Emetofobie - forum lotgenoten

Mijn dochter heeft sinds ze klein is emetofobie. Vreselijk om te zien hoe het haar leven negatief beïnvloedt. Wie kan er een goeie therapeut aanraden in de buurt van Amsterdam?

Ik had er vroeger nooit last van tot ik steeds ouder begon te worden.. ik ontloop ALLES waarvan ik ziek kan worden, ik ga nooit meer de deur uit, ontsmet mijn handen als ik buiten ben geweest. Mijn beste vriendin was bij mij en vertelde dat iedereen in haar huis ziek was & de volgende dag zij "ik moest de hele nacht overgeven" ik heb 4 dagen lang niet meer kunnen functioneren omdat ik bang was om ziek te worden.. Ik durf haar niet meer te zien want zo besmet ze mij, ik heb uitgerekend wanneer ze de virus niet meer bij haar draagt 'maar wat als haar moeder het heeft en zij het alsnog meeneemt' ik sta op het punt om mezelf helemaal op te sluiten en niemand meer te zien.

Mijn angst voor overgeven begon al toen ik erg jong was. Inmiddels ben ik bijna 40 en is het erger dan ooit Dit is omdat ik inmiddels kinderen heb. En kinderen geven uiteraard over. Totdat ik kinderen had kon ik situaties altijd vermijden of ervan weglopen. Zelf geef ik nooit over. Nu ik kinderen heb kan ik niet meer weglopen ervoor en moet ik handelen als het gebeurt. Dit zet mij in constante spanning. Het overvalt kinderen ook vaak. Dus overvalt het mij ook. Ik ben constant aan het opletten of ik signalen zie of als ze buikpijn hebben zit mijn hart alweer in mijn keel. Zodra er een buikgriep heerst leef ik letterlijk in paniek. Bang dat mijn kinderen het ook krijgen. De nachten zijn het ergst. Dan kan het zomaar gebeuren zonder dat zij het evt voelen aankomen. Daardoor slaap ik slecht en ben ik ook s’nachts gespannen. Ik wil dit gevoel niet en voel mij een slechte moeder.

Mijn leven wordt beïnvloed door emetofobie.

Ik weet het nog zo goed. De eerste keer dat mijn broer mij vertelde te vluchten, mijn oren dicht te doen en niet te kijken toen we iemand zagen overgeven op tv. Sinds dien heb ik het niet meer anders gedaan. Deze gewoonte groeide uit tot angst en begon langzaam zijn weg te vinden ik alle dagelijkse dingen die ik deed.
Een tijdje is het heel erg geweest. Na een ingrijpende gebeurtenis in mijn leven kon ik gedurende 2/3 maanden bijna niks meer door de angst. Ik had mezelf aangepraat dat er een brok in mijn keel zat die mij misselijk maakte, waardoor zelfs slikken en eten een opgaven werden. Ik kwam tot een breekpunt en heb ik paniek de huisartsenpost gebeld, die mij vertelde dat ze verder niks voor me konden doen en dat ik maar natuurlijke rustgevende druppels moest gaan halen bij de Albert Heijn.
Met een verslagen gevoel, besloot ik dat het zo niet langer kon. Ik ben aan mezelf gaan werken en ben de rust gaan opzoeken.
Na een jaar lang te vechten en groeien voor mezelf en voor niemand anders, vond ik die rust eindelijk. Emetofobie nog steeds aanwezig op de achtergrond, maar niet mee zo luid als eerst. Ik kon genieten van het leven met hier en daar wat angst, maar ik maakte wel stappen.
Sinds een week merk ik dat ik bergafwaarts ga. Een stressvolle periode in combinatie met 2 confrontaties met braaksel en overgevende mensen (in de trein), maakt dat ik niet meer met het ov durf te reizen. Gister zat ik in de bioscoop, eindelijk naar een film waar ik zo naar heb uitgekeken. Maar ook hier kon ik niet meer van genieten. Wat nou als iemand in deze bioscoopzaal, die helemaal vol zit, moet overgeven? Het idee benauwd me, overheerst me en ik kan het nergens kwijt. Vrienden en familie zijn op de hoogte, maar begrijpen het niet. Ik wil niet dat ze aanpassingen moeten maken door mijn angst. Ik wil zelf geen aanpassingen meer hoeven te maken door de angst.
Elke dag is weer een strijd die zoveel energie kost. Elke dag komt de emetofobie meer en meer naar de voorgrond. Het ging zo goed, ik wil dit niet meer. Ondanks dat het nu minder gaat, wil ik jullie laten weten dat ik niet zal opgeven en zal vechten tegen deze angst. Geïnspireerd door hoe mooi het leven is en de mogelijkheid om daar 100% van te kunnen genieten, zal ik blijven vechten. Hulp zoeken durf ik nog niet. Dat is oké. Ik doe het stapje voor stapje en dan kom ik er wel. Alhoewel het nu enigszins uitzichtloos voelt, geef ik niet op.
Voor alle mensen met emetofobie: houd je sterk en vecht. Jij kan dat echt. Angst hoeft niet je leven te beïnvloeden. Heb vertrouwen in jezelf, dan kom je waar je wil zijn.

Ik heb al emetofobie zolang ik me kan herinneren. Ik ben nu 17, bijna 18 jaar.
Ik durf geen feestje te geven met alcohol omdat ik zelf door mijn emetofobie sws niet drink, maar ik ben erg bang dat iemand te ver gaat en moet overgeven op mijn feestje.
Ook vermijd ik feestjes van andere mensen als er alcohol is.


Op dit moment ben ik ziek. Ik heb heel veel last van mijn maag. Ik doe er alles aan om niet over te geven en ik ben helemaal in paniek.

hallo iedereen!
ik ben nu 15 jaar oud en heb denk ik sinds mijn 6e als last van emetofobie.

Het werd veel erger rond mijn 9e/10e, ik durfde niet meer naar school (ik ging misschien 1x per week naar school), had super erge paniekaanvallen en was gewoon zo bang om te overgeven of met mensen in de buurt te komen die ziek zouden kunnen zijn/worden... Ik heb ook smetvrees.

Ik doe er alles aan om te voorkomen dat ik zou kunnen spugen, altijd meerdere keren houdbaarheidsdatums checken bij alles, niet in de buurt komen met zieke mensen, super vaak me handen wassen, niet met dronken mensen in contact komen, niet te veel eten.

Ik denk dat het ontstaan is doordat ik me ouders om een maandag ochtend hoorde overgeven in het toilet (ik was toen 5 of 6 jaar) ik was zo bang door de geluiden en alles dat ik keihard begon te huilen en achter de bank sprong en me handen op me oren hield en heel de tijd schreeuwde papa mama stop alsjeblieft. Ik denk dat ik hier zo van ben geschrokken dat het toen ontstaan is! pas toen ik 9 of 10 jaar was moest ik zelf overgeven toen begon de emetofobie echt..

Nu ben ik 15 jaar en heb er nog steeds last van paniek aanvallen vooral s'avonds en s'nachts. Ik durf wel naar school maar vind het alsnog moeilijk.

Er zijn nog veel meer gebeurtenissen gebeurd rond dit onderwerp... maar dat is te veel om te vertellen

hopelijk begrijpen jullie mij! liefs

Hey ik ben Louise en ben 15 jaar

Sinds ik me kan herinneren heb ik een angst voor overgeven, dit komt omdat mijn oudere zus (21) toen ze klein was een maagdarm infectie had. Hierdoor moest ze continu overgeven en was ze altijd ziek. Door alleen het verhaal al te horen voelde ik me al misselijk. Maar het grappige is is dat ik eigenlijk niet zo veel ziek wordt en toch maak ik me druk.

Ik heb er eigenlijk altijd mee kunne leven tot dat ik in het afgelope jaar 3 keer heb moete overgeven. Het was de hel! Ik snapte niet hoe dit kwam maar ik kreeg een enorme schrik. Oneee wat als ik nu op school moet overgeven, wat als ik oververmoeid geraak en ziek wordt, wat als men gezin een keer uit eten wilt gaan!? Ik begin hier overal over na te denken en durfde niet meer buiten te komen...

Nu kan je wel zeggen van ja maar wat is de kans dat je nu zou overgeven, ja die is enorm klein.... maar de kans is er wel! Deze gedacht maakte me zot en nog steeds!

Ik heb de laatste 2 maanden op school niet anders gedaan dan elke lesuur naar het toilet te lopen met de angst om over te geven. Ook moest ik elke dag met de bus naar school (45 min lang) die was verschrikkelijk, wat nu als ik op de bus moet overgeven dat kan toch ni?!

Ik durfde men mama hier ik ook niks van te zegge omdat ik bang was dat ze zou denke dat ik zot ben geworde... bang dat ze boos zou worde als ze me moest komen ophale van school...

Mijn examens zijn geweest maar die gingen rotslecht omdat ik aan niks anders kon denken dan onee wat als ik tijdens mijn examen moet overgeve??? Ik was continu misselijk tot ik thuis kwam dan kwam de honger naar bove en at ik elk koekje op dat er was omdat als ik thuis ben dit mijn enige rustplek is.

Ook kijk ik na wanneer iets vervallen is of hoelang gelede het is open gedaan, bv bij melk als die de ene dag is ope gedaan dan drink ik er alleen nog maar de volgende dag van en dan moet ik het niet meer hebben.

Ik durf niet naar buiten of met vriendinne afspreken omdat ik bang ben om misselijk te worde en of over te geven...

Ik heb dit probleem van me al vertelt aan men moeder ma ze snapt het niet en wilt het ook niet snappe ze zegt dat er altijd wel iets met mij is en dan ik gewoon normaal moet doen....

Ik weet echt niet wat ik moet doen... ik ga in september naar een nieuwe school maar ik heb hier nu al stress en angst voor. Heeft iemand tips?

Ik heb nu een jaar of 2 last van paniek aanvallen als ik misselijk ben omdat ik zo bang ben om over te geven. De laatste keer dat ik ook echt heb moeten overgeven is al 2 jaar geleden.. 1,5 maand geleden kreeg ik buikgriep. Ik was extreem misselijk en kon niks eten. Na een week toch maar weer geprobeerd te eten en dat leek heel de dag prima te gaan. Alleen savonds ging het toch weer mis.. sinds dien heb ik daarna 2 weken geleefd op een beschuitje per dag. Ik kon niet eten of drinken omdat ik constant ‘ziek’ was. Na een week of 2 zo geleefd te hebben kon ik gelukkig de stap zetten om wat meer te gaan eten. Nu 1,5 maand veder vanaf dat ik buikgriep heb gekregen ben ik nogsteeds heel de dag bezig met wat nou als ik misselijk word of ga overgeven? En constant ‘ziek’ voelen terwijl ik realiseer dat het tussen mn oren zit. Ik heb trouwens ook meerdere onderzoeken laten doen bij de huisarts omdat ik eerst zeker wist dat het lichamelijk zou zijn. Want hoe kan je hoofd je nou zo ziek maken? Ik ben 7 kilo afgevallen hierdoor en er is nu ook vastgesteld dat ik door deze angststoornis een eetstoornis heb ontwikkelt. Ik ga aankomende vrijdag een sessie hypnotherapie doen en ik hoop zo erg dat dit werkt voor mij. Ik kan niet leven zo ik eet nu sochtends een beetje havermout, smiddags een boterham en savonds 3 happen avondeten.. en ik ben HEEL DE DAG bezig met wat ik eet, wanneer en hoe ik me daar bij voel.

Als iemand nog tips heeft voor mij laat het me weten want ik ben echt radeloos

Als student heb ik in een studentenclub gezeten en daar werd enorm veel alcohol gedronken. Hierdoor heb ik dat jaar veel moeten overgeven. Sindsdien ben ik bij het minste alcohol dat ik drink meteen heel erg misselijk. Het laatste jaar is het zelfs zo erg dat wanneer ik nog maar een slok wijn of bier proef, ik de volgende nacht wakker word, in paniek geraak omdat ik schrik heb hier ook misselijk van te worden, en me vervolgens meteen misselijk voel. Zelfs zonder enige druppel alcohol aan te raken maar door een avond omringd te zijn door vrienden die wel alcohol drinken, word ik de volgende nacht ook vroeg wakker en ben ik ook hiervan super misselijk en voel ik me miserabel. Ik ben nu op een punt gekomen dat ik verschillende situaties mijd: een avondje uit met vrienden, een uitje met het werk, een weekendje op hotel, op vakantie gaan…. Eigenlijk alle situaties waarbij er alcohol gedronken kan worden door iemand of situaties waarbij ik een nachtje ergens anders dan thuis moet slapen. Ik word steeds wakker met een hoge hartslag, paniek, misselijkheid, braken… en zo kunnen deze klachten doorgaan tot 20:00 de volgende avond… Ik ben echt ten einde raad aan het geraken omdat het steeds erger en erger lijkt te worden. Ik overweeg nu hypnose uit te proberen of naar een psycholoog te gaan hiervoor, al is die eerste stap zetten niet makkelijk.

Ik heb een aantal jaar geleden spontane buikgriep gekregen toen ik in de bioscoop zat. Sindsdien is mijn angst voor niet zozeer overgeven, maar overgeven op onhandige plekken gaan leven. Het overgeven zelf heb ik geen angst voor. Hetgene waar ik zo angstig voor ben is dat het niet thuis gebeurd of dat ik de wc niet haal en een grote troep maak. Dit is ook omdat ik weet dat mijn vriend er helemaal niet tegen kan.

Mijn angst voor overgeven is zo gegroeid sinds dat ene moment. Dit was een tijd stabiel totdat ik afgelopen oktober buikgriep heb gehad. Alles is toen netjes verlopen en ik heb geen troep gemaakt maar de angst dat het opnieuw gebeurd is zo verschrikkelijk groot. Hierdoor ben ik eigenlijk altijd misselijk. Eigenlijk omdat ik het mijzelf aanpraat. "Wat als ik nu misselijk word of nu ga overgeven". Ik merk dat dit ook effect gaat hebben op mijn persoonlijke leven. Ik ga dingen niet uit de weg maar als ik bijvoorbeeld uit eten ga, spookt die gedachte constant door mijn hoofd. Dat het dan gebeurd en dan word ik ook misselijk.

Er heerst nu bij mij op het werk buikgriep (ik werk in een verzorgingshuis) en de angst dat ik ook de buikgriep krijg en dat het zich op een heel vervelend moment uit is zo verschrikkelijk groot. Dit maakt dat ik mij eigenlijk constant angstig voel en misselijk ben.

Ik zit hier erg mee de laatste tijd. Hierom zit ik er ook aan te denken om mij via de huisarts te laten doorverwijzen naar een therpeut. Mijn omgeving neemt mij niet serieus en denkt dat het allemaal niet zo erg is.

Ik ben al jaren bang voor situaties waarin overgegeven wordt. Niet perse bij mezelf maar meer bij andere. Ik vermijd bussen en op stap gaan is ook een ding. Zodra ik merk dat iemand misselijk is of moet overgeven gaat mijn hart al te keer, krijg ik rillingen en gaat alles trillen. Ik maak mezelf zo gek dat ik er zelf ziek van word. Ik zit er erg mee want het belemmert mijn leven.. Ik ben nog maar 24 en ik heb mijn leven aangepast en leef een heel ander leven als andere van mijn leeftijd. Ik vind het een grote stap om in therapie te gaan en ben bang voor reacties van andere. Wie zit ook in deze situatie en kan mij misschien helpen? :)

Het is zo irritant zodra is me niet lekker voel denk ik meteen oh nee straks moet ik weer overgeven. Ik ben zelf niet eens ziek meer maar toch eet ik bijna niks zodra ik eraan denk gaat het al mis

Hoi ik ben Eli:)
Ik vertel me verhaal omdat ik er erg mee zit en er liever dan liever van af wil.
Ik word dus misselijk als ik wakker word, op de maandag (schooldagen), speciale gelegenheden en als ik denk aan misselijk zijn. Het ergst is het als ik naar speciale gelegenheden ga.

Ik ging vandaag bowlen met mijn moeder en zusje en dat was een leuk idee maar voor mij was dat eigenlijk helemaal niet zo. Gisteren gingen we bowlen maar dat ging dus niet door omdat onze auto mankementen had, daar was ik onopgemerkt heel erg blij mee omdat ik bang was om misselijk te zijn en dat was ik op dat moment ook. Toen ik te horen kreeg dat het niet ging lukken was de misselijkheid meteen weg. Het voelt ook alsof ik het heel erg spannend vind en ik stress hem wel dan voor no reason.

Ik heb aankomende maandag+dinsdag een schooluitje naar een vr wereld waar je je eigen land moet regeren. Nu Ik eraan denk word ik helemaal exited maar ja... wat als. Ik heb er super veel zin in maar ik heb toch een misselijkheidsgevoel als ik er aan denk. Ik krijg ook een spanningsgevoel terwijl ik het niet zo heel spannend vind. Donderdag gaan we weer met de klas op schooluitje naar Schiphol en dan aan Engelse mensen dingen vragen. Maar op het gebied van sociaal ben ik niet te vinden. Ik vind het al dood spannend als ik naar de buren moet om een pakketje op te halen. Ik kan me wel ziek melden maar ik ben inmiddels al 452 uur ziek gemeld over het hele jaar dus dan word het to obvious.

Ik word dus heel erg misselijkheid voor welke speciale gelegenheid, maakt niet uit of ik het leuk vind of niet.

Ik ben in Januari 2 weken achter elkaar ziek geweest en heb me in de 1e week laten bloedprikken,maar daar kwam niks uit.. ben ook al naar de huisarts geweest maar die heeft gezegd dat het aan spanning/stress ligt waar ik mezelf wel daadwerkelijk in kan vinden want dat is volgens mij wel echt zo. Hij heeft alleen geen tips meegegeven wat ik dus heel graag wel zou willen daarom plaats ik mijn verhaal ook.

Voor degene:
ik zit in klas 2 vmbo-T
13 jaar
Geen problemen thuis of met familie
Voel me prima alleen dit dus

Groeten
Eli

Ik schrijf dit verhaal in april 2022. Ik ben 59 jaar en heb al zo'n 35 jaar last van de angst om over te geven of misselijk te worden. Als ik alle verhalen hier lees, kan ik zeggen dat ik kennelijk een milde variant heb omdat het niet mijn dagelijks leven bepaalt zoals bij velen hier wél het geval is. Toch heb ik besloten te onderzoeken of ik iets aan deze angststoornis kan doen middels gesprekken bij een therapeut. Uit de verhalen op dit forum komen niet al te rooskleurige toekomstverwachtingen naar voren; eigenlijk blijft iedereen in de ban van zijn of haar emetofobie en is somber of wanhopig wat dit betreft. Op dit moment ben ik bij de therapie op een punt aanbeland dat er actie moet worden ondernomen. Men wil mij 60/70 % gaan blootstellen aan een misselijkheidsgevoel om zo te ervaren dat dat niet hoeft te betekenen dat je echt moet overgeven. Mijn veiligheidsgedrag in de vorm van frisse lucht, water drinken, naar buiten, afleiding in andere prikkels, dien ik dan achterwege te laten in deze veilige omgeving en dus te ervaren dat ik dit overleef. Ik vind het spannend en twijfel zelfs of ik dit aan moet gaan. Wat zou de uitkomst kunnen zijn, zeker gezien al jullie verhalen en ondernomen therapieën die eigenlijk niets hebben opgeleverd. De weinige positieve ervaringen die ik hier lees gaan in de richting van EMDR en dat is dan ook wat ik in eerste instantie voorstelde bij de therapeut. Ik hoop dat we een goede combi kunnen vinden om een resultaat te behalen. Zolang ik in mijn meest erge ervaringen van paniek, eerder kies voor suïcide, dan te moeten overgeven, heb ook ik nog een weg te gaan. Ik moet er niet aan denken om griep te krijgen oid, maar vreemd genoeg ben ik daar dus niet dagelijks mee bezig en heb ik een redelijk prettig leven.
Jullie verhalen hebben mij in ieder geval duidelijk gemaakt dat ik niet de enige ben, dus wat dat betreft ben ik jullie dankbaar voor het delen van dat verhaal. Ik hoop dat er in de toekomst ook succesverhalen te delen zijn hier. Wie weet. Ik wens jullie allen sterkte en hoop dat voor ieder van jullie de situatie zal verlichten.
Groet

Als student heb ik in een studentenclub gezeten en daar werd enorm veel alcohol gedronken. Hierdoor heb ik dat jaar veel moeten overgeven. Sindsdien ben ik bij het minste alcohol dat ik drink meteen heel erg misselijk. Het laatste jaar is het zelfs zo erg dat wanneer ik nog maar een slok wijn of bier proef, ik de volgende nacht wakker word, in paniek geraak omdat ik schrik heb hier ook misselijk van te worden, en me vervolgens meteen misselijk voel. Zelfs zonder enige druppel alcohol aan te raken maar door een avond omringd te zijn door vrienden die wel alcohol drinken, word ik de volgende nacht ook vroeg wakker en ben ik ook hiervan super misselijk en voel ik me miserabel. Ik ben nu op een punt gekomen dat ik verschillende situaties mijd: een avondje uit met vrienden, een uitje met het werk, een weekendje op hotel, op vakantie gaan…. Eigenlijk alle situaties waarbij er alcohol gedronken kan worden door iemand of situaties waarbij ik een nachtje ergens anders dan thuis moet slapen. Ik word steeds wakker met een hoge hartslag, paniek, misselijkheid, braken… en zo kunnen deze klachten doorgaan tot 20:00 de volgende avond… Ik ben echt ten einde raad aan het geraken omdat het steeds erger en erger lijkt te worden. Ik overweeg nu hypnose uit te proberen of naar een psycholoog te gaan hiervoor, al is die eerste stap zetten niet makkelijk.

Ik ben bang om over te geven, omdat ik het verschrikkelijk smerig vind. ik ben vooral bang voor het gevoel dat het eruit komt en de smaak.

 

Ik doe er alles aan om niet te hoeven braken. Ik check altijd de houdbaarheidsdatums en eten wat ik er vreemd vind uitzien en/of anders als normaal vind smaken, dat laat ik staan.

 

Mensen waarvan ik weet dat ze de buikgriep hebben, blijf ik liever uit de buurt, omdat ik geen risico wil lopen om besmet te worden. Ik ben nu 30 en de laatste keer dat ik moest braken was ik 14.

 

Ik doe er alles voor om niet misselijk te worden en te hoeven braken. Gek genoeg kan ik er wel tegen als iemand anders moet braken, als ik maar weet dat het niet iets besmettelijks is.

Mijn dochter heeft vreselijk last van emotofobie zij komt niet meer buiten daardoor en kan niet naar buiten toe om de goede hulp te krijgen .
nu is mijn vraag kunnen jullie mij helpen goede tips te geven .
Ik ben haar moeder die op dit moment radeloos is of mensen adviseren zij kan het niet alleen .
alvast bedankt
groetjes wendy

Hallo allemaal,

Helaas heb ik ook last van emetofobie.
Vanaf dat ik jong ben raak ik al in paniek als ik moet spugen.
Maar gelukkig gebeurd het me niet elk jaar of heel vaak.
Eerder wanneer er iemand moest overgeven of ik zelf misselijk was raakte ik alleen in paniek.
Tegenwoordig bellemerd dit mn hele leven.
Ik durf bijv niet meer bij mijn vriend te slapen.
Ga niet meer winkelen of ergens heen waar geen toilet in de buurt is.
Werken in de zorg lukt me nog maar het is elke dag een strijd om er te komen.
Ik ben elke dag misselijk door de spanning en wordt er echt helemaal moedeloos van.
Ik heb nog nooit gespuugd van spanning of paniek. Gelukkig...
Soms wou ik eens dat het me gewoon gebeurde zodat ik er misschien minder bang van wordt.
Wanneer ik naar de winkel ga zit ik in de auto doe ik mijn raam iets open.
Rijd ik naar de winkel zoek ik een parkeerplaats achteraf. Raap ii mezelf bij elkaar. Pak wat ik moet hebben en ben er zo snel mogelijk weer weg. Mensen die dit herkennen?
En hebben mensen tips of is iemand eraf gekomen?

En HOE DAN?

Liefs,
Isa

Het begon toen mijn moeder een eetprobleem kreeg. Sindsdien kreeg ik allerlei symptomen: flauwvallen, migraine en moeite met slikken. Elke keer als dat gebeurd ben ik bang om.over te geven. Als ik eet, eet ik heel.snel, bang dat ik moet overgeven. Als ik in het openbaar ben, ben ik bang om plots neigingen te krijgen om over te geven. Het geeft veel spanning. Ik let veel op wat ik doe. Elke keer als ik per ongeluk een boertje moet laten ben ik bang dat alles eruit komt.

Ik.zou willen dat ik ervan af kon komen.

Kim

Al vanaf jongs af aan was ik bang dat kan zijn doordat ik bij na geboorte veel bloed moest overgeven. Daarna heb ik nog 3 keer overgegeven in m’n leven: toen ik 4 was, was ik ziek maar toch wilde ik naar een speelparadijs en ik moest perse nog een banaan eten van m’n moeder. Op mijn 8ste was ik in Tenerife met mijn oma, broertje en mijn moeder en waarschijnlijk heb ik daar wat verkeerds gegeten of gedronken want in de nacht ging het helemaal mis. De laatste keer was 5 jaar geleden. Ik ben een hele nacht opgewerkt om het overgeven tegen te gaan maar in de ochtend kwam het er alsnog uit. Het gekke is dan na het overgeven voel ik me een tijd niet bang omdat precies na het terplekke overgeven het opgelucht voelt. Ik ben nu 15 jaar oud en zoals ik al zei, de laatste keer dat ik heb overgegeven was op mn 10de. Toch sla ik sinds november/december 2020 alweer doodsangsten uit. Zie je, mijn emetofobie speelt altijd wel een rol in mijn leven, soms wat meer dan anders en op dit moment speelt het niet alleen een rol, het belemmert ook gelijk mijn leven. Ik zit op het moment in therapie om weer de dingen te kunnen doen die een normaal tienermeisje zou moeten kunnen doen, uitgaan met vriendinnen, naar de albertheijn gaan zonder zorgen, zelfs normaal in de les zitten is een uitdaging. Doordat dit nu een groot dee van mijn leven in beslag neemt komen er natuurlijk ook paniekaanvallen bij die het nog erger maken, ik heb ze dan ook dagelijks. Het word steeds lastiger om me vast te houden aan de positieve dingen in het leven, want het worden er steeds minder. De oorzaak is waarschijnlijk het veel binnenstormen in Corona. Mijn advies is dan ook om de normale dingen in het leven te blijven doen ookal lijkt het geen ‘big deal’, want wat in nu meemaak wens ik echt niemand toe en hoort niemand mijn leeftijd mee te maken.

Ik zou graag weten hoe anderen van dit forum deze test hebben ervaren. Ik wist letterlijk niet wat ik kon verwachten, maar raakte er totaal van in paniek door het staafje waarmee ze m’n keel ingingen. Kokhalzen en letterlijk bijna over m’n nek gaan doordat het zo diep moest. Ik verkrampte helemaal. Hebben anderen deze ervaring ook gehad?

Het leven is een nachtmerrie

Zo voelt het.
Het leven met deze fobie is extreem moeilijk vind ik. Ik heb deze angst sinds ik me kan herinneren nu ben ik 18 en probeer ik een zo normaal mogelijk leven mee te maken. Ik probeer dingen die ik nu kan niet op tegeven en er juist harder voor te vechten. Ik ben bang om zelf te braken, braaksel van mezelf of anderen te zien, om andere te zien braken en ook om dieren te zien braken. Ik heb een lijstje gemaakt lang geleden met alle dingen die ik niet meer kan. De lijst was lang, deprimerend en saai. Een carrière als docent, avondjes uit met vriendinnen, een eigen hond of kat, gezellig naar de bioscoop, eigen Kids, een drankje drinken, een film of serie kijken zonder minstens 5 keer weg te lopen en zelfs de avond snack van 8 uur stond op het lijstje. Op mijn 16de besloot ik te gaan vechten, vechten voor de dingen die iedereen zo leuk en geweldig lijkt te vinden en ik simpelweg niet kan. Nu 2 jaar later heb ik een bijbaantje als oppas in de dag uren, kan ik eindelijk op vakantie met vriendinnen zonder heimwee/overgeef angst. Kan ik zonder stress bus zitjes van 2 uur maken met een volle bus met vreemden. En kan ik voorzichtig een biertje drinken met vriendinnen.
Mijn tip is VECHT ook jij kunt dit heel deze strijd heb ik alleen gedaan niemand van mijn naasten weet van mijn fobie. Het is een lange weg, zeker geen makkelijke maar het resultaat is geweldig.

Ooit word ik een docent, een moeder en hopelijk een oma.
-anoniem

Ik heb ook een enorme angst om over te geven als kind al vond ik het heel erg eng en het is vies en naar ik ben nu 57 jaar en ik heb het nog steeds probeer het ook altijd tegen te houden wat natuurlijk niet altijd lukt maat ben er echt doodsbang voor elke keer weer denken nee ik wil niet nee ik wil niet vindt het nog steeds eng naar en vies maar gelukkig lees ik hier zoveel verhalen en ben niet de enige Dank jullie wel minie .

Hallo allemaal. Ik ben zo verschrikkelijk bang om over te geven dat het mijn hele leven beheerst. Ik word er dood moe van en wil graag in contact komen met lotgenoten.

Ik heb ook al van kinds af aan last van emetofobie als ik vroeger misselijk was dan maakte ik m n vader en moeder wakker om mij te ondersteunen en nu heb ik het nog steeds die extreme angst om over te moetten geven ik vindt het eng vies en naar en probeer het tegen te houden wat soms niet lukt ik wil ook niet met mensen in aanraking komen die griep of buikgriep hebben omdat ik dan de angst heb dat ik het ook krijg en ik check idd altijd houdbaarheidsdatums ja het is een hele nare angst maar ik zie in dit forum dat ik niet de enigste ben
Minie

Ik heb emetofobie. Ik ben enorm bang om over te geven. Als ik me een beetje misselijk voel, dan raak ik al in paniek.

Ik doe dan ook vanalles om te voorkomen dat ik misschien zou moeten overgeven, zoals houdbaarheidsdata checken, geen contact met zieke mensen, superhygiënisch zijn, niet buitenshuis eten. En natuurlijk heel vaak mijn handen wassen...

Toen ik 6 jaar was had ik een buikgriep. Hierdoor moest ik veel overgeven. Dit was erg traumatisch voor mij. Hierna werd ik ook steeds banger dat ik dit nog een keer zou moeten doen.

Toen ik 14 was werd het pas echt een probleem. Ik ging toen uit eten en werd toen misselijk. Ik voelde me heel erg opgesloten en dat verergerde het effect alleen maar. Door mijn angst durfde ik dus niet meer naar restaurants te gaan. Ik bleef dit wel doen. De ene keer had ik nergens last van en de andere keer heel erg. Wat er gebeurde was dat ik misselijk werd van het opgesloten gevoel, de geur van al het eten en de drukte in het restaurant. Dit heb ik nu nog steeds. Ik ben nu 20. Door corona is het alleen maar erger geworden. Doordat we amper buiten komen kan ik al een paniekaanval hebben als ik buiten loop en ik loop langs restaurants. Als ik dan de geur van eten ruik kan ik gaan kokhalzen. Hierdoor vermeid ik steeds meer dingen.

Ik merk dat mijn angst voor overgeven me steeds meer dwars zit. Ik heb dus vooral angst om zelf over te geven. Ik ben bang voor de geur, smaak en het gevoel. Maar ook andere zien overgeven of horen overgeven vind ik vervelend.

Ik woon nu samen met mijn vriend. Hij heeft een paar keer moeten overgeven nu. Ik kan hem dan wel helpen. Ik ga dan water voor hem pakken en buiten de wc staan. Zolang ik het niet zie of ruik is het dan goed. Dit is iets wat ik eerst nooit had gedurfd.

Ook ben ik pas met dit probleem naar de dokter geweest. Ik heb gevraagd voor therapie. Hij heeft mij een verwijsbrief gegeven. Nu dus op zoek naar een goede psycholoog.

Ik weet niet of het gaat helpen maar ik wil op dit moment alles proberen wat mij maar zou kunnen helpen om hieraf te komen. Ik wil weer naar makkelijk naar buiten durven, uiteten kunnen en zoveel andere leuke dingen doen.

hoi iedereen! ik vind overgeven al eng en vies zolang ik maar kan herinneren. vroeger deed ik het wel eens omdat ik ziek was, of dat was mijn familie ziek en hoorde ik het. ik heb mijn moeder meerdere keren de hele nacht horen overgeven en dit heeft voor mij veel effect. ik ben nu 16 en had sinds mijn 7/8 niet meer overgeven. ik kende het gevoel niet meer en heb lang geen mensen om me heen gehad die moest overgeven. op feestjes als er drank bij is dan vind ik het lastig, drink ik niet te veel? drinken zij niet te veel? het is vaak voorgekomen dat iemand moest overgeven, maar ik ben er altijd van weggaan en mijn vrienden geven het meestal aan als ze misselijk zijn of zich slecht voelen en dat helpt. als iemand moest overgeven dat ontweek ik het maar het resulteerde niet in paniekaanvallen. een paar maanden geleden was ik op een feestje en had ik te veel gedronken ik heb van het feestje zelf bijna geen herinneringen meer en ik werd de volgende ochtend wakker naast mijn vriend die me veel vertelde. ik had die nacht voor mijn gevoel gedroomd dat ik had overgeven, maar het bleek geen droom. sindsdien vind ik drinken enger dan ik eerst vond. mijn vriend geeft snel over en op nieuw jaar heeft hij overgeven waar ik naast stond dit is al eerder gebeurd en het resulteerde in beide gevallen in ik die een paniek aanval heeft. ik ga snel ademen en ik voel mezelf trillen. dat beeld wat ik zag blijft zich herhalen en herhalen in mijn hoofd. gister had ik weer een feestje en mijn vriend had weer overgeven. ik was er niet bij en een vriendin vertelde het. ik creëerde zelf een beeld en deze beelden van mijn vriend komen heftig binnen. ik heb vandaag amper kunnen eten en ik ben de hele tijd misselijk. hij snapt niet hoe heftig ik overgeven vind en hoe moeilijk ik het ook vind om hem niet te kunnen helpen. het is fijn om mijn verhaal kwijt te kunnen

Al vanaf jongs af aan was ik bang dat kan zijn doordat ik bij na geboorte veel bloed moest overgeven. Daarna heb ik nog 3 keer overgegeven in m’n leven: toen ik 4 was, was ik ziek maar toch wilde ik naar een speelparadijs en ik moest perse nog een banaan eten van m’n moeder. Op mijn 8ste was ik in Tenerife met mijn oma, broertje en mijn moeder en waarschijnlijk heb ik daar wat verkeerds gegeten of gedronken want in de nacht ging het helemaal mis. De laatste keer was 5 jaar geleden. Ik ben een hele nacht opgewerkt om het overgeven tegen te gaan maar in de ochtend kwam het er alsnog uit. Het gekke is dan na het overgeven voel ik me een tijd niet bang omdat precies na het terplekke overgeven het opgelucht voelt. Ik ben nu 15 jaar oud en zoals ik al zei, de laatste keer dat ik heb overgegeven was op mn 10de. Toch sla ik sinds november/december 2020 alweer doodsangsten uit. Zie je, mijn emetofobie speelt altijd wel een rol in mijn leven, soms wat meer dan anders en op dit moment speelt het niet alleen een rol, het belemmert ook gelijk mijn leven. Ik zit op het moment in therapie om weer de dingen te kunnen doen die een normaal tienermeisje zou moeten kunnen doen, uitgaan met vriendinnen, naar de albertheijn gaan zonder zorgen, zelfs normaal in de les zitten is een uitdaging. Doordat dit nu een groot dee van mijn leven in beslag neemt komen er natuurlijk ook paniekaanvallen bij die het nog erger maken, ik heb ze dan ook dagelijks. Het word steeds lastiger om me vast te houden aan de positieve dingen in het leven, want het worden er steeds minder. De oorzaak is waarschijnlijk het veel binnenstormen in Corona. Mijn advies is dan ook om de normale dingen in het leven te blijven doen ookal lijkt het geen ‘big deal’, want wat in nu meemaak wens ik echt niemand toe en hoort niemand mijn leeftijd mee te maken.

Het begon met een simpele buikgriep, s’avonds zat ik aan het avond eten. Bloemkool en nog wat andere dingen. Toen ik mijn laatste hap bloemkool at merkte ik dat ik me niet heel lekker voelde. Ik ging naar bed als de normale 11 jarige die ik was en werd om 5u wakker en gaf over in het toilet. De herinnering? 7 kilo afgevallen gepaard met moeilijke 1,5 week ziek zijn en angst voor overgeven. Bloemkool eet ik niet meer, en zo wel ben ik 24 uur lang gestresst. Na 5 jaar staat er op dit exacte moment een plastic zak naast m’n bed en altijd een fles water. Ik durf niks te drinken met alcohol en durf niks met wiet. Ook weinig slaap is al angstwekkend voor mij want stel je voor dat mijn immuun systeem verzwakt. Als iemand ziek is geweest vermijd ik ze het liefst voor 48 uur. Ik durf geen melk te drinken en eet alleen brood vleeswaren als ze pas net een dag of 2 open zijn. Zodra ik in contact kom met iemand die ziek is geweest of zegt dat hij buikpijn heeft begint de stress. Aftik tijd dus 24u let ik op wat ik voel of mijn temperatuur. Als er iets afwijkt gaat de stress omhoog, paniekaanvallen, en veiligheid maatregelen. (zoals emmer, plastic zak mee, fles water) soms als ik in de les zit en te lang nadenk bereid ik me voor op de ‘wat als’ situatie. Dit houd in dat stel je voor dat ik moet overgeven, waar ga ik heen? Is er een emmer? Prullenbak? Iemand die ik vertrouw? En zelfs een plek om te schuilen. Als laatst durf ik mij nooit nep ziek te melden, want wat nou als ik echt ziek word? Iemand vertelde mij dat praten over je angsten ze weg kan halen. Daarom heb ik mijn verhaal verteld.

Hallo lotgenoten,
Ik ben nu 63 (voel me nog 20) en heb al sinds ik mij kan herinneren last van Emetofobie.
Het eerste wat ik mij kan herinneren is dat ik rond mijn 5e levensjaar ziek was (waar geen overgeven bij hoorde) en met mijn moeder naar de huisarts moest. Een kleine wachtkamer waar op zo'n anderhalve meter afstand een jonge dame recht tegenover mij zat was al niet plezierig. Geheel uit het niets begon de dame regelrecht in mijn richting behoorlijk over te geven. Ik weet niet meer hoe mijn reactie hierop geweest is. Een tijd daarna was mijn oudere broer ziek (griep) en lag in de woonkamer op de bank met een emmer naast zich. Die emmer, daar had ik meteen een afkeer van, waarom weet ik ook niet meer. Op een gegeven ogenblik begon mijn broer behoorlijk over te geven recht in die emmer. Dat was de genadeklap. Vanaf dat moment (Ik rende in paniek naar buiten en was toen zo'n 6 jaar) heb ik mijn hele leven een gigantische afkeer van emmers. Op 7 jarige leeftijd sliep ik samen met mijn broer vanwege gebrek aan kamers in één slaapkamer. Ik herinner me dat ik me niet lekker voelde en begon in het donker allerlei dingen te doen om afleiding te zoeken. Ik krabde mijn velletjes om mijn nagels af, wat uiteraard pijn deed, klopte op de muren, wat natuurlijk niet mocht we moesten immers slapen. Ik rende in paniek de trap op en neer, maar er was geen houden meer aan. In onze slaapkamer begon ik heftig over te geven. Dit is mijn broer tot op de dag van vandaag nog steeds bijgebleven en zo'n twee jaar geleden maakte hij kenbaar er nog steeds mee te zitten maar het was voor hem verder afgedaan. Voor mij echter niet. Vanaf mijn 7e levensjaar is mijn leven letterlijk kapot. Ik durfde niet meer naar buiten, niet meer naar school maar ik moest wel. Op de basisschool verzon ik tijdens de lessen van alles om mezelf af te leiden. Weer die vingers open krabben, als het maar pijn deed. Veel kauwgom in mijn mond, noem maar op. Als ik maar niet met de gedachte aan overgeven overgeleverd was. Overigens waren mijn contacten met medeleerlingen goed. Vriendjes had ik ook. Langzaamaan kreeg ik steeds meer angst om met vrienden het bos in te gaan of ergens naartoe waar het voor mij vreemd was. Ik kreeg dan slikproblemen en stond heel vaak te kokhalzen. Ondertussen kreeg ik interesse in muziek en begon te studeren op trompet. Ik was een talent zei men, vooral op het instrument bugel. De vervanger van de klarinetten bij een fanfare. Al snel binnen zo'n 6 à 7 jaren was ik concertmeester bij de fanfare met zo'n 75 leden op het hoogste niveau. Ik studeerde af cum laude op het conservatorium. Ik begon een studie als dirigent en haalde na 4 jaren mijn diploma.
En al die jaren heb ik last gehad van emetofobie. Iedere keer wat ik ook deed, bij podiumoptredens, concerten de deur thuis uitgaan noem maar op moest ik dingen doen zoals het zelf pijn doen om over die drempels te komen. En toch heb ik op zeer hoog niveau gemusiceerd. Ik kreeg veel aanbiedingen van beroepsorkesten maar steeds hield de emetofobie mij daar weg. Toen werd ik dirigent bij meerdere orkesten, gevolg veel repeteren en optredens steeds met die angst.
Dit heb ik tijdens mijn militaire diensttijd ook natuurlijk gehad. 14 maanden van huis af 14 maanden hel. Naast de successen die ik had kon ik er niet van genieten, steeds weer die angst om zelf te moeten overgeven of het van anderen te horen/zien.
Ik heb veel psychologen bezocht, maar niemand kon me helpen. Uiteindelijk zocht ik het in de alcohol. Maar uiteraard waren mijn echtgenote en mijn kinderen daar helemaal niet gelukkig mee. In 2016 ben ik gestopt met drinken en moet dus alles weer nuchter doorstaan met die angst.
Inmiddels dirigeer ik nog maa één orkest, waar ik al 35 jaar ben en heb maar weer eens gesolliciteerd bij een ander orkest.
Maar begrijp me goed, voor mij ziet het leven als volgt uit: moeilijk de deur uitkomen, geen dagtrips, geen weekendje weg, geen uit eten, geen bios, geen dierentuin of wat voor park dan ook, niet eten bij familie kortom ik leef nu al 58 jaar met die angst. Ik ben gezegend met een lieve begripvolle echtgenote, drie lieve volwassen kinderen en twee kleinkids.
Maar mijn leven is een hel geweest, de momenten van ontspannen heb ik thuis. Ik vraag me nog steeds af hoe ik mijn succes waar heb kunnen maken....maar het was en is een lijdensweg.
Aan ieder die dit leest: laat je leven niet op die manier verzieken en ZOEK HULP. Want dit gun ik mijn ergste vijanden niet.
Veel sterkte en doe het beter dan ik, jullie kunnen het 👍🏼

Hoii, ik wil mijn verhaal delen omdat ik me afvraag of er nog iemand is die dit heeft. İk heb al mijn hele leven last van sociale angst gehad, door deze angst kreeg ik heel veel buikpijn. Later kreeg ik door die buikpijn een overgeefangst en dus daardoor nog meer sociale angst. Een onophoudende cirkel. Eerst begon mijn overgeefangst met dat ik bang was dat dingen niet goed gebakken waren, en als iemand anders zei dat die misslijk was of moest overgeven dan deed ik mijn oren en ogen dicht en begon mijn maag te draaien en kreeg ik een kots gevoel. Daarna werd het erger. Op school was mijn overgeefnagst heel erg omdat ik heel veel sociale angst had. İk moest in de lessen vooraan zitten omdat ik het gevoel moest hebben dat ik optijd naar de wc kon rennen. Ook als ik in een nieuw gebouw was moest ik meteen weten waar de wc was. Kon dit niet dan werd mijn angst om over te geven alleen maar groter. Daarna gebeurdr dit ook op het werk. Daarna kon ik ook niet meer in restaurants eten omdar ik bang was dat als ik vol zit ik moest kotsen, dus als ik naar een restaurant ga draait mijn maag op slot. Als ik met mensen praat die ik niet ken komt mijn overgeef angst ook naar boven. Als ik moet eten met andere mensen is weer hetzelfde verhaal als met het restaurant. Daarna ging ik naar het mbo en moest ik met het openbaar vervoer naar school. ik kreeg( en heb) deze overgeefangst heel erg in de bussen en treinnen omdat die heel vol zitten. Ook werd het zo erg dat ik het zelfs in mijn eigen huis soms kreeg, als er bijvoorbeeld bezoek was. Ook als bijvoorbeeld een vreemde op straat met mij wilt praten komt deze angst naar boven. İk heb dus geen angst voor het overgeven zelf maar angst dat ik het op momenten moet doen dat het niet kan. Nu ga ik alleen maar buitenshuis met een plastic zak in mijn broekzak, zodat ik het gevoel heb dat als ik moet kotsen ik het daarin kan doen. İk ga nooit ergens heen zonder die zak, ik kan niet met onbekende mensen praten ( dus ook nooit een relatie krijgen) ik kan niet bij mensne eten of in restaurants. İk kan niet naar clubs of op stap gaan. İk kan niet meer normaal uit huis zonder die angst. Tw ik kreeg/krijg hier heel veel zelfmoord gedachtes door. Heeft iemand hier tips tegen, ik weet echt niet meer wat ik moet doen een therapeut helpt ook niet

Al vanaf jongs af aan was ik bang dat kan zijn doordat ik bij na geboorte veel bloed moest overgeven. Daarna heb ik nog 3 keer overgegeven in m’n leven: toen ik 4 was, was ik ziek maar toch wilde ik naar een speelparadijs en ik moest perse nog een banaan eten van m’n moeder. Op mijn 8ste was ik in Tenerife met mijn oma, broertje en mijn moeder en waarschijnlijk heb ik daar wat verkeerds gegeten of gedronken want in de nacht ging het helemaal mis. De laatste keer was 5 jaar geleden. Ik ben een hele nacht opgewerkt om het overgeven tegen te gaan maar in de ochtend kwam het er alsnog uit. Het gekke is dan na het overgeven voel ik me een tijd niet bang omdat precies na het terplekke overgeven het opgelucht voelt. Ik ben nu 15 jaar oud en zoals ik al zei, de laatste keer dat ik heb overgegeven was op mn 10de. Toch sla ik sinds november/december 2020 alweer doodsangsten uit. Zie je, mijn emetofobie speelt altijd wel een rol in mijn leven, soms wat meer dan anders en op dit moment speelt het niet alleen een rol, het belemmert ook gelijk mijn leven. Ik zit op het moment in therapie om weer de dingen te kunnen doen die een normaal tienermeisje zou moeten kunnen doen, uitgaan met vriendinnen, naar de albertheijn gaan zonder zorgen, zelfs normaal in de les zitten is een uitdaging. Doordat dit nu een groot dee van mijn leven in beslag neemt komen er natuurlijk ook paniekaanvallen bij die het nog erger maken, ik heb ze dan ook dagelijks. Het word steeds lastiger om me vast te houden aan de positieve dingen in het leven, want het worden er steeds minder. De oorzaak is waarschijnlijk het veel binnenstormen in Corona. Mijn advies is dan ook om de normale dingen in het leven te blijven doen ookal lijkt het geen ‘big deal’, want wat in nu meemaak wens ik echt niemand toe en hoort niemand mijn leeftijd mee te maken.

Hallo, Als 28jarige vrouw kamp ik al 10 jaar met een probleemmaag ten gevolge van zware medicatie die ik innam vanwege mijn vroegere acne. 1 van de mogelijke bijwerkingen was een maagzweer en blijvende schade aan maag. Maar aangezien dit minder dan 10% van de gebruikers was en omdat ik zo een hekel had aan mijn puistjes, nam ik het risico. Had ik dit maar nooit gedaan. Ik had zo een sterke maag als kind. Langzaam maar zeker werd ik misselijk telkens ik laat at, zwaar at of veel at. Na een tweetal maagonderzoeken (iets wat ik niemand toewens) kreeg ik medicatie voor de maag. Deze werkt deels als ik gewoon op het gemakje thuis ben en zeer licht eet. Verlaat ik het huis, treedt stress op en word ik misselijk. Zelfs als ik niets eet voordien, heb ik nog steeds zure oprispingen en braakneigingen. Het is zelfs zo ver gekomen dat wanneer ik dit krijg, mezelf spontaan zo hard mogelijk begin te nijpen en pitsen zodat ik de focus op de pijn zou leggen en minder op de misselijkheid. Dit helpt voor mij, maar enkel en alleen als ik hard genoeg knijp. De volgende ochtend heb ik spijt omdat ik dan de schade en blauwe plekken zie, maar toch doe ik het keer op keer. Dan vraag ik mezelf af of het dit nu echt waard is. Kan ik niet gewoon is een keertje overgeven. Probleem opgelost. Nee! Alles behalve dat... Gelukkig heb ik een partner die hiervan op de hoogte is en waar ik die stress niet bij heb als ik alleen ben met hem. Maar op restaurant of simpelweg iets gaan drinken doe ik zeker en vast niet. Het belemmert mijn sociale leven vrij zwaar. Soms begin ik mezelf onbewust te knijpen in het openbaar. Beschamend.
Iemand raad of gelijkaardige problemen?
Laura

5-8-2021 (datum dat ik dit schrijf)

Hallo allemaal. Ik ben 29 jaar en heb mijn hele leven al emetofobie. Ik heb al vanaf mijn tiende ofzo al niet meer overgegeven.

Eerst was het niet zo extreem. Toen lette ik ook wel op met alles maar het beheerste mijn leven nog niet echt.

In oktober 2014 kreeg ik voor de eerste keer een paniekaanval. (Reden had niet met overgeven te maken). Sinds die tijd had ik een paar keer per paar wel eens last van een paniekaanval of hyperventilatie.

Pas in 2018/2019 begon mijn fobie erger te worden. Toen kreeg ik veel paniekaanvallen en hyperventilatie. 1 of 2 keer gehad dat ik zo misselijk werd door de paniekaanval dat ik echt bijna moest overgeven.
En nu dit jaar alleen al heb ik mij al zo vaak slecht gevoeld. Ik ben constant misselijk. Niet altijd overdreven misselijk. Maar het is er wel.
Ik hoef maar iets te voelen en ik krijg een paniekaanval waardoor ik enorm misselijk word. Ik kijk sowieso altijd op de houdbaarheidsdatum, en als iets al langer dan 2 dagen open is hoef ik het niet. Mijn moeder kan zich hier nogal aan storen.
Zieke mensen kom ik niet bij in de buurt.
Mijn neefje heeft pasgeleden een aantal keren overgegeven bij ons, toen ben ik weggelopen naar een andere kamer..

Mijn gedachte is constant 'wat als'. En ik denk dat veel mensen met emetofobie dat hebben. Als ik niet zo vaak paniekaanvallen had, zou ik ook veel minder misselijk zijn. Maar het is zo lastig om af te komen van paniekaanvallen..

Ik heb dit jaar al zeker 4 keer gehad toen ik ergens anders was dan thuis, dat ik super misselijk was (door een paniekaanval) en echt dacht dat ik moest overgeven. Op dat moment kan ik ook niet kalmeren omdat ik denk dat ik alert moet blijven, want stel dat je moet overgeven. Waar ga je heen als er geen toilet in de buurt is?

Ik heb ook geen idee waarom ik zo bang ben. Is het voor de misselijkheid? Is het voor het overgeven zelf? Is het dat ik niet weet hoe ik mij erna zal voelen? Of is het omdat het zo lang geleden is dat ik niet meer weet hoe het is?
Ik heb echt totaal geen idee.
En dat maakt het lastig voor mij om dit te snappen.

Ik hou zelf een dagboekje bij dat als ik mij slecht voel, dat ik dat opschrijf, zodat ik het van mij af kan schrijven.
Het werkt wel even een beetje om te kalmeren omdat je dan met iets anders bezig bent.

Dus ik hoop dat ik hier ooit vanaf kom of in ieder geval minder last ga krijgen want dit is echt niet leuk meer..

x

Sinds een jaar of 3 geleden ben ik elke dag (maar dan ook de hele dag) misselijk. Het begon toen ik een keer iets heel erg smerigs had gegeten. Ik had al een angst voor overgeven maar niet zo erg. Die dag durfde ik ook niet over te geven. Ik bleef wel misselijk maar er gebeurde niks. Sinds die dag ben ik dus nu al 3 jaar lang continu misselijk. Dit belemmerd mijn hele leven. Ik zit alleen maar thuis, ik doe geen boodschappen, en ik kan hooguit maar 10 min naar buiten. De angst om over te geven is dan zo groot. Ik weet niet of andere dit ook hebben maar als iemand dit herkent zou ik het fijn vinden als iemand een reactie plaatst.

Hi iedereen,

Mijn naam is Fen en ik ben 18 jaar.
Sinds 1 jaar geleden heb ik emetofobie ontwikkeld. Dit gebeurde heel specifiek op 29 augustus 2019. Het was een warme zomerdag en had ijskoudwater gedronken wat letterlijk de druppel was. Dit ging maar niet over en het gevoel van moeten overgeven was er ineens 24/7. Mijn hele sociale leven is in duigen gevallen. Ik ging niet naar school, opstap, terrassen, afspreken, uiteten of met het ov. Puur omdat ik bang was dat er wat gebeurd. Ik heb onderzoeken in het ziekenhuis gehad omdat er eerst niet duidelijk was wat ik mankeerde. Ondertussen ben ik er allemaal achter en zit het stress, trauma en in mijn onderbewustzijnde gerelateerd. Ik merk dat als ik stress ervaar op welke manier dan ook ik in paniek raak om over te geven. Hierdoor creëer ik buikpijn en wil ik alles afzeggen. Ik heb EMDR gehad, shiatsu, acupunctuur en hypnose. Ik moet toegeven dat hypnose me zeker heeft geholpen. Alleen na een tijdje verlies ik soortvan controle over de angst. Het is mega moeilijk om het gevoel wat je voelt en de gedachte dat het tussen mn oren zit samen tot geen buikpijn te krijgen. Ik vind het nogsteeds lastig om dingen te doen waar ik tegenop zie. Ik merk ook dat ik mezelf letterlijk gek maak. Ik zit erg vast in de visieuze cirkel. Ik zou het fijn vinden om te praten met iemand die hetzelfde ervaart. Het voelt soms wat alleen omdat niet veel het begrijpen.
Tips zijn altijd welkom!
En geef niet op jongens je bent sterker dan je angst het is slechts een gevoel dat je zelf creëert! Je bent niet alleen.

Ik ben al sinds ik in het eerste middelbaar zit bang voor overgeven, ik ga nu naar het vierde.

Het begon toen ik echt ziek was, ik moest het die nacht doen. Nu ik eraan terugdenk viel het mee, maar dat wil niets zeggen voor de volgende keer.

Door de angst heb ik de helft van het schooljaar gemist, ik zat meer op het secretariaat dan in de klas. De laatste 3 weken was ik er zo slecht aan toe dat ik thuis moest blijven. Ik ging bij de psycholoog en de psychiater, maar ik heb er nogsteeds last van.

Het heeft nu ook een sterke invloed op mijn eten, de lijst met wat ik lust is belachelijk kort. Ik neem soms medicijnen tegen misselijkheid terwijl ik me goed voel.

Onderschat deze angst alsjeblieft niet.

Ik ben Sarah, 24 jaar.
Met kerst had ik een glaasje te veel gedronken waardoor ik moest overgeven.. S´morgends natuurlijk last van een kater die gepaard ging met braakneigingen. Ben altijd al bang geweest om te braken, maar het begint mijn leven te overheersen...
Ik ben medicatie beginnen nemen die mijn maag beschermde,ik eet bepaald voedsel niet meer, en als mijn maag begint te borrelen sta ik al helemaal stijf van de angst.
Heeft er iemand tips aub?
Ik denk mezelf gewoon gek, ik overdenk alles waardoor de misselijkheid erger wordt, alhoewel er helemaal geen misselijkheid was in de eerste plaats. Maar ik beeldt het me gewoon in waardoor ik denk dat ik misselijk ben, waardoor ik dan weer angsten krijg... ik geraak niet uit de cirkel :(

Grtjs

Hallo,

Bij mij is het ontstaan door mijn jeugd, als kind had ik ieder jaar buikgriep vaak opgelopen door broertjes en zusjes of vrienden. Ik moest dan zo'n 6 x overgeven in de nacht en dat was zo heftig dat ik er nu zoo bang voor ben geworden. Ook al ben ik nu 16 en heb ik vanaf mn 14e tot 16e pas een keer moeten overgeven nog steeds heel bang. Vooral nu de zomertijd komt, vaak heerst er dan buikgriep. Ook al hoor ik dat t heerst krijg ik letterlijk buikklachten hoe het kan? Het is verschrikkelijk. Ik heb al een emmer klaar staan voor stel je voor. Deze angt is verschikkelijk en maakt mij letterlijk ziek! Ik wil niet in therapie omdat mn ouders enzovoort er niet vanaf weten heeft iemand tips?

Hallo,

Mijn naam is Britt en ik ben 22 jaar oud. Ik heb in mijn leven niet vaak overgegeven maar heb er toch een enorme angst voor. Heftige paniekaanvallen als het gevoel van overgeven mij overvalt. Ik ben op deze site terrecht gekomen omdat ik net heb overgeven en het echt verschrikkelijk vond. Mijn lichaam probeert het tegen te houden en ik ben bang dat ik misschien straks weer over moet geven. Dit wil ik absoluut niet... Het klinkt heftig, maar op zo'n moment wil ik liever dood dan overgeven. Die gedachte vind ik zo heftig en geeft aan hoe erg de angst is. Ik weet veel van angst af door een angststoornis waar ik nu geen gelukkig in mijn dagelijkse leven geen last meer van heb. Ik hoop dat mijn braakfobie ook ooit minder wordt. Heeft allemaal te maken met controle houden over ons lichaam, niet durven overgeven, letterlijk én figuurlijk. Ik hoop dat het goed met jullie allemaal gaat. Heel veel liefde en kracht jullie kant op! X

Hoi allemaal.
Ik ben een jonge bloem van 41 jaar. Hihihi
Ik heb al vanaf mij 10de jaar emetofobie. Vreselijk vind ik het. Ik word ermee wakker en ga ermee naar bed. Het is nu zo erg dat ik niet meer kan genieten van eten. Vooral als ik me avond eten moet eten. Altijd bang nu dat het eruit komt ,dus ontwijk ik vet eten. Veel brood leef ik het liefste op en als ik voel of denk dat mijn buik raar doet eet ik niks.
Ik heb vorrig jaar 13 maart voor het laats moeten spugen. Dat was vreselijk voor me. Moest 6x spugen. Daarvoor heb ik 4 weken weten weg tedenken. Maar denk dat me maag een virus er uit moest werken.
Ik ben zelfs ,omdat mijn paniek aanval zo erg was naar de eerste hulp gegaan om medicijnen voor het spugen.
Mijn paniek aanval is zwaar.... hartkloppingen, zweten, trillen,droge mond, willen vluchen,benauwd krijgen,bang zijn en geen controle meer over me lichaam hebben.
Ik heb na de laatste x spugen een maag onderzoek gehad onder narcose gelukkig en ct scan gehad. Daar kwam gelukkig niks uit. Heb tegen de arts uitgelegt van mij fobie. Zij heeft mij door gestuurd naar een hypnotherapie.
Ik heb daar nu een paar sessies van gehad en krijg daar bij ook mdr therapie.
Blijkbaar is er iets gebeurd in me leven wat een trauma is gevormt in me hoofd voor spugen.
Mijn hersenen hebben dat niet gefilterd dus blijft het in mijn hooft zitten. Nu met die therapie zijn we bezig om die trauma weg tefilteren en hope op een beedje dragelijker bestaan met spugen.
Misschien snapt iemand mijn probleem...
Gr Bloempje

Hey iedereen

Ik heb sinds deze zomer een extreme angst voor overgeven ontwikkeld die alleen maar erger wordt. Het begon toen ik in Frankrijk te veel gegeten had en daardoor misselijk werd, ging over de wc hangen maar er kwam maar niets. Enkel dat vreselijke gevoel dat je moet overgeven. Ik ben altijd al wel bang geweest voor overgeven maar sinds toen ben ik er bijna elke dag mee bezig geweest. Ik ben heel voorzichtig met wat ik eet en wat ik doe, maar het neemt gewoon heel mijn leven in beslag. Ik mis hoe ik gewoon alles kon doen zonder me zorgen te moeten maken dat ik ging overgeven. Soms word ik ‘s nachts wakker en voel ik me super misselijk, krijg ik het koud en begin ik te trillen, maar er komt maar niets uit. Ik maak mezelf constant gek dat ik moet overgeven ookal gebeurd dat nauwelijks. De laatste keer dat ik echt heb moeten overgeven is al zeker 5 jaar geleden. Ik kan er wel tegen als iemand anders overgeeft, ik heb namelijk toen mijn vriend dronken was zijn kots nog moeten opruimen omdat hij te ziek was en gewoon direct ging slapen. Enkel van het geluid word ik ongemakkelijk. Ik zou graag weten of er mensen in dezelfde situatie als ik zitten die dus ook soms zelfs misselijk ervan worden, en mss enkele tips willen geven? Het zou me echt helpen.
Liefs van mij

Hey iedereen

Ik heb sinds deze zomer een extreme angst voor overgeven ontwikkeld die alleen maar erger wordt. Het begon toen ik in Frankrijk te veel gegeten had en daardoor misselijk werd, ging over de wc hangen maar er kwam maar niets. Enkel dat vreselijke gevoel dat je moet overgeven. Ik ben altijd al wel bang geweest voor overgeven maar sinds toen ben ik er bijna elke dag mee bezig geweest. Ik ben heel voorzichtig met wat ik eet en wat ik doe, maar het neemt gewoon heel mijn leven in beslag. Ik mis hoe ik gewoon alles kon doen zonder me zorgen te moeten maken dat ik ging overgeven. Soms word ik ‘s nachts wakker en voel ik me super misselijk, krijg ik het koud en begin ik te trillen, maar er komt maar niets uit. Ik maak mezelf constant gek dat ik moet overgeven ookal gebeurd dat nauwelijks. De laatste keer dat ik echt heb moeten overgeven is al zeker 5 jaar geleden. Ik kan er wel tegen als iemand anders overgeeft, ik heb namelijk toen mijn vriend dronken was zijn kots nog moeten opruimen omdat hij te ziek was en gewoon direct ging slapen. Enkel van het geluid word ik ongemakkelijk. Ik zou graag weten of er mensen in dezelfde situatie als ik zitten die dus ook soms zelfs misselijk ervan worden, en mss enkele tips willen geven? Het zou me echt helpen.
Liefs van mij

Ik ben Jamie en ik ben 26 jaar. Van kinds af aan al struggle ik met een angst voor overgeven, ziek worden of misselijk zijn. Ook al heb ik dit sinds mijn 5de niet meer gedaan, (dit is het moment dat ik even afklop met de angst dat het dan alsnog gebeurt) toch heb ik nog altijd een exrreme angst voor spugen.

Als kind heb ik een darminfectie gehad waarbij ik erg ziek ben geweest. Ik heb hier, voor mijn gevoel, 3 weken aan een stuk zo'n 4 á 5 keer per dag gespuugd en diarree gehad. (Dit blijkt niet langer dan 1,5 week te zijn geweest). Ik weet niet zeker of mijn angst hierdoor gekomen is maar ik weet wel dat dit erg indruk geeft gemaakt op mij.

Ik kan nog veel meer voorbeelden noemen waarbij ik ben geconfronteerd met overgeven welke veel bij mij teweeg hebben gebracht. Waar ik precies bang voor ben kan ik niet goed uitleggen. Niemand vindt het leuk en iedereen vind het vies om over te geven. Ik ben ook niet bang om te stikken en ook niet voor de geur, smaak of iets dergelijks. Ik denk dat mijn angst komt door het feit dat ik niet meer goed weet hoe het voelt om te spugen. Ik heb zelf spastische darmen waardoor ik vaak last heb van mijn maag en darmen. Vaak gaat een toilet bezoek dan ook gepaard met misselijkheid ervoor of erna waardoor ik poepen meestal ook als vervelend ervaar. Bij elke vorm van misselijkheid, zuur of borrel in mijn buik denk ik dan ook gelijk: "Misschien is dit dan het wel". Dan begint onbewust de angst te komen en voelt het alsof mijn keel licht dichtgeknepen wordt. Ik weet inmiddels goed dat dit de angst is die spanning brengt. Vroeger omschreef ik dit gevoel als misselijkheid. Dan probeer ik mij te focussen op mijn ademhaling en zet ik meditatie muziek op waar ik rustig van word. Soms trekt het gevoel dan gauw weg en gaat het beter. Maar als het misselijke gevoel niet snel genoeg naar mijn zin verdwijnt dan ontstaat er een paniekerig gevoel en word ik onrustig. Ik grijp dan vaak naar een Rennie in de hoop dat het misselijke gevoel zakt. Als dit dan niet het geval is raak ik lichtelijk in paniek. (Voor mijn gevoel heb ik dan al 2 opties geprobeerd die ik kan afstrepen). Mijn handen en voeten beginnen dan te zweten en ik krijg een tintelende bovenlip of kaken. Soms krijg ik dan ook een droge mond en begin ik te trillen. Dit is het moment dat ik aan het hyperventileren ben. Gelukkig krijg ik dit de laatste jaren sneller onder controle en kan ik het goed hendelen.

Gelukkig ben ik niet de hele dag bezig met mijn fobie en durf ik bijvoorbeeld wel gewoon te eten. Wel zijn er momenten waarbij het zou kunnen zijn dat ik geconfronteerd word met overgeven. waar ik van te voren bewust over nadenk. Als ik een vliegtuig in stap hoop ik maar dat ik niet naast iemand zit die moet spugen. Of als ik uit eten ga bestel ik alleen iets wat ik ken en eet het liefst alleen bij restaurants waarvan ik zeker weet dat "het goed gaat". Ik ben, los van de fobie, geen extreme drinker, maar ik zou bijvoorbeeld nooit door elkaar drinken. Extreem dronken mensen, of mensen met buikgriep vermijd ik liever.
In een theater of bioscoop schiet soms ook de gedachte door mijn hoofd: "Wat als ik nu zou moeten spugen? Dan kan ik niet gelijk naar de wc". Dan bekruipt mij weer dat onrustige, "misselijke" gevoel. Maar ik vermijd het niet en het trekt vaak wel weer weg.

Daarentegen heb ik geen smetvrees of dwangstoornis. Hoewel ik vroeger soms bij misselijkheid tijdens het tanden poetsen tweemaal mijn tandenborstel achter in mijn keel moest steken om te bevestigen dat ik niet hoefde over te geven. Raar eigenlijk, dat je het dan toch een soort van opzoekt om te kijken of je wel of niet moet spugen.. Deze dwang is er nu gelukkig nu niet meer.

Ik vind het niet moeilijk om over mijn fobie te praten maar ik vind het wel moeilijk wanneer mensen mij voor gek verklaren of er te makkelijk over denken. Ik verwacht niet dat men mij begrijpt, want ik begrijp het zelf ook amper. Mensen zeggen wel eens: "Je moet gewoon dit, en je moet gewoon dat". Met de beste bedoelingen proberen zij je te helpen. Maar helaas is het niet zo makkelijk. Ik snap wel dat zij zo denken, maar het is makkelijker gezegd dan gedaan.

Ik wil mij graag laten helpen omdat het mijn leven een stuk makkelijker zou maken. Ik weet ook zeker dat mijn PDS ook minder en rustiger zal worden wanneer ik niet meer angstig ben. Ik woon nu ook samen en heb ook te maken met mijn vriend die ook buikgriep zou kunnen krijgen. Ik leef dus nu met een dubbele angst. Angst voor mijzelf maar ook angst voor hem. Ik heb liever niet dat hij te veel drinkt of bijvoorbeeld mosselen eet. Ik beperk hem dus op bepaalde manieren met mijn angst en dat is niet eerlijk. Ik merk dat hij soms ook angstig wordt voor mij als hij eens misselijk is. Bang dat hij moet overgeven voor mij. Dat is natuurlijk niet oke.

Ook willen wij over een aantal jaar misschien wel aan kinderen beginnen. Ik zie nu al tegen de zwangerschap op omdat ik bang ben dat ik misselijk ga worden of zou moeten spugen. Mensen zeggen dan: "Dat verschilt per persoon want niet elke vrouw heeft dat". Dat weet ik, maar dat is geen garantie voor mij. Het idee dat het zou kunnen gebeuren maakt mij al bang. Ik denk dat zodra wij voor het eerst seks hebben zonder dat ik de anticonceptiepil slik, ik vanaf dat moment misselijk zal zijn van angst omdat ik misschien zwanger zou zijn. En dat dan 9 maanden lang.
Ook wil ik voor mijn eigen kinderen durven zorgen als zij eens ziek zijn.

Ik weet dat ik niet gek ben en dat ik niet de enige ben met dit probleem. Er zijn mensen waarbij deze angst nog veel groter is. Maar het is wel zodanig dat ik er iets mee moet doen. Dus dat ga ik nu doen.

Hallo,
Ik wil graag mijn ervaringen met jullie delen.
Ik weet van mezelf dat ik een hele zwakke maag heb en snel moet overgeven. Dit gevoel beangstigend mij en daardoor zit ik gevangen in dit cirkeltje.
Al van kleins af aan raakte ik bij gespannen situatie’s misselijk en was het gevolg daarvan braken. Bijvoorbeeld bij de sinterklaas intocht of het kerstdiner op school.
Ik ben ook best onzeker en rond mijn 18e vond ik mezelf te dik en vond ik dat het tijd was om af te gaan vallen. Ik ben toen heel streng gaan lijnen en raakte hierdoor ook erg in de war. Op een gegeven moment was ik wel tevreden en ben ik gestopt met lijnen. Ik wilde nu weer “normaal” gaan eten. Dit lukte echter niet ik was heel erg bezig met wat ik at en ging aan het einde van de dag nog eens na wat ik allemaal had gegeten en raakte hierdoor misselijk. Ik was er wel van bewust dat ik was doorgeslagen en wilde ook echt weer aankomen. Ik was een beetje in de war maar ik kreeg geen hap meer door mijn keel. Het voelde maanden lang alsof ik een steen in mijn maag had en een brok in mijn keel. Ik at alles met tegenzin. ik werd voornamelijk ‘s ochtends misselijk wakker. Ik dacht dan ook wat is er mis met mij.. Toen ik een relatie kreeg werden de gedachtes van misselijkheid en braken nog veel erger ik dacht dan bijvoorbeeld dat ik zou moeten braken als ik bij mijn vriend slaap. Deze gedachtes werden soms ook werkelijkheid omdat ik mezelf dan ziek ging praten. Ik ben destijds ook naar een diëtiste geweest, zei gaf mij toen een schema om mijn eetpatroon te normaliseren. Dit heeft mij niet heel veel geholpen ik wist namelijk echt wel hoe een normaal dagelijks eetpatroon er uit ziet alleen was dit voor mij op dat moment onmogelijk. Omdat ik mij elke dag ziek voelde heb ik onderzoeken gehad in het ziekenhuis (maag/darm onderzoek en bloedonderzoek) ook hier kwam niks uit. Het ging mij enorm belemmeren in mijn dagelijks leven. Ik vermeed uiteten gaan en genoot ook een stuk minder van dingen die ik vroeger juist zo leuk.Toen het uit ging (mede door mijn rare gedrag uit angst om misselijk te worden heb ik mezelf heel streng toegesproken ik zei tegen mezelf: en nu ga je normaal doen je bent niet ziek het zit tussen je oren.
Het was echt een hele strijd die ik heb gevoerd met mezelf en heb ook een paar kleine terugvallen gehad maar herpakte mezelf direct. het is mij gelukt om toen een jaar lang gelukkig te leven. Toen mensen van dichtbij ook zagen dat ik weer wat aan was gekomen heb ik ze voorgelogen dat mijn gedrag kwam doordat ik galstenen had, hier voel ik mij ook heel schuldig over maar ik schaamde me te erg om de waarheid te vertellen en deze symptomen kwamen overeen. De waarheid heb ik ook nooit tegen mijn toenmalige vriendje gezegd. Ik dacht ook dat ik voor altijd gelukkig zou zijn omdat ik mezelf voorgenomen had nooit meer terug te gaan naar toen. Voornamelijk 3x per week fitness heeft mij er bovenop geholpen. Nu een jaar later zit ik sinds +- 6 maanden weer in dit cirkeltje. Een enorme terugval. Dit keer is het erger dan ooit. Ik sta elke dag misselijk op en heb af en toe onder het eten dat ik weg ren naar de wc om over te geven. Ik probeer elke dag te vechten tegen dit gevoel maar als ik op sta is het eerste wat ik doe gal spugen. Daarna voel ik me wat beter en begin in aan mijn ontbijt, deze eet ik wel met tegenzin. Ik probeer tussen de middag ook gewoon wat te eten maar zit er als een berg tegenop. Af en toe als ik eten in mijn mond heb denk ik dat ik misselijk wordt en moet dan letterlijk spugen. Ik wil zo graag weer kunnen genieten van eten. Mijn werk lijd er onder en thuis ben ik niet te genieten. Ik durf bijna niemand te vertellen dat ik zo erg struggle met deze fobie. Ik heb voor 3 maanden terug daarom hulp gezocht en ben heel erg benieuwd wat die hulp mij gaat bieden. Ik ben heel bang voor de toekomst.. ik wil zo graag weer kunnen genieten van eten en goed voor mezelf kunnen zorgen mijn droom is om later een gezin te hebben, dit zijn dingen die ik door mijn fobie niet meer kan realiseren. Ik wordt van die gedachten angstig en deprimerend. Ik ben ook erg benieuwd of iemand zich kan vinden in mijn verhaal.

Hallo allemaal,
Ik ben een vrouw van 28 met emetofobie.
Ik krijg meteen een paniekaanval als ik weet dat iemand die ik ken buikgriep heeft.
En ik hoef maar iets te voelen en ik denk al meteen: ojeej, als ik maar niet ziek wordt of misselijk.
Als ik iets gegeten heb en ik kom erachter dat het over de datum is is het ook een drama. Toevallig net iets gegeten wat tm gister goed was. Nou ik heb nu een paniekaanval en heb meteen maagzuur van de stress. Ik ga dan opzoeken hoelang het duurt dat ik klachten kan krijgen en hou de uren dan ook bij.
Ik ga vaak met niet zo heel veel plezier ergens naartoe. Vooral verjaardagen, waar veel mensen bij elkaar zijn. Door deze fobie heb ik vaker last van hyperventilatie en paniekaanvallen. Wat ook behoorlijk vermoeiend is. Ik durf ook niet vaak te vertellen over mijn fobie omdat het, wees eerlijk, nogal belachelijk overkomt. Er zijn niet veel mensen die deze fobie begrijpen. Ik kan ook niet zeggen waarom ik er zo bang voor ben. Ik weet het eigenlijk niet. Iets eraan maakt mij in ieder geval paniekerig.

Ik ben als de dood om misselijk te worden, als de dood om te moeten spugen, ik vermijd alles wat buitenshuis is, omdat ik bang ben dat ik moet spugen en mensen mij zijn, ik ben bang dat ik door de angst voor spugen, juist moet spugen, ik leef al weken in mijn huis, en durf helemaal niets meer, ik ben zo boos op me zelf, maar het is allemaal zo zwaar, hoe ingodsnaam kom je verder je leeft in een cirkel angst voor de angst hoe in godsnaam accepteer je het, en hoe kom je hier uit, kennen mensen dit? Hebben jullie wel eens echt gebraakt door de angst? Of maken wij ons zelf zo gek?

Hey ik ben 16 jaar en ik heb al vanaf kleins af aan de angst om zelf over te geven of als mensen overgeven. Als dat gebeurt dan krijg ik het heel warm en gaat m'n hart erg snel kloppen. Als het iemand anders is die moet overgeven dan hou ik m'n oren dicht en wil ik het liefst zo snel mogelijk daar weg. Ik denk dat ik dit heb gekregen toen op een dag mijn oma te veel snoep had gegeven en die avond erg ziek was. Ik eet ook nooit meer zoveel snoep, let daar nu fort altijd op. Ook doe ik er alles aan om niet te hoeven overgeven. Zoals de houdbaarheidsdatum checken weg blijven bij zieke mensen. Te lang in de auto zitten durf ik niet moet een reis pilletje nemen. Allemaal van dat soort dingen.

Laat weten hoe ik dit minder kan maken of jouw ervaring hier mee dat zou erg fijn zijn!

X

In januari kreeg ik buikgriep, ik heb die dag vanaf 4 uur ‘s nachts tot 4 uur ‘s middags 12 keer overgegeven en 2 koorts aanvallen gehad. Ik was altijd al bang om over te geven maar vanaf toen werd het erger.

Tot maart had ik er niet zo veel last van, ik was toen druk bezig met school. Ik zat in mijn examenjaar en vanwege corona had ik al begin april zomervakantie. Op een dag werd ik ‘s nachts heel misselijk wakker en heb vervolgens een paar uur misselijk op bed gezeten.

Vanaf toen gebeurde dat nog een paar keer. Ik had vaker last van misselijkheid overdag en van een opgeblazen gevoel. Ik ging meerdere malen naar de huisarts hiervoor. Ik heb medicijnen geslikt en onderzoeken gedaan, maar er kwam niks uit.

Het is nu juli en alles is alleen maar erger geworden. Ik heb vaker nachten wakker gelegen van de misselijkheid. Ik ben nu elke dag wel 1 of 2x misselijk en kan niet meer normaal mijn leven lijden. Ik drink niet meer en spreek ook minder af met vrienden omdat ik bang ben dat ik misselijk word. Vaak gaat de misselijkheid gepaard met een paniekaanval omdat de angst voor overgeven zo groot is.

Ik ben op een punt dat ik de misselijkheid die ik heb probeer te plaatsen in een van de hokken: misselijkheid door honger, misselijkheid en ik moet overgeven (dezelfde soort misselijkheid als de buikgriep in januari) en de standaard misselijkheid zonder overgeven. Ook al heb ik in al die maanden nooit overgeven (1x van de alcohol, niet ideaal voor de emetofobie) maak ik mezelf elke keer wijs dat ik dat dit keer wel moet doen.

Ik weet niet meer wat ik hier aan moet doen, maar zo kan ik niet leven. Ik heb nu vakantie maar ga over een maand studeren. Ik kan hier niet mee op een campus wonen, daarvoor is de angst te heftig.

Hallo Mijn naam is Anoniem en ik ben 20 jaar. Ik heb eigenlijk heel mijn leven al last van emetofobie. (bang voor overgeven) sinds een maand terug dat ik hoorde dat mijn vriend moest overgeven, werd het alleen maar erger. Ik maak mezelf dan gek, en ben bang dat ik toen ook moest. (Hij moest overgeven omdat hij slaap te kort had en een nacht had doorgehaald) Ik ben aldoor bang om nu ook zelf over te geven, en bang dat de mensen om mij heen dat moeten. Ik kom er maar niet overheen, en ik wordt er zelf ook echt gek van.. zelfs als ik bij iemand ben zoek ik eerst uit waar ik kan overgeven ALS ik toch wel moet...ik eet aldoor wat minder omdat ik dus dan ook bang ben. Ik was benieuwd of ik hiermee geholpen kon worden, of het echt tussen mijn oren zit..

Ik heb enorm veel schrik voor over te geven. Deze angst is er gekomen nadat ik een aantal maanden geleden buikgriep kreeg en hier fel van heb moeten overgeven. Nu denk ik telkens als ik misselijk ben aan die ene keer dat ik zo heb moeten overgeven. Het maakt me enorm angstig, ik wil dit niet nog eens meemaken. Door die angst ga ik allerlei situaties vermijden. Ik pendel dagelijks naar school en neem hiervoor de trein, dit is onmogelijk geworden sinds ik emetofobie heb. Ik heb schrik dat het daar ook zal gebeuren en dat er dan geen uitweg is, dat mensen het allemaal zullen zien en mij niet gaan helpen. Klinkt dit verhaal bij jullie bekend? Hebben jullie tips om hier mee te leren leven? Want ik denk dat de fobie er wel altijd gaat blijven zijn maar dat je er mee kan gaan leven, dat deze niet je leven gaat beheersen

Hallo lotgenoten,

Sinds de basisschool heb ik al last van emotofobie, nu ben ik ondertussen 21 en weet nog steeds niet waar mijn fobie vandaan komt.

Op de lagere school moest ooit een jongen overgeven en vroeg de leerkracht wie hier niet tegen kon, ik denk dat ik toen zoals hun wilde zijn uit onzekerheid en hun angst zo heb overgenomen.
Toen ik ziek werd op vakantie had ook mijn nicht emotofobie, ik denk dat ik haar angsten ook overgenomen had.

Op de basisschool zei ik vaak dat ik ziek was tegen mijn moeder, eigenlijk was ik gewoon bang dat iemand anders ziek zou zijn die dag.
Op de middelbare school heb ik er weinig last van gehad, behalve als ik er echt mee in aanraking kwam. Dan was het wel echt paniek.

De laatste jaren word het steeds erger. Helaas durf ik ook niet naar de huisarts voor hulp, dit komt namelijk omdat ik medicijnen krijg tegen misselijkheid die ik pak als ik bang ben dat ik ziek word/ben of in de buurt ben bij iemand die mogelijk zou kunnen overgeven. Ik ben dus bang dat als ik mijn verhaal vertel aan de huisarts, ik deze medicijnen niet meer krijg.
Ik probeer online hulp te zoeken, helaas kost dit allemaal geld en heb ik dat er niet voor over omdat ik bang ben dat het toch niet helpt.

Liefs,
Een meisje

Goedemiddag
Zelf ben ik 40 jaar en heb ik deze angst al sinds ik mij kan herinneren. En dit gaat met pieken en dalen. Ook heb ik al vaak hulp van psychologen gezocht en dan gaat het een tijdje goed maar altijd val ik weer terug en overheerst deze fobie
Ik ontwijk heel veel en heb constant een misselijk gevoel.
Hier zo mee bezig zijn put mij uit. Het is zó vermoeiend !
Liefs van mij

Hallo iedereen!
Ik ben 13 (bijna 14) jaar en heb nu denk ik al 3/4 jaar emetofobie. Ik denk dat ik het had gekregen toen ik rond mijn 5e een knakworst op school at en ik daar buikgriep/ voedselvergiftiging van kreeg. Toen moest ik heel veel overgeven en was ik erg geschrokken. Later had ik pas echt een fobie hierdoor gekregen.

Op dit moment voel ik me ook niet helemaal fit en raak ik dus (lichtelijk) in paniek, ook moet ik hierna voor het goede doel een nacht wakker blijven op school met mijn klas en daar maak ik me dus ook wel druk om omdat ik me nu niet zo lekker voel. Ik voel me vooral niet heel fijn doordat ik wel honger heb maar ik niet durf te eten omdat ik dan bang ben dat er het zelfde gebeurd als afgelopen zomer...: Ik werd ziek en moest wel flink overgeven.

Normaal kan ik gewoon goed met mijn emetofobie omgaan alleen de laatste tijd heb ik gewoon een terugslag. Het komt omdat er in mijn klas echt veel kinderen ziek waren geweest deze periode en er gisteren een jongen naast mij zat die eigenlijk de griep heeft, maar wel naar school kwam. Ook had er iemand ongeveer 3 weken geleden in het trappenhuis overgeven waar ik dus nog langs moest. Daar was ik wel erg van geschrokken. Het is nu natuurlijk over een paar dagen al kerst en dan ben ik ook jarig en ik wil dan echt niet ziek zijn, want vorig jaar was ik met kerst ook ziek, maar had toen gelukkig niet overgegeven.

Vandaag rond 12 uur werd ik ook opeens misselijk, maar daarna zakte het gelukkig wel weer, maar ik raakte wel echt in paniek. Ik weet dan gewoon niet wat ik moet doen en ik zal dan het liefst de mogelijkheid hebben om in de toekomst te kijken om te weten wat er zal kunnen gebeuren en ik dus in kan grijpen voordat het mis gaat... Maar dat kan helaas niet.

Dat was het wel zo'n beetje, ik moest even mijn hart luchten
Bedankt voor het lezen :)

Liefs