Hoi,
Sinds een 2 jaar ligt ons gezin overhoop. Mijn man kreeg afgelopen voorjaar de diagnose bij het mggz ptss/complexe ptss. Binnen no time werd hij opgenomen in het Vibu amstelveen voor 3 maand. Wat een opluchting! Nu zal het wellicht de goede kant op gaan. Niets is minder waar. Alles werd erger, nieuwe vragen, nieuwe twijfels. Ik als vrouw en moeder van 3 kleine kinderen bleven achter. Ons huwelijk lijkt niks meer want er is alleen maar afstand. Hij zit in zijn volgende traject via het mggz en wij hangen er wat treurig naast en proberen ons leven op de rit te houden. Of ik probeer mijn leven met de kinderen op de rit te houden. Defensie kan bar weinig voor mij betekenen en geeft geen gehoor aan mijn noodkreten. Langzaam word het uitzichtloos en begint mijn moed en hoop weg te zakken. Er is geen ruimte voor mijn gevoelens, emoties en behoeften. Iemand hier ervaring mee? Tips zijn welkom.
Sinds een 2 jaar ligt ons gezin overhoop. Mijn man kreeg afgelopen voorjaar de diagnose bij het mggz ptss/complexe ptss. Binnen no time werd hij opgenomen in het Vibu amstelveen voor 3 maand. Wat een opluchting! Nu zal het wellicht de goede kant op gaan. Niets is minder waar. Alles werd erger, nieuwe vragen, nieuwe twijfels. Ik als vrouw en moeder van 3 kleine kinderen bleven achter. Ons huwelijk lijkt niks meer want er is alleen maar afstand. Hij zit in zijn volgende traject via het mggz en wij hangen er wat treurig naast en proberen ons leven op de rit te houden. Of ik probeer mijn leven met de kinderen op de rit te houden. Defensie kan bar weinig voor mij betekenen en geeft geen gehoor aan mijn noodkreten. Langzaam word het uitzichtloos en begint mijn moed en hoop weg te zakken. Er is geen ruimte voor mijn gevoelens, emoties en behoeften. Iemand hier ervaring mee? Tips zijn welkom.
Charlotte
> 2 jaar geleden