Ik ben een vrouw van 48 jaar, samenwonen met een dochter van bijna 9. Ik ben een succesvol psycholoog en trainer. Recent is gebleken dat ik leid aan C PTSS. Dat voelde staat als een opluchting: ‘dus dit is wat er ‘misz’ is met mij.’.
Ik ben erg goed in mijn werk. Gevoelig voor signalen van anderen, analytisch sterk, betrokken en deskundig.
Privé worstel ik. Ik blijf dezelfde partijen maar herhalen in vriendschappen waardoor deze ook altijd eindig zijn. Ik snak naar verbinding maar weet niet hoe vriendschap werkt. Ik sloot me uit , pas me aan, probeer signalen te lezen, ben heel erg loyaal en zorgzaam maar weet niet goed wie ik ben in de vriendschap. Wat is van mij een essay is van de ander? Wanneer mag ik boos zijn? Wat kan ik wel/niet verwachten? Zijn constante vragen die ik mezelf sterk. Ook heb ik veel moeite met conflict. Ik weet niet Wnn ik mag voelen wat ik voel. Ik pas me aan en slik in totdat de stress zo groot wordt dat ik klap een heel kort, heel boos wordt en mensen afschrik die vervolgens afstand nemen. Zo ben ik al mijn beste vriendinnen kwijt geraakt in mijn leven. En verwacht ik vandaag ook weer een vriendin kwijt te raken. Ik ken het patroon, weet wat er gebeurt maar ben niet in staat om het anders te doen. En ik ben er moe van. Ik ben zo moe van het telkens zo mijn best doen en toch falen, afscheid nemen, herstellen, opnieuw proberen, me alleen voelen, me schamen en schuldig en mislukt voelen.
Ik ben inmiddels zo ver dat ik denk dat ik er maar beter niet meer aan kan beginnen. Ik barst van de kennissen die me allemaal graag zien. Mss is dat voor mij het veiligste, naar mijn gezin.
Ik heb, als psycholoog, heel veel opleidingen, therapieën etc gedaan. Het helpt allemaal wel iets maar de kern blijft gelijk. Ik weet niet wie ik ben en waar ik sta. Het idee, dat het was niet beter wordt dan dit, put me uit.
Ik ben moe en ben eenzaam tot in de kern.
Dank voor het lezen.
Ik ben erg goed in mijn werk. Gevoelig voor signalen van anderen, analytisch sterk, betrokken en deskundig.
Privé worstel ik. Ik blijf dezelfde partijen maar herhalen in vriendschappen waardoor deze ook altijd eindig zijn. Ik snak naar verbinding maar weet niet hoe vriendschap werkt. Ik sloot me uit , pas me aan, probeer signalen te lezen, ben heel erg loyaal en zorgzaam maar weet niet goed wie ik ben in de vriendschap. Wat is van mij een essay is van de ander? Wanneer mag ik boos zijn? Wat kan ik wel/niet verwachten? Zijn constante vragen die ik mezelf sterk. Ook heb ik veel moeite met conflict. Ik weet niet Wnn ik mag voelen wat ik voel. Ik pas me aan en slik in totdat de stress zo groot wordt dat ik klap een heel kort, heel boos wordt en mensen afschrik die vervolgens afstand nemen. Zo ben ik al mijn beste vriendinnen kwijt geraakt in mijn leven. En verwacht ik vandaag ook weer een vriendin kwijt te raken. Ik ken het patroon, weet wat er gebeurt maar ben niet in staat om het anders te doen. En ik ben er moe van. Ik ben zo moe van het telkens zo mijn best doen en toch falen, afscheid nemen, herstellen, opnieuw proberen, me alleen voelen, me schamen en schuldig en mislukt voelen.
Ik ben inmiddels zo ver dat ik denk dat ik er maar beter niet meer aan kan beginnen. Ik barst van de kennissen die me allemaal graag zien. Mss is dat voor mij het veiligste, naar mijn gezin.
Ik heb, als psycholoog, heel veel opleidingen, therapieën etc gedaan. Het helpt allemaal wel iets maar de kern blijft gelijk. Ik weet niet wie ik ben en waar ik sta. Het idee, dat het was niet beter wordt dan dit, put me uit.
Ik ben moe en ben eenzaam tot in de kern.
Dank voor het lezen.
Elisabeth
> 2 jaar geleden