Ik ben een 28 jarige verpleegkundige en moeder van een prachtige dochter van 1 jaar. En toch komt die zwarte, zware sluier weer over mij heen..
Na het volgen van emdr therapie is het een tijdje weg geweest. Diagnose: ptss met stemmingswisselingen. De wereld draaide ineens om, ineens was ik de patiënt. Ik vroeg mij af hoe ik het zo ver had kunnen laten komen? Ik? Zucht.. Weer maak ik de zelfde fout. In mijn hoofd lijkt alles mijn eigen schuld, terwijl ik heel goed weet dat dat niet het geval is. Maar waarom leven je hersenen zo’n eigen leven?
Ik wil mij niet zwaar, leeg en eenzaam voelen. Ik heb leuk werk, leuke vrienden, een geweldige man en een super lieve dochter. En toch, als ik mij zelf heel eerlijk de vraag stel: zou je het erg vinden om dood te gaan? Komt er als eerste in mijn hoofd op: nee dat zou ik niet vinden. Wat een rust… En dan binnen diezelfde seconde denk ik: nee, mijn lieve mooie dochter. Ik zou haar nooit alleen willen laten.
Na deze gedachtes blijft ik met een angstig en rusteloos gevoel over. Het is zo ontzettend vermoeiend. Het ene moment gaat alles goed en boem, daar is ineens weer een herinnering of herbeleving. Hierna voelt ze zon niet meer heerlijk warm op mijn huid, het licht van de zon irriteert mij. Het lekker broodje voor mijn neus smaakt ineens naar karton en alle geluiden lijken 100x harder en vervelender binnen te komen.
Fuck.. Denk ik op dat moment. Weer een mooie dag naar de haaien.
Bedankt voor het lezen. Ik hoop natuurlijk dat jullie je hier niet in herkennen maar ik ben bang van wel. De stemmingswisselingen maken het mij de afgelopen tijd erg zwaar. De spycholoog is van mening dat ze voortkomen uit de ptss klachten. Nu denk ik dat het weer tijd is de psycholoog een bezoekje te brengen. Maar ik vroeg mij af of er mensen zijn die baat hebben gehad bij antidepressiva? Zelf ben ik er huiverig voor omdat ik bang ben heel vlak in mijn emoties te worden (bijna niks te voelen) ook de mooie dingen dus niet..
Bedankt alvast.
Na het volgen van emdr therapie is het een tijdje weg geweest. Diagnose: ptss met stemmingswisselingen. De wereld draaide ineens om, ineens was ik de patiënt. Ik vroeg mij af hoe ik het zo ver had kunnen laten komen? Ik? Zucht.. Weer maak ik de zelfde fout. In mijn hoofd lijkt alles mijn eigen schuld, terwijl ik heel goed weet dat dat niet het geval is. Maar waarom leven je hersenen zo’n eigen leven?
Ik wil mij niet zwaar, leeg en eenzaam voelen. Ik heb leuk werk, leuke vrienden, een geweldige man en een super lieve dochter. En toch, als ik mij zelf heel eerlijk de vraag stel: zou je het erg vinden om dood te gaan? Komt er als eerste in mijn hoofd op: nee dat zou ik niet vinden. Wat een rust… En dan binnen diezelfde seconde denk ik: nee, mijn lieve mooie dochter. Ik zou haar nooit alleen willen laten.
Na deze gedachtes blijft ik met een angstig en rusteloos gevoel over. Het is zo ontzettend vermoeiend. Het ene moment gaat alles goed en boem, daar is ineens weer een herinnering of herbeleving. Hierna voelt ze zon niet meer heerlijk warm op mijn huid, het licht van de zon irriteert mij. Het lekker broodje voor mijn neus smaakt ineens naar karton en alle geluiden lijken 100x harder en vervelender binnen te komen.
Fuck.. Denk ik op dat moment. Weer een mooie dag naar de haaien.
Bedankt voor het lezen. Ik hoop natuurlijk dat jullie je hier niet in herkennen maar ik ben bang van wel. De stemmingswisselingen maken het mij de afgelopen tijd erg zwaar. De spycholoog is van mening dat ze voortkomen uit de ptss klachten. Nu denk ik dat het weer tijd is de psycholoog een bezoekje te brengen. Maar ik vroeg mij af of er mensen zijn die baat hebben gehad bij antidepressiva? Zelf ben ik er huiverig voor omdat ik bang ben heel vlak in mijn emoties te worden (bijna niks te voelen) ook de mooie dingen dus niet..
Bedankt alvast.
Anoniem
> 2 jaar geleden