Wanneer je ocd hebt blijf je overmatig zoeken naar de bevestiging dat je niet gek bent en je het niet echt doet allemaal. Dus zo kom ik hier bij dit forum terecht.
Ik weet niet meer wat ik moet doen op het moment dat ik dit schrijf.
Al jaren heb ik ocd, en heb ook elke vorm al eens gehad. Op de een of andere manier is mijn brein zo creatief dat ik altijd weer iets nieuws bedacht om te ocd’en.
Ik heb geen medicatie meer momenteel.
Toen ik 14 jaar geleden voor het eerst te maken kreeg met agressieve dwanggedachtes ben ik in een diep zwart gat gevallen waar ik na aan de medicatie te zijn begonnen en de depressie overwon ook beter kon vechten tegen de gedachtes.
Die gedachtes verdwenen naar de achtergrond, maar met fases kwamen ze steeds weer terug.
“Wat als ik iemand sla?” Of wat als ik ineen mijn stuur omtrek?” Of wat als ik ineens ergens een mes zou pakken en iemand vermoord?”
De gedachtes raakte me op sommige momenten dusdanig dat ik even heel erg bang werd, maar mijn partner steunde me en ik vocht door en ik kon net alles overeind houden nog. Ik vond het heerlijk toen Corona kwam en het normale leven even stil stond. Ik hoefde niet bang te zijn dat ik druk zou voelen. Mijn relatie ging uit in die tijd en ik werd sterker. Ik heb het afgelopen jaar dingen gedaan waarvan ik nooit had gedacht dat ik dat zou kunnen. Drie banen tegelijk en mega veel verantwoordelijkheden en eindelijk lekker geld.
En toen kwam hij weer.
Het begon met paniekaanvallen en ocd was er weer.
En nu lijkt het erger dan ooit. Ik zit nu compleet vast. Ik wandel heel veel, dat voelde fijn, maar nu loop ik op straat en denk ik aan het feit dat ik de controle kan verliezen en naar mijn gedachten kan luisteren en voel me “gevaarlijk” als ik mensen passeer en dan word ik zo naar dat ik helemaal niets meer wil, behalve in mijn bed liggen.
Ik ben nu alle hoop een beetje kwijt, en ben zo bang om dood te gaan. Ik wil als ik een ander ooit iets aan zou doen namelijk echt niet meer leven. Ik heb nog nooit iemand geslagen zelfs ook maar.
Waarom bestaat ocd?
Ik weet niet meer wat ik moet doen op het moment dat ik dit schrijf.
Al jaren heb ik ocd, en heb ook elke vorm al eens gehad. Op de een of andere manier is mijn brein zo creatief dat ik altijd weer iets nieuws bedacht om te ocd’en.
Ik heb geen medicatie meer momenteel.
Toen ik 14 jaar geleden voor het eerst te maken kreeg met agressieve dwanggedachtes ben ik in een diep zwart gat gevallen waar ik na aan de medicatie te zijn begonnen en de depressie overwon ook beter kon vechten tegen de gedachtes.
Die gedachtes verdwenen naar de achtergrond, maar met fases kwamen ze steeds weer terug.
“Wat als ik iemand sla?” Of wat als ik ineen mijn stuur omtrek?” Of wat als ik ineens ergens een mes zou pakken en iemand vermoord?”
De gedachtes raakte me op sommige momenten dusdanig dat ik even heel erg bang werd, maar mijn partner steunde me en ik vocht door en ik kon net alles overeind houden nog. Ik vond het heerlijk toen Corona kwam en het normale leven even stil stond. Ik hoefde niet bang te zijn dat ik druk zou voelen. Mijn relatie ging uit in die tijd en ik werd sterker. Ik heb het afgelopen jaar dingen gedaan waarvan ik nooit had gedacht dat ik dat zou kunnen. Drie banen tegelijk en mega veel verantwoordelijkheden en eindelijk lekker geld.
En toen kwam hij weer.
Het begon met paniekaanvallen en ocd was er weer.
En nu lijkt het erger dan ooit. Ik zit nu compleet vast. Ik wandel heel veel, dat voelde fijn, maar nu loop ik op straat en denk ik aan het feit dat ik de controle kan verliezen en naar mijn gedachten kan luisteren en voel me “gevaarlijk” als ik mensen passeer en dan word ik zo naar dat ik helemaal niets meer wil, behalve in mijn bed liggen.
Ik ben nu alle hoop een beetje kwijt, en ben zo bang om dood te gaan. Ik wil als ik een ander ooit iets aan zou doen namelijk echt niet meer leven. Ik heb nog nooit iemand geslagen zelfs ook maar.
Waarom bestaat ocd?
R
> 2 jaar geleden