Ik ben een vrouw van 26 jaar oud en heb 3 jaar geleden ineens een extreme angst gekregen om pedofiel te zijn. In mijn gedachten het ergste wat mij kon gebeuren in mijn leven. Ik werk namelijk in de zorg en wil vanaf vroeg al heel graag moeder worden in de toekomst. Een vriendin van mij was op dat moment ook zwanger. De gedachte leken zo echt en ik had hierdoor suïcidale gedachten. Als dit de waarheid is, wil ik niet leven! Ik controleerde in mijn hoofd de hele tijd de redenen waarom het wel of niet waar was. Na het controleren ervaarde ik soms even kort rust maar al snel nam de angst mij weer helemaal in beslag. Dan wilde ik weer zekerheid zoeken en bewijzen dat het wel of niet zo was. Ik ging op internet lezen en was er obsessief mee bezig. Dit was een vicieuze cirkel. Met niemand durfde ik erover te praten want ik was bang dat zij mij niet meer wilde zien of nooit meer zouden vertrouwen. Dat zou ik namelijk ook niet doen als een vriend of vriendin echt pedofiel zou zijn.
Ik kwam al redelijk snel in therapie. Wat mij veel geholpen heeft. Het was zwaar maar ik wilde er alles aan doen om mij beter te voelen. Met dit idee kon ik echt niet leven. Exposure therapie heeft mij heel goed geholpen. Naar de angst toe gaan. Het hardop uitspreken van de volgende zinnen: "Ik ben pedofiel" "ik heb seksuele gevoelens voor kinderen" "als ik borstvoeding geef krijg ik seksuele gevoelens".
Dit verergerde de angst eerst heel erg. In het begin durfde ik het niet eens hardop uit te spreken. Samen met mijn therapeut heb ik het op papier geschreven. Dit riep al angst op want als iemand anders het zou lezen wat zouden ze dan wel niet over mij denken. Mensen zullen mij hierom haten. Ik verdien het niet om te leven als het zo is. Kortom veel angst.
Het moeten lezen van deze zinnen vond ik al verschrikkelijk. Hierna moest ik het 3 minuten achter elkaar hardop herhalen. En zo iedere keer een stapje verder naar de angst toe. Mijn therapeut stelde voor dat ik thuis hetzelfde ging oefenen. Ik kreeg meteen gedachten over wat als mensen mij zouden horen. Dat ging ik echt niet doen! Want als mijn huisgenoten mij zouden horen dan...?!
We hebben toen samen een opname gemaakt met mijn telefoon gemaakt waarin ik het zeg, dit moest ik telkens luisteren zodat ik thuis kon oefenen met exposure. Het liefst zo vaak mogelijk en vooral op de momenten waarop in geloofde dat de angst werkelijkheid was.
Allemaal verschrikkelijk om te doen! Ik wilde het ook liever vermijden en dus niet luisteren naar de opname omdat ik wist dat die akelige angst gevoelens dan weer erger zouden worden. Maar gek genoeg hielp het mij echt! De angst werd telkens eerst erger maar daarna nam het af.
Na een tijdje ervaarde ik 'oh het is maar een angst'. Ik moest zelfs meer naar het einde van de therapie een beetje lachen om de angst. Wat heb ik mezelf nu weer in mijn hoofd gehaald... Kom op zeg pedofiel dat ben ik echt niet.
Ik kon het loslaten. En ik heb mezelf en mijn leven terug. Ik vertrouw op mezelf. En ik ben helemaal klachtenvrij van deze angst.
Mijn therapeut begeleidde mij hierin heel fijn. Zij gaf mij vanaf het begin het vertrouwen dat zij niet geloofde dat het waar was. Zij vond mij niet raar of een gevaar voor de maatschappij, zij vertrouwde mij. Ze zag het echt als een angst. Dat gaf mij zo'n fijn gevoel. Zij had ook vaker vrouwen geholpen met een soortgelijke angst. Zelfs een vrouw die oma was geworden en toen pas deze angst ontwikkelde.
Ik hoop dat er iemand hiermee geholpen is.
Ga naar je angst toe. Zoek hulp. Je bent niet alleen hierin en je bent niet gek.
Vaak zijn ons angsten de ergste dingen die ons zouden kunnen overkomen. Hierom onstaat er angst voor het idee dat het werkelijkheid kan zijn.
Veel sterkte en kracht toegewenst voor een ieder die hiermee te maken heeft.
Ik zou het fijn vinden om in contact te komen met mensen die te maken hebben met mentale OCD klachten om tips en verhalen uit te wisselen.
Ik kwam al redelijk snel in therapie. Wat mij veel geholpen heeft. Het was zwaar maar ik wilde er alles aan doen om mij beter te voelen. Met dit idee kon ik echt niet leven. Exposure therapie heeft mij heel goed geholpen. Naar de angst toe gaan. Het hardop uitspreken van de volgende zinnen: "Ik ben pedofiel" "ik heb seksuele gevoelens voor kinderen" "als ik borstvoeding geef krijg ik seksuele gevoelens".
Dit verergerde de angst eerst heel erg. In het begin durfde ik het niet eens hardop uit te spreken. Samen met mijn therapeut heb ik het op papier geschreven. Dit riep al angst op want als iemand anders het zou lezen wat zouden ze dan wel niet over mij denken. Mensen zullen mij hierom haten. Ik verdien het niet om te leven als het zo is. Kortom veel angst.
Het moeten lezen van deze zinnen vond ik al verschrikkelijk. Hierna moest ik het 3 minuten achter elkaar hardop herhalen. En zo iedere keer een stapje verder naar de angst toe. Mijn therapeut stelde voor dat ik thuis hetzelfde ging oefenen. Ik kreeg meteen gedachten over wat als mensen mij zouden horen. Dat ging ik echt niet doen! Want als mijn huisgenoten mij zouden horen dan...?!
We hebben toen samen een opname gemaakt met mijn telefoon gemaakt waarin ik het zeg, dit moest ik telkens luisteren zodat ik thuis kon oefenen met exposure. Het liefst zo vaak mogelijk en vooral op de momenten waarop in geloofde dat de angst werkelijkheid was.
Allemaal verschrikkelijk om te doen! Ik wilde het ook liever vermijden en dus niet luisteren naar de opname omdat ik wist dat die akelige angst gevoelens dan weer erger zouden worden. Maar gek genoeg hielp het mij echt! De angst werd telkens eerst erger maar daarna nam het af.
Na een tijdje ervaarde ik 'oh het is maar een angst'. Ik moest zelfs meer naar het einde van de therapie een beetje lachen om de angst. Wat heb ik mezelf nu weer in mijn hoofd gehaald... Kom op zeg pedofiel dat ben ik echt niet.
Ik kon het loslaten. En ik heb mezelf en mijn leven terug. Ik vertrouw op mezelf. En ik ben helemaal klachtenvrij van deze angst.
Mijn therapeut begeleidde mij hierin heel fijn. Zij gaf mij vanaf het begin het vertrouwen dat zij niet geloofde dat het waar was. Zij vond mij niet raar of een gevaar voor de maatschappij, zij vertrouwde mij. Ze zag het echt als een angst. Dat gaf mij zo'n fijn gevoel. Zij had ook vaker vrouwen geholpen met een soortgelijke angst. Zelfs een vrouw die oma was geworden en toen pas deze angst ontwikkelde.
Ik hoop dat er iemand hiermee geholpen is.
Ga naar je angst toe. Zoek hulp. Je bent niet alleen hierin en je bent niet gek.
Vaak zijn ons angsten de ergste dingen die ons zouden kunnen overkomen. Hierom onstaat er angst voor het idee dat het werkelijkheid kan zijn.
Veel sterkte en kracht toegewenst voor een ieder die hiermee te maken heeft.
Ik zou het fijn vinden om in contact te komen met mensen die te maken hebben met mentale OCD klachten om tips en verhalen uit te wisselen.
Marianne
> 2 jaar geleden