorhoofd.
Je moet meer delen met je naasten werd er tegen mij gezegd. Met familie heb ik gebroken, en mijn vrienden, die ik overigens niet veel heb want ik heb vertrouwensissues en een minderwaardigheidsgevoel waar ik niet van af kom, geven goedbedoelde adviezen. Waar ik eigenlijk niets mee kan. Het geeft mij een heel eenzaam gevoel, also ik in een parallele wereld leef. Ik ben toch soort van dankbaar dat ik hier verhalen lees van mensen die voor mij heel herkenbaar zijn. Hoe raar dat misschien ook klinkt.

Eenzaam is het juiste woord als je je niet begrepen voelt.
Trauma's die ik al heel mijn leven mee draag en ook een groot minderwaardigheidsgevoel.
Het is zo jammer dat de EMDR therapie niet heeft geholpen.
De zoveelste teleurstelling.
Soms verschijnt er ineens in het duistere een klein lichtpuntje, vlinders.
Vorige week in huis kwam er een vlinder op mijn been zitten, deze ochtend ineens een vlinder in de keuken.
De mensen die hun verhaal delen,blijf dit delen om een boodschap uit te sturen dat we niet alleen zijn.

Liefs Flower

Ik heb een tip
Ik heb precies hetzelfde alles geprobeerd hele waslijst therapie en erger


Mijn tip ik ga het er zelf over hebben

Umcg Groningen werkt met ketamine of mdma
Als jullie ptss hebben en angststoornis dan werkt het umcg daarmee kijk maar eens
We zijn therapie resistent

Ook nog een optie hamer er alsjeblieft op

angststoornis hebben jullie dat ook er is een hersenoperatie voor genaamd DBS
Weet niet welke klachten jullie nu hebben maar zoek maar eens op internet
Als jullie paniekaanvallen hebben want dat is me niet duidelijk
Kijk eens bij overwaal paniekaanvallen:stoornis
Ik hoop dat jullie er wat aan hebben
Ik heb deze week ook gesprek en ga erop hameren zij zij niet ziek wij wel
Die het

Als je tenminste ook paniekaanvallen of angststoornis hebt

Ptss depressie en angststoornis word behandeld in Umcg Groningen met ketamine en kan al na aantal keer helpen
Ik ken personen die het hebben gedaan en het werkt

RTMS is ook nog een optie
Maar je moet wel een verwijzing er staat duidelijk bij dat mensen zoals wij therapie resistent zijn of uitbehandeld m
Hopelijk hebben jullie er wat aan weet niet wat jullie klachten nu nog zijn

Liefs

Ben echt vreselijk geholpen bij HSK in Alkmaar doormiddel van onder andere emdr. Angst en klachten waren alleen maar erger geworden. Na de eerste behandeling was de psycholoog 3 weken op vakantie. Alle angst die omhoog kwam wist ik niet wat ik ermee moest, ik heb toen met de manager gemaild en die zei dat dat de angst helemaal normaal was en er bij hoorde. Toen de therapeut terug was ben ik toch verder gegaan. Inmiddels over een ander onderwerp werd mn privacy niet gerespecteerd en daar werd door de manager over gelogen/ontkent. Alle spanning die met de emdr was opgebouwd plofte eruit en ik kon alleen nog maar huilen en intens boos zijn. Ik ben nog een half jaar huilend wakker geworden door die klote emdr. Ookal lijkt de psycholoog goed opgeleid, het kan echt zoveel schade aanrichten. Inmiddels voel ik me gelukkig beter door een psycholoog bij een andere organisatie die mijn angst wel serieus nam en niet met die rare emdr is gaan experimenteren op mij.

Hallo Iedereen,

Wat naar om te lezen dat ik niet de enige ben met deze ervaringen. Terugkijkend op die periode, denk ik dat voor mij het gevoel dat het aan mij lag het heftigste was. Dit werd ook bij psytrec zo gebracht. Echter is er daar over zoveel grenzen heen gegaan dat ik er achter ben dat ik daardoor nog meer moeite heb met traumabehandelingen.

Echter is er ook goed nieuws. Na een tijd bij pro persona ben ik bij een particuliere psycholoog in behandeling. Met veel geduld en verschillende manieren onderzoeken blijkt EMDR voor mij toch effectief, alleen niet op de "normale" manier. Wat voor mij uit eindelijk werkt om in het hier en nu te blijven is fysiek bewegen. De bewegingen zelf maken niet veel uit. Klappen of het bewegen van ledenmaten. Terwijl ik naar het beeld kijk. Daarnaast doe ik het ook blind to therapist, wat betekend dat ik niet vertel waar het over gaat. Dit kost soms zelf wat meer moeite omdat je echt goed zelf moet kijken naar waar de lastigste momenten zitten. De klachten zijn niet weg maar zeker gehalveerd.

Mijn conclussie is, ik had juist nodig om iemand te kunnen vertouwen die met geduld dit proces aan wilde gaan. Daarnaast is het dus ook mogelijk om EMDR op andere manieren uit te voeren. Niet hoeven praten heeft voor mij veel meer zekerheid in de behandeling gegeven net zoals het bewegen.

Ik heb al eens een klacht bij psytrec ingediend, maar ga dat nog eens doen aangezien er geen actie is ondernomen op mijn eerste klacht.

Het is niet jouw schuld dat het niet werkt. Heel veel sterkte iedereen.

Groeten, Sarah

Ik lees hier dat emdr bij Hsk fout ging.
Hsk is geen geschikte keuze als het gaat om emdr. Ze bieden het volop aan maar willen ook zo snel mogelijk weer naar de volgende patiënt, ze bieden namelijk korte wachtlijsten aan. Waardoor de therapie afgeranseld wordt en de nazorg dramatisch is. Kies je voor emdr kijk dan uit met dit soort organisaties

Hey Sarah,

Klinkt herkenbaar. Praten over trauma lijkt de trauma meer in leven te brengen dan dat je het verwerkt tijdens het praten. Het schrijven ipv het praten over trauma lijkt beter te werken, althans voor mij. Schrijven met pen en papier heeft een therapeutisch effect en het lijkt alsof je het van je afschrijft.

Dat heeft mij het beste geholpen. Tijdens therapie praat ik voornamelijk over de problemen die ik de dag vandaag ervaar, oorzaak daarvan is in het meeste geval de jeugdtrauma maar focus ligt meer op rationalisatie van de huidige situatie. Weet niet exact hoe het te verwoorden.

Hoop dat je hier iets aan hebt.

Groetjes
Fatima

Hi allemaal,

Wat ontzettend verdrietig om te lezen dat voor vele zo weinig therapie vormen werken. Ik hoop oprecht dat ieder van jullie iets vind waarin dit anders zal zijn en ee juist verlichting zal zijn.

Ik ben zelf gediagnosticeerd met complexe ptss en daaronderliggend nog wat andere zaken vanuit mijn vroegere jeugd. Ik ben nu 31 jaar en heb in het verleden therapie gehad maar helaas werkte dat ook niet. Waardoor ik op een gegeven moment in een ander milieu ben gekomen (drugs) en mezelf compleet ben kwijt geraakt. Op mijn 21ste heb ik zelf het roer omgegooid en was ik er klaar mee, alles opgepakt met alles gestopt en terug gaan studeren ect. Toen mijn leventje eindelijk eend stabiel werd kakte ik in. Ik sliep weinig, altijd gestresst, pleaser naar andere, en mijn energie was echt op. Ik wist eerste instantie niet waar het vandaan daar kwam omdat bij mij de diagnose pas afgelopen jaar is gesteld!

Ik heb altijd weten te overleven tot dat alles rustiger werd, en dat kende ik niet.

Ik heb psychotherapie gehad in combinatie met mdma wat legaal is in Nederland. Het wordt in een laboratorium zorgvuldig door de beste bio mensen gemaakt. Ik heb 2 sessies gedaan bij triptherapie.nl en daarna wekelijks psychotherapie gehad bij de levenskunstenaar in Valkenswaard (zoek maar op). Hier ben ik letterlijk gaan voelen. Hoe reageerd mijn lichaam, wat doe en denk ik, wat zijn mijn patronen ect. Dit werkt echt! Interessant om jezelf eens te gaan verdiepen in psychedelica.

Voor ptss en trauma wordt mdma op therapie basis sterk aanbevolen. Het is een pittige reis maar alles zo waard.

Veel liefs,

Stef

Hoi Sarah, je bent echt niet de enige. Ik heb na heel veel soorten therapie, die maar kortstondig brandjes blusten van de symptomen van het dieperliggend probleem, schemagroepstherapie aanbevolen gekregen. Hoewel de meeste therapieen na een paar sessies al effect hadden op mijn psychische welzijn en functioneren, had ik na bijna 8 maanden groepstherapie juist dat ik me depressiever, onzekerder en slechter voelde. Mede ook door de begeleiding en de trauma's van anderen horen. Uiteindelijk kwam het tot een escalatie met een groepsgenoot, die naar mijn idee, niet goed werd begeleid door de behandelaar en escaleerde. Ik kreeg er nog een trauma bij! Ik denk groepstherapie wel waardevol kan zijn (van de eerdere kortere therapiegroepn die ik mogen volgen), maar als de kosten de baten overstijgen, moet je jezelf afvragen of het jou nou nog helpt. Ik merk dat ik er in ieder geval niet beter van werd en me er zelfs slechter door voelde. Dan is het wellicht niet passend voor mij en heb ik wellicht baat bij een ander soort therapie. Schemagroepsthearapie is niet de heilige graal, dus persoonsgerichte behandeling en nuance daarin kan nuttig zijn.

Lieve Sofie,

Ik vind het heel vervelend voor je dat je hier doorheen gaat. Ik heb niet zo een heftige situatie als die van jou meegemaakt, maar genoeg om alleen al het het begin van je pijn te begrijpen. Je hebt een normale reactie op een abnormale situatie. Wees in ieder geval super lief voor jezelf , zoals je dat ook voor iemand anders zou zijn. Dat ben je meer dan waard. Vaak hebben we door trauma een disconnectie met ons lichaam en zitten we veel in ons hoofd of bij de ander. Terwijl ons lichaam juist emoties verwerkt of wanneer onverwerkt (trauma) juist opslaat in ons lichaam. Dit gebeurt onbewust. Wat kan helpen is om naast alles wat je doet, ondersteunende activiteiten te doen die je heel langzaam weer bewust maken van je lichaam. Om bij te dragen aan het langzaam weer veiligheid en geborgenheid in je lichaam te voelen. Zelf heb ik veel gehad en nog steeds aan qigong lessen. Het zorgt voor een betere connectie met je lichaam. Het kan zeker bijdragen aan mentale en fysieke gezondheid. Ik deed dit naast therapie met mijn lichaamsgerichte psycholoog. Ik heb er veel baat bij gehad ter ontspanning van mijn lichaam en geest. Uiteraard is iedereen verschillend, maar wellicht heb je er iets aan. Hoop dat je je weg vindt. Heel veel liefs

Hi, ik ben ook opzoek naar een steungroep voor mensen met een partner met PTSS. Zou het haalbaar zijn om dit zelf te organiseren wellicht? Ik heb zojuist zelf een verhaal geschreven en die komt schijnbaar binnenkort online. Ik heb pas een kleine 9 maanden een relatie met iemand met PTSS maar het is niet makkelijk en onze relatie is inmiddels enorm toxisch geworden. Gisteren is een ruzie zo gelopen dat ze mij in het gezicht heeft geslagen. En ik zit enorm met mijn handen in het haar want ik wil het zo graag goed doen, maar ik merk dat ik zelf ook niet weet wat okay is. Wanneer ik mijn grens moet bewaken en wanneer ik fout zit. Ik heb het gevoel dat ik mezelf kwijt aan het raken ben.

Hoi Berno,
weet niet of dat zo maar kan. Tis natuurlijk een flink lastige materie om te bespreken omdat het zooooo uitgebreid is. De 1 heeft het zo.......en de ander weer heel anders. Maar idd, ik zou het prettig vinden om van gedachten te wisselen met anderen hoor. Niet om te klagen.....maar gewoon eens te horen wat jullie dan merken, wat jullie er tegen doen om de rust te bewaren in huis.
En herkenbaar hoor, wat je schrijft. Je gevoel dat je je zelf kwijt aan het raken ben....... Alles draait om haar op dat moment.

Weten jullie of er inmiddels al een dergelijke partner gespreksgroep is?

Zojuist ook gereageerd op het andere verhaal. De BNMO in Doorn doet veel voor partners. Ik weet alleen niet of het een voorwaarde is dat je partner voor de politie of defensie werkt.

Ik heb deelgenomen aan een praatgroep en wij hebben nog altijd een app groep (na 2 jaar)

ik heb nog niks gevonden wat hulp betreft. Ik ga eens informeren bij die BNMO in doorn. Dat was vroeger een revalidatie centrum voor militairen dus ik denk dat je dus toch een soort van connectie daarmee moet hebben. Maar goed, ik ga het eens opzoeken. Bedankt voor de tip in ieder geval hoor, Janet.

Heel herkenbaar
Allemaal
Echt met iemand kan delen begrijpt en doet
Iemand naast je hebt staan met ptss zoveel impact heeft
Zo eigen grenzen voor moet gaan staan
Vermoeiend is wel duidelijk is
Uitput ...
Vaak onvoorspelbaar is
Ik voor kiest er ook is
Niet mij hart te verliezen zuinig op ben
Lief voor mijzelf te zijn
Fijn maak.
Willen en kunnen zijn ptss tussen in staat
Vaak veel vraagd naaste
Juiste ondersteuning zo belangrijk je
Hart kan luchten

Heel herkenbaar hoor, miauw. Tis allemaal zo dubbel, zo oneerlijk. En idd, is er een eind aan die tunnel? En ik begrijp ook dat zij er niks aan kunnen doen en dat zij het ook zoooo graag anders willen zien, maar jeetje......alles draait dan om hun. Wij moeten ons zo weg cijferen, alsof we er niet meer toe doen. En vaak is het allemaal onze schuld, zien ze zelf niet hoe fout ze bezig zijn. Tis dan allemaal ikke en ikke..... Mijn ega is nu gelukkig een stuk beter dan in het begin want dat had ik echt niet meer volgehouden! Dan was ik gaan scheiden. De diagnose is nu ongeveer een jaar of 5 geleden gegeven en nu zitten we in rustiger vaarwater. Tuurlijk zijn er nog steeds trickers en is het niet helemaal weg, maar in ieder geval niet meer elke dag in die ruzies. Dus ja, ik snap je helemaal, miauw. Je bent echt de enige niet met deze gevoelens al kunnen we er weinig over terug vinden op het internet. En vergeet echt niet dat jij er ook toe doet he!!! Verlies je zelf niet in deze relatie. Tis heel moeilijk omdat wij als vrouw willen pleasen......maar echt, het ligt niet aan jou!

Heel veel sterkte, meis!

Ik krijg binnenkort hulp van merk hoe sterk intake is al veelbelovend misschien is dit een optie

Pfff herkenbaar op en af gaat
Zo alleen in voel staan veel zie waar het scheef gaat
Zo goedvoor heb elk vlak altijd ben en sta ik
Zelf met mensen werk in de psychatrhie en trauma hebben hun verhaal hebben
Thuis in de thuissituatie ook nog sta partner met psychoteauma hij veel meemaakte heel veel hulp voor gekregen heeft ik stel
Mij waardig liefdevol geduldig op
Veel geduld hebben naaste bent ptss dat niet alleen hebt vaak zien waar de bui hangt.
Zwaar is vaak onvoorspelbaar is .
Vaak weinig gevoel over is.
Ik kan verder kijken dan ...veel zie en voel
Vaak goed zie .
Ik ben heel duidelijk weet hij .
Grens over gaat zal laten merken ga staan mijn
Grens bewaak het fijn mag zijn vuur ga
Voor hem
Je niet al staan voor er zijn vaak hart verhard is door.teauma niet en nooit je eigen hart te verliezen meer waard is dan geluk in zit
Zelfzorg is
Ik denk en zeg het uit ervaring
Dit niet alleen kan dragen als naaste
Juiste hulp ondersteuning nodig is voor thuisfront
Dingen er tussen staan door ptss conflicten geeft partner mee mag doen
Er is voor beide

Best heftig Roy,

Maar ik herken de gevolgen van het leven in zo een omgeving.
Alsof je niet meer de baas bent over jezelf. De controle kwijt. Als je dan eenmaal wat controle hebt, kan het zijn dat je die omgeving "mist". Soms denk ik ook om er niet uit te geraken, hoe verwerk je dit. Toch moet je eraan blijven werken, na verloop van tijd begin je er terug in te geloven. Al zullen de littekens min of meer blijven.

Lieve Roy, ik begrijp je zo goed,mijn zus woonde ook als kluizenaar en is pas na weken in haar huis gevonden. Dat is nu 3 weken geleden. Wat een nachtmerrie. Het is een herhaling van een eerdere situatie waar ik PTSS van heb opgelopen.
Ik ging dissocieren om het aan te kunnen.
Nu probeer ik zo rustig mogelijk te blijven. Heb bij de eerste keer wel EMDR gehad wat mij wel iets geholpen heeft.
Het besef dat je gewond bent is goed, regelmaat, blijven eten en wat buiten lopen(liefst met een hond) helpt ook wel wat.
Probeer maar hulp te krijgen voor je PTSS. Verwacht verder niet dat mensen je begrijpen om je heen, daar wordt je alleen maar verdrietig van. Als ze het zelf niet hebben meegemaakt begrijpen ze het niet helaas.
Zorg goed voor jezelf.

Hoe oud ben je en van waar ben je? Ik zoek een vriend/vriendin die snapt wat ik heb doorgemaakt

Hi anoniem,

Ik ben 32 jaar getrouwd en hij heeft vanaf dag 1 geprobeerd mij het gevoel te geven dat ik niets voor hem betekent. Op onze bruiloft begon hij uit het niets mij uit te schelden . En hij was constant met zijn familie bezig en dat gaat nog steeds zo door . Nu na 32 jaar kies ik voor mezelf genoeg is genoeg . Ik kom uit een narcisten familie en dat was mijn comfort zone . Daarom heb ik ook een narcist aangetrokken. Alles moet om hem gaan . Ik ben niemand . Ik ben nu heel hard bezig aan mijn eigenwaarde en zelfvertrouwen te werken . Ik mag er ook zijn . Ik stel nu grenzen waar hij erg moeite mee heeft . En dan zeg ik ook dat jij probleem met mij hebt is jouw probleem en dat is niet mijn probleem. En zo laat ik zijn probleem bij hem en zorg ik voor mezelf.mijn geluk gaat nu voor . Ik hoop dat je beter voor je zelf gaat zorgen en laat zijn problemen bij hem . Jij bent niet verantwoordelijk voor zijn geluk en je zal nooit goed doen . Veel succes

Ik heb ook CPTSS diagnose na misbruik/verwaarlozing in mijn jeugd en daar al meer dan 45 jaar last van. Veel behandelingen gehad, maar weinig hielp. Ik volg nu het youtube kanaal van de crappy childhood fairy en heb het gevoel eindelijk dingen te leren begrijpen en aan te kunnen pakken.

Hi,

Wat heftig wat je hebt moet meemaken :( en verdrietig dat niemand dit erkende. Ik heb helaas hetzelfde verhaal als jou.. ptss , veel huiselijk geweld meegemaakt etc. Ook wat jij schrijft ook al heb ik een fijne omgeving nu en een lieve vriend ik kan mij nergens ontspannen. Ik sta altijd aan. Ik hoop voor je dat je snel de hulp krijgt die je verdiend! Ik heb zelf o.a emdr en dit heeft mij een stuk verder gebracht! Maar ook ik ben er nog niet want jaren lang in onveiligheid te hebben geleefd los je niet zomaar op. Ik wens je veel kracht toe het is zwaar en soms zo uitzichtloos iknow! Maar uit mijn ervaring is dat er een dag komt dat het dragelijker wordt door o.a goede hulp, hou vol ! :)

Jazeker, ik herken veel van je verhaal. Slechte jeugd op meerdere vlakken, discriminatie etc. Ook dit heeft een flinke k knauw bij mij achtergelaten. Er ging wel een wereld voor me open toen ik naar de stad verhuisde en mensen elkaar gewoon meer lieten bestaan. Worstel nog steeds wel heel erg met sociale contacten, maar misschien andersom. Ik durf mensen niet dichtbij te laten komen. Aan de andere kant zijn er ook geen mensen geïnteresseerd om dichterbij te komen, dus voel ik me vaak een buitenstaander.

Hier nog een poly-amoreus iemand (alleen nu even helemaal niets) met C-ptss. Emotioneel is het soms net koorddansen waarbij jij zelf je eigen balanspunt vormt. En als ik het zo lees ben je even flink uit balans. Overdenken helpt meestal niet. Maar da's natuurlijk makkelijker gezegd dan -niet- gedaan. Zou een flinke pauze en tijdelijk afstand van de situatie nemen (door een vakantie of logeren bij vrienden) misschien helpen om met frisse ogen naar de oorzaak van je gevoelens te kijken?
Zelf gebruik ik -in overleg met mijn arts!- thc om het minder extreem te maken, maar dat is an sich geen oplossing. Daarnaast is het misschien fijn om met een therapeut of gewoon met een fijne vriend te praten over de mogelijke overeenkomsten tussen deze situatie en jouw c-ptss. Als ik zo emotioneel wordt in zo'n situatie dan zie ik vaak (onbewust) overeenkomsten tussen die persoon en de mensen die mij mishandelden of exploiteerden. Ik probeer mezelf er aan te herinneren dat het toch een ander persoon is en de overeenkomst vaak tussen mijn oren zit. Of ik zoek juist contact met die persoon (liefst een goed gesprek) om mezelf er echt van te overtuigen dat het een op zichzelf staand individu is die toch wezenlijk verschilt van de daders. Vaak vult een angstige geest veel zelf in op basis van kleine triggers (zoals op dezelfde manier schoenen strikken of zoiets kleins).

Grote kans dat je situatie ondertussen is veranderend, toch voel ik de behoefte te reageren. Ik herken mij namelijk enorm in je problematiek, en heb ook de diagnose c-ptsd. Ik heb een poging gedaan EMDR te doen vorig jaar maar dit viel mij te zwaar waarbij ik nog meer uit balans raakte dus heb een pauze genomen en ga het mogelijk later dit jaar weer proberen.

Nu heb ik in deze pauze iemand ontmoet waarmee ik een liefdesrelatie wil opbouwen maar omdat hij net uit een lange gesloten relatie komt en ook erg nieuwsgierig is naar het vrije leven wil hij de relatie open houden en een poly relatie proberen.

Het geeft mij alleen veel triggers en gevoelens van onveiligheid en onzekerheid maar zie ook dat de heftigheid waarop ik deze gevoelens ervaar te maken hebben met mijn trauma. We communiceren namelijk over alles open en voel me gezien en begrepen door hem, het geeft mij daardoor ook heel veel inzichten over mijn trauma en attachment.

Daarnaast steunt hij mij mentaal ook erg in dit proces van heling van mijn trauma maar ik weet dus ook niet zeker of dit wel het moment is waarop ik dit poly vorm aan moet gaan. Ik soms ook bang ben weer uit balans te raken. Dus ik weet het antwoord op je vraag ook niet, maar probeer voor mezelf de afweging te maken wat ik mentaal aan kan en hoe draagbaar we het kunnen maken in deze verhouding, waarbij het aangeven van grenzen en voorwaarden wel erg belangrijk is.

Mogelijk dat dit boek je kan helpen: Polysecure: Attachment, Trauma and Consensual Nonmonogamy

Succes en liefs!

Grote kans dat je situatie ondertussen is veranderend, toch voel ik de behoefte te reageren. Ik herken mij namelijk enorm in je problematiek, en heb ook de diagnose c-ptsd. Ik heb een poging gedaan EMDR te doen vorig jaar maar dit viel mij te zwaar waarbij ik nog meer uit balans raakte dus heb een pauze genomen en ga het mogelijk later dit jaar weer proberen.

Nu heb ik in deze pauze iemand ontmoet waarmee ik een liefdesrelatie wil opbouwen maar omdat hij net uit een lange gesloten relatie komt en ook erg nieuwsgierig is naar het vrije leven wil hij de relatie open houden en een poly relatie proberen.

Het geeft mij alleen veel triggers en gevoelens van onveiligheid en onzekerheid maar zie ook dat de heftigheid waarop ik deze gevoelens ervaar te maken hebben met mijn trauma. We communiceren namelijk over alles open en voel me gezien en begrepen door hem, het geeft mij daardoor ook heel veel inzichten over mijn trauma en attachment.

Daarnaast steunt hij mij mentaal ook erg in dit proces van heling van mijn trauma maar ik weet dus ook niet zeker of dit wel het moment is waarop ik dit poly vorm aan moet gaan. Ik soms ook bang ben weer uit balans te raken. Dus ik weet het antwoord op je vraag ook niet, maar probeer voor mezelf de afweging te maken wat ik mentaal aan kan en hoe draagbaar we het kunnen maken in deze verhouding, waarbij het aangeven van grenzen en voorwaarden wel erg belangrijk is.

Mogelijk dat dit boek je kan helpen: Polysecure: Attachment, Trauma and Consensual Nonmonogamy

Succes en liefs!