Hoi,
weet niet goed waar beginnen... al van sinds ik me kan herinneren werd ik gepest ... op school.. dit tot mijn laatste jaar secundair... 12 jaar lang (van sinds ik me kan herinneren).. gepest, zowel psychisch als lichamelijk...
toen ik 15 jaar oud was, kreeg ik mijn eerste lief... dit werd later mijn man en de vader van mijn kinderen...
Wat ik niet wist, is dat hij narcistische trekken kreeg naarmate onze relatie vorderde... was dit altijd aanwezig? geen idee... puzzelstukjes vielen pas in elkaar nadat ik besloot van hem te scheiden na 12 jaar (waarvan 5 gehuwd). Dat ik hem verliet, gaf hem de teugels in handen om het eeuwige slachtoffer te spelen...
Soit... toen ik een jaar of 8-9was, werd ik misbruikt door mijn grootvader... wat voor mij een enorme mindf.ck is, ik heb hem dit precies nooit kwalijk genomen... ik snap dit echt niet...
Bij dat pesten, kwam ook een vluchtmechanisme bij me in gang... automutilatie... dit is gestopt toen ik in contact kwam met lotgenoten...
Ik weet dat dit verhaal waarschijnlijk chaotisch wordt, en van de hak op de tak, maar zo is het momenteel in mijn hoofd..
van het gepest hebben mijn ouders nooit wat geweten... dit kwam ik onlangs te weten toen we hierover praatten....
van automut. wisten ze het ook niet, ik heb zelf jaar of 2 antidepressiva genomen zonder dat ze het wisten...
Ik ging na mijn studies tewerk als verpleegkundige.... 12 jaar lang.. kreeg mijn ontslag toen mijn ex-man besloot mij in corona een koekje van eigen deeg terug te geven (lees: pay back time omdat ik hem verliet.) Hij mailde mijn toenmalige werkgever met leugens, waarbij die hem geloofden. Ook al kon ik telkens zwart op wit alles weerleggen.. uiteindelijk getekend, en vertrok ik met wat ik recht op had.
studies hervat, geslaagd, nieuw werk, voel ik me een indringer...
Nieuwe relatie, alles loopt goed, tot de bom ontploft... ik blijk veel vanuit 'ik' te spreken... Ergens logisch, ik kan toch niet zeggen 'de hond heeft de was gedaan'? of 'de hond heeft gekookt'?
gesprek erover gehad, 'je bent neit meer alleen, ik sta achter je,' ok... snap ik, en toch... durrf ik geen hulp te vragen, uit schrik het verwijt te krijgen dat ik hulp vroeg/kreeg...
Iemand dit meegemaakt? of weet naar waar ik me moet richten?
psycholoog intake gehad... maar wil zelf al wat aan de slag...
weet niet goed waar beginnen... al van sinds ik me kan herinneren werd ik gepest ... op school.. dit tot mijn laatste jaar secundair... 12 jaar lang (van sinds ik me kan herinneren).. gepest, zowel psychisch als lichamelijk...
toen ik 15 jaar oud was, kreeg ik mijn eerste lief... dit werd later mijn man en de vader van mijn kinderen...
Wat ik niet wist, is dat hij narcistische trekken kreeg naarmate onze relatie vorderde... was dit altijd aanwezig? geen idee... puzzelstukjes vielen pas in elkaar nadat ik besloot van hem te scheiden na 12 jaar (waarvan 5 gehuwd). Dat ik hem verliet, gaf hem de teugels in handen om het eeuwige slachtoffer te spelen...
Soit... toen ik een jaar of 8-9was, werd ik misbruikt door mijn grootvader... wat voor mij een enorme mindf.ck is, ik heb hem dit precies nooit kwalijk genomen... ik snap dit echt niet...
Bij dat pesten, kwam ook een vluchtmechanisme bij me in gang... automutilatie... dit is gestopt toen ik in contact kwam met lotgenoten...
Ik weet dat dit verhaal waarschijnlijk chaotisch wordt, en van de hak op de tak, maar zo is het momenteel in mijn hoofd..
van het gepest hebben mijn ouders nooit wat geweten... dit kwam ik onlangs te weten toen we hierover praatten....
van automut. wisten ze het ook niet, ik heb zelf jaar of 2 antidepressiva genomen zonder dat ze het wisten...
Ik ging na mijn studies tewerk als verpleegkundige.... 12 jaar lang.. kreeg mijn ontslag toen mijn ex-man besloot mij in corona een koekje van eigen deeg terug te geven (lees: pay back time omdat ik hem verliet.) Hij mailde mijn toenmalige werkgever met leugens, waarbij die hem geloofden. Ook al kon ik telkens zwart op wit alles weerleggen.. uiteindelijk getekend, en vertrok ik met wat ik recht op had.
studies hervat, geslaagd, nieuw werk, voel ik me een indringer...
Nieuwe relatie, alles loopt goed, tot de bom ontploft... ik blijk veel vanuit 'ik' te spreken... Ergens logisch, ik kan toch niet zeggen 'de hond heeft de was gedaan'? of 'de hond heeft gekookt'?
gesprek erover gehad, 'je bent neit meer alleen, ik sta achter je,' ok... snap ik, en toch... durrf ik geen hulp te vragen, uit schrik het verwijt te krijgen dat ik hulp vroeg/kreeg...
Iemand dit meegemaakt? of weet naar waar ik me moet richten?
psycholoog intake gehad... maar wil zelf al wat aan de slag...
JustMe
> 2 jaar geleden