Dwanggedachten

Magisch denken heb ik ook last van dat bijv als de kraan niet 3 x aanraak dat me ouders doodgaan

Hey
Heb dit ook soort van meegemaakt 4 jaar geleden. Toen was ik 16.

In de plaats van dit had ik schrik van mensen iets aan doen en enge gedachten van mensen die zichzelf iets aandoen/moordscenes.
Het begon met 1 random enge gedachte, waar ik van verschoot en begon erover na te denken. “Waarom denk ik dit?” “Is dit normaal”
Dan gebeurde het een tweede keer. Dus begon deze soort gedachten te onderdrukken.
De enge gedachten kwamen vaker en vaker voor en begonnen obsessief te worden, begon er ook obsessief over na te denken.

Ik begon er ook veel over op te zoeken en keek af en toe YouTube filmpjes van moordenaars en psychopaten om te zien of ik daar ook karaktertrekken van had. Ik werd hier heel bang van.
Na een tijdje begon ik echt te denken dat ik ook zo een psychopaat was, maar het gewoon nog niet tot uiting was gekomen.

Op dat moment besefte ik ook niet dat dit angst was. Wat het nog enger maakten.

Ik durfde er met niemand over te praten. Want ik zou ook bang zijn moest iemand tegen mij zeggen dat ze continue ongewilde moordscenes in hun hoofd hebben.
Ik heb hier ongeveer 8 maanden zo goed als alleen mee gezeten.
Ik had het enkel tegen mijn mama eens uitgelegd, maar wilde er met haar eigenlijk niet meer over spreken (omdat het gwn zo moeilijk was)

Uiteindelijk had mijn mama iets op het internet gevonden van ‘enge dwanggedachtes’. En dat dwanggedachtes voortkomen uit angst.Dit stelde mij heel hard gerust omdat ik eindelijk wist wat het was!

De gedachtes werden hierdoor minder en kon het met de tijd meer en meer ‘accepteren’ en in een ‘doosje’ steken.

Nu jaren later (ben nu 20) spreek ik erover met mijn psycholoog. En ben sinds twee weken erover beginnen praten. Deze laatste twee weken zijn tot nu toe al heel moeilijk geweest. Omdat ik de angst weer onder ogen moet komen en erover moet praten.
Het is nog steeds moeilijk te accepteren dat de gedachten ‘oké’ waren en dat het gewoon pure angst was.
Maar ben nu mijn best aan het doen om het eindelijk na 4 jaar te verwerken.

Ben in ieder geval al trots dat de gedachten weg zijn en dat ik tot dit punt gekomen ben om erover te praten.

Hopelijk gaat iemand zich ook hierin kunnen vinden en kan dit helpen voor andere mensen.
Want Dit is wat ik eigenlijk toen nodig had, verklaring en geruststelling.

Groetjes anoniem